Monday, May 19, 2008
Falling
So when you break up with someone you go through a crazy phase, right? And isa ako sa mga taong naniniwala sa concept of wallowing - kung masakit, damhin mo 'yung sakit, only then will you be able to purge yourself of the pain. Then you can heal; then you can move on.
Nu'ng nag-break kami ni Toni, sa aking crazy phase, eh nag-lettering ako sa main door ng aking battlecry: "If God closes a door, he opens a window...so jump out and fly." That helped me through.
***
Nax! Ang drama ng intro. Hindi naman talaga madrama ang kuwentong 'to... Yeah, it is to a certain a extent...tragic...pero sa'kin, it is...just...surreal...like a "nangyayari-pala-'to-sa-totoong-buhay" kinda kuwento...
Met this guy a few months back. Pinakilala siya sa'kin ng isang acquaintance. This guy who was introduced to me is in his mid-30's, kinda cute, kinda nice body (kasi he used to be a competitive swimmer), and he's a dentist. Malambing, matalino, interesting kausap, may dimples, sexy, may sense of humor. Malapit lang siya nakatira sa'kin pero hindi siya nago-overnight kasi he takes care of a paralyzed aunt, and an orphaned nephew. He heads a male choir that is rehearsing for a major concert at the Aliw Theater at the time we met, tapos nagki-clinic pa siya.
In every sense of the word, ideal boyfriend siya. He's a catch. But the catch is, parang hindi ako nagfo-fall in the way I should be. So tinanong ko si Jove habang nanonood kami ng mga gay comedians sa Palawan, "I'm dating this guy and he's really, really great! Boyfriend-material! Pero hindi ako naa-attract as much. Baka pinapaasa ko lang siya." Ang wise ng advice ng friend ko: "Give it a month." Oo nga naman. Bakit ba'ko nagmamamadali, eh, kakakilala ko pa lang naman sa tao?
Pero 'yung nagpakilala sa'min sobrang atat. Text siya nang text na: "Ano? Kayo na ba?" Sobra niyang kulit na hindi ko na lang siya nire-replayan. I'm taking my time - may mga plano kami na iko-coach niya ang swim ko para maging mabilis-bilis naman ako sa karera...Bubunutin din daw niya ang dalawa kong bulok na molars...Ako rin magsusulat ng script ng concert ng choir niya...
One Friday afternoon, nasa meeting ako tapos bigla na lang naputol ang isa kong incisor tooth. Tinext ko agad siya: "Bkt nputol ang ngipin!? Waaah!" Sumagot siya agad, "OK lang yan. Punta ka clinic ngyn." "Ay nxt tym na lang. Asa mtng pko."
While I was sorting out my feelings and real intentions mabuti nama't medyo nag-lie low siya sa pangangamusta at pagiging sweet sa text over the weekend. Minsan naiisip kong mag-text pero since ayoko nga rin siyang paasahin, ayoko na rin lang mag-initiate; though iniisip ko na kung mag-text siya, eh, magre-reply naman ako.
Monday, nag-text na naman ang aming matchmaker: "Rey, totoo ba ang nangyari kay Sydney?" Ignore.
Tuesday, nag-text ulit: "Rey, magreply ka nman. Pupunta ka ba sa wake ni Sydney?"
Hindi ko alam ang ire-reply ko. So tumawag ako kay Sydney. Ring lang nang ring. Pero hindi ko pa rin alam ang iniisip ko. Nag-text ako: "Sydney, ano ulit ang clinic hrs mo?"
Nag-text ako kay matchmaker: "Ano nangyari?"
"Naaksidente Friday. Namatay nu'ng Sunday."
Nag-text na'ko kay Sydney: "Hello po. Nabalitaan ko po nangyari kay Sydney. Nasaan po siya ngayon?"
Even by this time, hindi pa rin ako naniniwala...Then the confirmation:
"Pmangkin po nya to. Asa Funeraria Paz Marikina po siya."
***
That Friday na nag-text ako about 'yung naputol kong ngipin, nu'ng gabi naaksidente siya't nalaglag sa second floor ng bahay nila. Head first na bumagsak so unconscious agad. Kaya hindi siya nagte-text. Sunday morning he passed-away. Monday tinext na'ko ng matchmaker about it pero since in-ignore ko it wasn't until the next day 'till nalaman ko talaga.
Hindi ko na alam ang exact circumstances about the accident, nu'ng dumalaw ako sa burol the very night I found out, ilang minuto lang ang inilagi ko. Wala pa'kong kilala sa pamilya't mga kaibigan niya. And it's just weird seeing someone who is someone in your life lying dead in a coffin. Don't get me wrong, hindi ako nagda-drama, hindi ako gumawa ng eksenang parang biyudang iniwan ng asawa...As i've said, it was just...surreal...
Tinext ako ni matchmaker the next day kung naging kami ba ni Sydney. Sabi ko hindi. "Bkt hindi." "We never really talked abt it." "Ah kse lagi nyang kinukuwento sakin na sna maging kayo na."
Ewan ko...I thought I would give it a month, eh...
Nu'ng nag-break kami ni Toni, sa aking crazy phase, eh nag-lettering ako sa main door ng aking battlecry: "If God closes a door, he opens a window...so jump out and fly." That helped me through.
***
Nax! Ang drama ng intro. Hindi naman talaga madrama ang kuwentong 'to... Yeah, it is to a certain a extent...tragic...pero sa'kin, it is...just...surreal...like a "nangyayari-pala-'to-sa-totoong-buhay" kinda kuwento...
Met this guy a few months back. Pinakilala siya sa'kin ng isang acquaintance. This guy who was introduced to me is in his mid-30's, kinda cute, kinda nice body (kasi he used to be a competitive swimmer), and he's a dentist. Malambing, matalino, interesting kausap, may dimples, sexy, may sense of humor. Malapit lang siya nakatira sa'kin pero hindi siya nago-overnight kasi he takes care of a paralyzed aunt, and an orphaned nephew. He heads a male choir that is rehearsing for a major concert at the Aliw Theater at the time we met, tapos nagki-clinic pa siya.
In every sense of the word, ideal boyfriend siya. He's a catch. But the catch is, parang hindi ako nagfo-fall in the way I should be. So tinanong ko si Jove habang nanonood kami ng mga gay comedians sa Palawan, "I'm dating this guy and he's really, really great! Boyfriend-material! Pero hindi ako naa-attract as much. Baka pinapaasa ko lang siya." Ang wise ng advice ng friend ko: "Give it a month." Oo nga naman. Bakit ba'ko nagmamamadali, eh, kakakilala ko pa lang naman sa tao?
Pero 'yung nagpakilala sa'min sobrang atat. Text siya nang text na: "Ano? Kayo na ba?" Sobra niyang kulit na hindi ko na lang siya nire-replayan. I'm taking my time - may mga plano kami na iko-coach niya ang swim ko para maging mabilis-bilis naman ako sa karera...Bubunutin din daw niya ang dalawa kong bulok na molars...Ako rin magsusulat ng script ng concert ng choir niya...
One Friday afternoon, nasa meeting ako tapos bigla na lang naputol ang isa kong incisor tooth. Tinext ko agad siya: "Bkt nputol ang ngipin!? Waaah!" Sumagot siya agad, "OK lang yan. Punta ka clinic ngyn." "Ay nxt tym na lang. Asa mtng pko."
While I was sorting out my feelings and real intentions mabuti nama't medyo nag-lie low siya sa pangangamusta at pagiging sweet sa text over the weekend. Minsan naiisip kong mag-text pero since ayoko nga rin siyang paasahin, ayoko na rin lang mag-initiate; though iniisip ko na kung mag-text siya, eh, magre-reply naman ako.
Monday, nag-text na naman ang aming matchmaker: "Rey, totoo ba ang nangyari kay Sydney?" Ignore.
Tuesday, nag-text ulit: "Rey, magreply ka nman. Pupunta ka ba sa wake ni Sydney?"
Hindi ko alam ang ire-reply ko. So tumawag ako kay Sydney. Ring lang nang ring. Pero hindi ko pa rin alam ang iniisip ko. Nag-text ako: "Sydney, ano ulit ang clinic hrs mo?"
Nag-text ako kay matchmaker: "Ano nangyari?"
"Naaksidente Friday. Namatay nu'ng Sunday."
Nag-text na'ko kay Sydney: "Hello po. Nabalitaan ko po nangyari kay Sydney. Nasaan po siya ngayon?"
Even by this time, hindi pa rin ako naniniwala...Then the confirmation:
"Pmangkin po nya to. Asa Funeraria Paz Marikina po siya."
***
That Friday na nag-text ako about 'yung naputol kong ngipin, nu'ng gabi naaksidente siya't nalaglag sa second floor ng bahay nila. Head first na bumagsak so unconscious agad. Kaya hindi siya nagte-text. Sunday morning he passed-away. Monday tinext na'ko ng matchmaker about it pero since in-ignore ko it wasn't until the next day 'till nalaman ko talaga.
Hindi ko na alam ang exact circumstances about the accident, nu'ng dumalaw ako sa burol the very night I found out, ilang minuto lang ang inilagi ko. Wala pa'kong kilala sa pamilya't mga kaibigan niya. And it's just weird seeing someone who is someone in your life lying dead in a coffin. Don't get me wrong, hindi ako nagda-drama, hindi ako gumawa ng eksenang parang biyudang iniwan ng asawa...As i've said, it was just...surreal...
Tinext ako ni matchmaker the next day kung naging kami ba ni Sydney. Sabi ko hindi. "Bkt hindi." "We never really talked abt it." "Ah kse lagi nyang kinukuwento sakin na sna maging kayo na."
Ewan ko...I thought I would give it a month, eh...
