Thursday, March 09, 2006
After 13 Days
…Nanalo si Pacquiao. 13 days aftr Ultra Stampede. 13 days aftr Leyte Landslyd. 13 days aftr bading si Rustom.
By now, lahat yata tayo na-receive ‘tong text na’to. My receiving it was extra ticklish dahil si Carmina pa ang nag-send.
Patunay ang text na’to sa role ng media – partikular ng telebisyon – sa pagse-set ng agenda ng kamalayan ng Pilipino. Kung ano ang nakikita sa TV, ‘yun ang pinag-uusapan. To a certain extent, ‘yon ang nagiging mahalaga para sa atin. At mahalaga naman talaga ang pagkapanalo ni Pacman, ang Ultra Stampede, Leyte Landslide. At naniniwala akong mahalaga rin ang pagka-come-out on national television ni Rustom Padilla.
Hindi ko napanood ang unang episode na pinalabas ang paghi-hint ni Rustom ng kanyang ibubunyag. Pero pagkatapos na pagkatapos umere ‘yon ay agad akong tinawagan ng aking headwriter dati sa Sis na si Jeff Fernando para ikuwento sa’kin ang nangyari. Apparently, kahit sa isang taong nasa inner circle na ng sangka-showbizan, nakakagulantang pa rin ang pag-come out ng isang artistang ‘di na kasikatan at napagdududahan namang bading noon pa man. Sa Filipino gay community, it was more than another showbiz scoop. Napa-abang tuloy ako sa Pinoy Big Brother Celebrity Edition the next day para marinig mismo kay Rustom ang alam ko na naman. (At siyempre tinext pa’ko ng lesbiana kong co-writer dati sa Sis na PA na ngayon sa PBB).
Nakatutok talaga ako sa TV habang pinapanood ko ang episode na’yon with my boyfriend. Naluluha-luha ako nang ikinukuwento niya ang proseso na pinagdaanan niya – every stage of which merong equivalent sa buhay ng tipikal na bakla: ang unang consciousness na may mali or masama sa’yo, ang desire na baguhin o ikubli ‘yon, ang paghahanap sa sarili sa gitna ng confusion, at ang pagtanggap sa totoong pagkatao… and Rustom described best the next stage: “at sinasabi ko ito dahil hindi ako masamang tao.”
Ngayon kung after thirteen days eh sabihin ng Simbahan na, “Oo nga, hindi kayo masamang tao,” then siguro nga may Divine design ang lahat ng mga pangyayaring ito sa ating bansa. Kung wala man, masaya na’ko sa sa katapangan ni Rustom na pinahalagahan ng agenda-setting power ng media.
By now, lahat yata tayo na-receive ‘tong text na’to. My receiving it was extra ticklish dahil si Carmina pa ang nag-send.
Patunay ang text na’to sa role ng media – partikular ng telebisyon – sa pagse-set ng agenda ng kamalayan ng Pilipino. Kung ano ang nakikita sa TV, ‘yun ang pinag-uusapan. To a certain extent, ‘yon ang nagiging mahalaga para sa atin. At mahalaga naman talaga ang pagkapanalo ni Pacman, ang Ultra Stampede, Leyte Landslide. At naniniwala akong mahalaga rin ang pagka-come-out on national television ni Rustom Padilla.
Hindi ko napanood ang unang episode na pinalabas ang paghi-hint ni Rustom ng kanyang ibubunyag. Pero pagkatapos na pagkatapos umere ‘yon ay agad akong tinawagan ng aking headwriter dati sa Sis na si Jeff Fernando para ikuwento sa’kin ang nangyari. Apparently, kahit sa isang taong nasa inner circle na ng sangka-showbizan, nakakagulantang pa rin ang pag-come out ng isang artistang ‘di na kasikatan at napagdududahan namang bading noon pa man. Sa Filipino gay community, it was more than another showbiz scoop. Napa-abang tuloy ako sa Pinoy Big Brother Celebrity Edition the next day para marinig mismo kay Rustom ang alam ko na naman. (At siyempre tinext pa’ko ng lesbiana kong co-writer dati sa Sis na PA na ngayon sa PBB).
Nakatutok talaga ako sa TV habang pinapanood ko ang episode na’yon with my boyfriend. Naluluha-luha ako nang ikinukuwento niya ang proseso na pinagdaanan niya – every stage of which merong equivalent sa buhay ng tipikal na bakla: ang unang consciousness na may mali or masama sa’yo, ang desire na baguhin o ikubli ‘yon, ang paghahanap sa sarili sa gitna ng confusion, at ang pagtanggap sa totoong pagkatao… and Rustom described best the next stage: “at sinasabi ko ito dahil hindi ako masamang tao.”
Ngayon kung after thirteen days eh sabihin ng Simbahan na, “Oo nga, hindi kayo masamang tao,” then siguro nga may Divine design ang lahat ng mga pangyayaring ito sa ating bansa. Kung wala man, masaya na’ko sa sa katapangan ni Rustom na pinahalagahan ng agenda-setting power ng media.
# posted by rey agapay @ 6:34 PM 
