I'm a Baby!

1.    Dapat ang phone naka-silent palagi.

Siguro since I started working I always put my phone on silent whenever I fall asleep.  Ayoko kasing ginigising, lalo na ng tunog ng cellphone.  Meron din akong worry na baka boss ko ang manggising sa’kin at baka kung ano lang ang masabi ko sa pagkabanas tapos ‘pag naalimpungatan na’ko wala na’kong trabaho.

So far, I’ve never missed a call so important na pinagsisihan ko ang silent-phone-while sleeping policy na’to.  Madalas ang mga concerns na itatawag sa’yo ng disoras ng gabi eh puwede nang ipagpabukas.  Maghintay sila!  Meron ding akong feeling na if it’s a matter of life or death sapat na ang vibra mode para magising ako.  Cosmic forces will wake you up.

Sometime ago pinalawak ko pa ‘tong policy na’to by putting my phone on silent mode all the time.  ‘Pag gising naman tayo hindi nalalayo sa’tin ang telepono so ilang malalaman mo naman agad kung may nag-text o tumatawag sa’yo.  Ginawa ko rin ‘to kasi napapansin kong nagki-quicken ang pulse ko kapag naririnig ko ang message alert ng phone ko, something I don’t feel kapag nararamdaman ko lang na nagva-vibrate siya.  Menos stress, bale. 

Ang SOP co-writer ko na si Erica lagi na rin daw naka-silent ang phone.

2.    Dapat mas pinapahalagahan mo ang constants sa buhay mo.

Sinasabi ko ‘to sa mga tulad ng kabarkada kong si Carlo na minsan isasantabi ang mga important events in our friendship dahil meron siyang date.  Ang lalake will come and go pero ang mga kaibigan mo naandiyan palagi.

Parang ganito rin ang policy ko sa work.  Over time with friends, last priority ang trabaho.  Hindi na na nauulit ang time na na-miss mo with your friends and family.

Sa work ko ngayon parang nasanay na rin sila na marami akong ibang mas pipiliing gawin kesa magtrabaho so kung hindi rin lang talaga kailangang-kailangan hindi nila ako nire-require pumunta sa mga meeting o shoots. 

3.    I don’t party with the people I work with and I don’t work with the people I party with.

Mabuti nang malinaw ang lahat.  I don’t feel left out kapag gumigimik ang mga katrabaho ko nang hindi ako kasama dahil malamang hindi rin naman ako mage-enjoy kagimik ang mga taong kasama ko na buong araw sa trabaho.  Bihirang-bihira akong sumama sa mga sosyalan with officemates, at ‘yung mga rare times na ‘yun ay sinisiguro kong gusto ko talaga ‘yung mga kasama. 

Pero I still make it a point naman na hindi ako nae-alienate sa work dahil mega-PR naman ako sa trabaho.  ‘Yun nga lang, madalas, ‘pag tapos ang trabaho, ako ang unang-unang nagmamadaling lumayas!

May time naman dati na nag-volunteer si Val na i-sponsor ang dinner ng Powerbarkada para mag-brainstorm for an account she’s gonna pitch for.  Nagawa namin ang task pero hindi kami nag-enjoy.  Napagdesisyunan namin right after na we can very well afford to buy our own dinner kaya sa mga lalong kumokonting times na nagkakasama kami eh aaksayahin na lang namin ang panahon sa chikahan at asaran kesa sa brainstorming-brainstorming na ‘yan! 

Napag-usapan din yata namin na hinding-hindi kami dapat magsosyo sa negosyo at baka pag-awayan lang though enjoy na enjoy kami nu’ng iniisip namin kung magtatayo kami ng editing house na papangalanan naming “Edita!” 

4.    It’s not so much what you eat but how much.

When I started becoming conscious about my health, isa sa mga una kong na-discover (na backed naman ng study) na mas madaling magpapayat through exercise kesa diet dahil ang exercise can be fun pero diets nakakabuwiset!  Mas nasu-sustain mo tuloy ang exercise.

Pero importante rin na tignan mo kung ano’ng pinapasok mo sa katawan mo.  Ako I would usually prefer chicken or fish over pork and beef.  ‘Wag nang mag-softdrinks (kahit ‘yung Lite).  Tapos fruits and vegetables.

Pero kung nag-crave ka for cheeserburger.  Sige lang.  Mababaliw ka lang kung pipigilan mo nang pipigilan ang sarili mo.

This week nga lang na-trigger ng Krispy Kreme na dala ni Nana ang cravings ko for glazed donut.  So araw-araw akong bumibili ng box-of-6 na Amazing Glaze ng Gonuts Donuts at nauubos ko ‘to in one sitting.  The last box took me two days na to finish at ngayon cured na’ko ng aking glazed donuts addition pero pagbabayaran ko ‘yun, alam ko!  (Kanina lang, sa aking unang run in almost a month lasang donut ‘yung dighay ko as in!)

5.    Huwag bibili ng mamahaling ballpen.

Kasi mawawala lang.  Ballpen ‘yan, eh.  Nakailang meeting na’kong nakakita ng taong halos maloka sa kahahanap sa kanyang mamahaling ballpen.  Ngawa nang ngawa, linga nang linga, hanap nang hanap pati ilalim ng mesa sinusuyod. 

Eh, kung Panda ballpen lang ‘yun, kebs!  Palitan mamaya!  Mas maganda pa magsulat ang cheap na ballpen.  ‘Yung mga mahal madalas nagba-blot pa o nawawalan ng tinta in the middle of writing a letter.  Nakakainis!

Pero hindi na’ko nagbo-ballpen ngayon.  Pencil ang gamit ko sa’king planner (kaya may baon din akong sharpener and eraser) para hindi madumi kung pabagu-bago ang schedule.  Marker ang isa pang madalas na pansulat naming TV writers kasi agad mo’tong makikita kapag nag-note down ka sa script at ideal rin sa pagsusulat ng on-the-spot idiot boards kapag gusto mong sabihan ‘yung pasosyal na interviewee na “TAGALOG PLS!”

Ang sub-policy nito ay ang aking 5000-peso ceiling price for cellphones or anything else na lagi kong dala-dala sa katawan ko.  Since 1999 nakakasampung cellphones na yata ako.  May isang nabagsak at may isang nalabhan, the rest nawala!  Dati I would really throw violent tantrums kapag nawawalan ako ng cellphone kasi it violates with a basic belief of mine na ang tao mabait pero pucha ang dali-daling isoli ang cellphone, noh!  Why people would choose to turn it off, throw away the SIM and keep the phone for themselves or for profit and justify it by saying “hindi ko naman ninakaw ‘to, napulot ko lang” is so beyond me!

Kaya to save myself and my house the stress ng mga matitinding pagwawala ko nu’n, ang telepono ko ngayon walang camera, walang MMS, hindi colored.  Hindi ko rin naman pinapakinanbangan ang monotone ringtones nito.  Basta nakaka-text, nakakatawag, ayos na.

‘Yung laptop ko lang ang exception to this rule.

6.    Love is a decision.

Na-discuss ko na yata ‘to sa isang dati-dating post.  Basta ‘yung random at hindi mo nako-control na part tulad ng attraction, infatuation ay mere foundations of love pa lang.  But to love someone, you have to decide that. 

You don’t decide who you get attracted to (Ang cute kasi ni sir, eh.  Mabait pa.) but you can choose who you love (pero may asawa na siya.)

7.    “Don’t judge a book by it’s cover by packaging counts.” – Peachy Reyes

Sabi ‘to ng aking IVP sa Broad Ass.  Minsan naniniwala ako rito.  Minsan hindi.  Para siyang batas na ina-apply lang when it is convenient.

8.    The body is a wonderful machine.

Nu’ng nag-decide akong magpaka-fit, kinailangan kong tumakbo ng tatlong rounds sa Acad Oval sa unang diagnostic test ng UP Mountaineers.  From the UPM Tambayan hanggang sa UP Theater lang ang kaya kong i-slow jog tapos kailangan ko nang maglakad.  That’s just a distance of about 250 meters.  The whole time hindi ako puwedeng kausapin dahil mawawalan ako ng hininga kung sumagot pa’ko.  It took me 55 minutes to finish it the “run” (45 minutes ang cut-off time).

Ni-require akong tumakbo ulit the next day and this time natakbo ko na ‘yung full 6.6 kilometers nang walang tigil.  Isang araw lang pero nakapag-adapt na agad ‘yung katawan.  Ganyan kagaling na machine ang katawan nating lahat! 

9.    It pays to be kind.

Dati ang quick-quick ng temper ko tapos agad akong nagtataray.  Pero marami na ring beses na na-hold ko ang tongue ko at naging maganda ang resulta.  So ngayon kapag nababanas ako, I try (again the operative word is try) to pause and remember mas magandang maging kind na lang.

10.    Sabihin mo na lang kung ang totoo.

Mas mabuting sabihin mo na lang na “Hindi po ako makakapunta sa meeting kasi po may karera po ako sa weekend.” kesa mag-iimbento ka pa ng taong namatay or something.  Mas madaling maintindihin at mas madaling i-corroborate dahil totoo.  Saka nakikita ng mga tao kung nagsisinungaling ka so mas i-excuse ka pa nila kung ‘yung totoo na lang.

***
Ito naman hindi ko policy.  Sa meeting ko kanina ayaw umorder ng isa naming PR Director na known for his vanity, GQ-inspired fashions at rhinoplasty. 

Pinilit siya ng Production Manager:  “Naku!  Minsan lang tayo mabubuhay kaya kumain ka na nang kumain, noh!” 

Banat niya:  “Minsan lang tayo mabubuhay kaya ayokong mabuhay nang panget!” 

***
Naniniwala rin pala ako na sa kabila ng kakulangan ng datos ng agham na nagpo-produce ang aking katawan ng sarili nitong caffeine.  Kaya aligaga akong tao.  Puna nga ng aking Ninang Ida, “You’re restless.  Even when you’re just sitting your fingers are moving constantly.” 

Kaya hindi ako nagkakape nang hindi decaf.  Kahit mocha frap dapat decaf kundi mafi-feel kong merong great ball of enery sa dibdib ko – masikip, mabigat tapos hindi ka talaga mapakali. 

Sa kangaragan ko sa aking sunud-sunod na meeting today, at para maiba sa PR Director na ayaw kumain, umorder ako ng large iced coffee.  3PM ‘yun.  Twelve-thirty AM na pero hindi pa rin ako makatulog.  Pansin n’yo ang haba ng blog na’to…

Blogged with Flock