I'm a Baby!

I am so rich. I have more than enough of what many, many people want the most right now – Starstruck Final Judgment tickets.

Parang metaphor tuloy ang tickets na hawak ko ngayon sa pera and how so little of it is circulating around the populace. Ako ang elite. Nasa akin ang best tickets, premium grass area tickets. Malapit sa stage. Katabi mo ang mga VIP’s. Kitang-kita mo ang show. I have twenty of these. Hindi ko naman kelangan ni isa. Wala naman sa pamilya ko ang interesadong manood. But somehow, I get this much.

I didn’t realize their value until the people who ask me for them do so as if they were requesting me to donate my kidneys. Kung tutuusin nga naman, karamihan sa mga fans will have to go line up in malls or answer trivia questions flashed on their TV screens to get two bleacher seats. Tatlo na ang binigay ko sa Utility Man namin (Apparently, pati sa mga staff may disparity ng distribution). Dalawa na ang ibinigay ko sa kuya ng isa kong college friend. Lima sa isang kaibigan. Tatlo sa nagdi-deliver ng laundry ko na hiyang-hiya pa nang nagtanong sa’kin na hindi siya makapaniwala na bibigyan ko siya nang ganu’n-ganu’n lang. This must be how it feels to be really rich. Wala lang, may pera ka. Hindi mo maintindihan what people are willing to go through just to get a a little of what you have.

Kanina ang tagal kong nakapila sa bangko. ‘Di ko nakapagdala ng dyaryo at siyempre bawal ding magte-text. Nilibang ko na lang ang sarili ko sa panonood sa isang guard na naglilipat ng mga coins sa mga cheesecloth bags. Ang dami-daming coins. At meron pang plastik-plastik na cash. Ang dami-dami talagang pera. Isipin mo na lang kung ilang ATM meron all over the metro. Magkano ang laman ng bawat isa? Magkano lang ang napupunta sa’tin?