Wednesday, December 06, 2006
Ang Babaeng Kahoy
Singtanda ko ang bahay namin sa Marikina. Kapapanganak ko pa lang nu’ng lumipat kami ru’n. Ngayon nakatira na’ko sa Pasig. Ang youngest and only girl sa’ming apat na magkakapatid ay nakatira sa bahay ng pamilya ng mister niya sa Makati. Meron silang isang cute na cute at napakatalinong anak na lalake, si Justin Pogi-Pogi. Since bumalik na ng Amerika ang parents ko, ang nakatira na lang ngayon sa Marikina eh ‘yung dalawa kong kuya – ‘yung panganay na bachelor (Pero hindi siya bakla, ha! Ako lang ang may ganu’ng distinction sa amin! In fact, ang girlfriend niya ngayon ay mas bata pa sa sister ko kaya kapag minsang natatawag ko siyang “Ate” my sister is sure to correct it with “Mas matanda pa’ko d’yan, noh.”) My second brother lives there with his his wife three smart, cute, and rowy children: si Darryn (ang unang apo at nag-iisang babae), si Dave-Dave at si DJ.
Marami nang nadagdag, nabawas, nag-iba, at nagbago sa bahay namin sa loob ng magdadalawampu’t walong taon. Pero ang isang naroon pa rin, na naroon na mula nang magkamalay ako sa’kin kapiligiran, isang babaeng kahoy.
About one and a half feet tall, korteng bowling pin ‘yung estatwa pero defined na defined ang pagkakaukit ng mukha niya. Mahaba ang buhok nitong nagka-cascade pababa sa kanyang katawan na stylized na ang korte. May isang gold loop earring na nakakabit sa kanyang kanang tenga.
For some reason, this statue has always spooked me out. Parang nararamdaman ko na hindi ako nag-iisa kapag naaninigan ko ‘yung babaeng kahoy. Deadma ‘yung expression niya pero alam mong nakikiramdam siya sa lahat ng nangyayari sa kapaligiran niya. Binabangungot pa’ko ng babaeng kahoy. Minsan, napanaginipan kong bumangon ako in the middle of the night and I saw her, now with a torso and legs, holding a vase while pacing our living room. Nang kinuwento ko siya sa mga kapatid ko, meron din silang mga na-share na dreams about her.
Siyempre dinismiss lang ni mommy monster ang aking unfounded fears. I’ve always been the matatakutin among her children, after all! Gabi-gabi na lang I would beg my younger sister to let me sleep beside her. Kung hindi siya pumayag, sa ilalim ng kama ako matutulog. Hanggang ngayon na kaya ko nang matulog mag-isa, kailangan nakataklob ako ng kumot dahil natatakot akong makakita ng multo. Ilong at bibig ko lang ang hindi ko tinatakpan ng kumot. (Siguro it’s a trait developed in people who will be alone in bed for the rest of their lives. A late old maid lola sleeps fully covered in sheets so you could just imagine my shock nu’ng bata pa’ko at nagkatabi kami sa kama tapos nagising ako na parang may covered corpse sa tabi ko!)
Lumaki na kami at napabayaan na rin ang babeng kahoy. Hindi ko alam kung kelan siya tuluyang naalis sa bahay hangga’t makuwento ng aking sister na ang kanyang anak, bunso sa mga pamangkin ko, eh nagde-develop din ng fascination sa babaeng kahoy. Nakita raw niya ito sa may likod bahay na nakatambak kaya binuhat niya ito papasok ng bahay. “She said she’s getting wet, eh!”
When my siblings and I half-kiddingly confronted our mom about the mysterious babaeng kahoy: “Bakit kayo matatakot eh Virgin Mary ‘yon!” “Mommy, hindi ‘yun Virgin Mary! Nakahikaw kaya siya!” (Hmmm…come to think of it, may butas ba sa tenga si Mama Mary o deadma na lang kasi lagi naman siyang nakabelo?) Besides, never namang dinisplay sa altar ‘yung babaeng kahoy so bullshit ‘yung excuse ni mommy monster.
Siguro one of these days, iimbestigahan ko talaga ang origin ng babaeng kahoy. Right now, her powers – totoo man o guni-guni – has already manifested in the next generation of inhabitants sa aming “lumang bahay sa Marikina.”
Marami nang nadagdag, nabawas, nag-iba, at nagbago sa bahay namin sa loob ng magdadalawampu’t walong taon. Pero ang isang naroon pa rin, na naroon na mula nang magkamalay ako sa’kin kapiligiran, isang babaeng kahoy.
About one and a half feet tall, korteng bowling pin ‘yung estatwa pero defined na defined ang pagkakaukit ng mukha niya. Mahaba ang buhok nitong nagka-cascade pababa sa kanyang katawan na stylized na ang korte. May isang gold loop earring na nakakabit sa kanyang kanang tenga.
For some reason, this statue has always spooked me out. Parang nararamdaman ko na hindi ako nag-iisa kapag naaninigan ko ‘yung babaeng kahoy. Deadma ‘yung expression niya pero alam mong nakikiramdam siya sa lahat ng nangyayari sa kapaligiran niya. Binabangungot pa’ko ng babaeng kahoy. Minsan, napanaginipan kong bumangon ako in the middle of the night and I saw her, now with a torso and legs, holding a vase while pacing our living room. Nang kinuwento ko siya sa mga kapatid ko, meron din silang mga na-share na dreams about her.
Siyempre dinismiss lang ni mommy monster ang aking unfounded fears. I’ve always been the matatakutin among her children, after all! Gabi-gabi na lang I would beg my younger sister to let me sleep beside her. Kung hindi siya pumayag, sa ilalim ng kama ako matutulog. Hanggang ngayon na kaya ko nang matulog mag-isa, kailangan nakataklob ako ng kumot dahil natatakot akong makakita ng multo. Ilong at bibig ko lang ang hindi ko tinatakpan ng kumot. (Siguro it’s a trait developed in people who will be alone in bed for the rest of their lives. A late old maid lola sleeps fully covered in sheets so you could just imagine my shock nu’ng bata pa’ko at nagkatabi kami sa kama tapos nagising ako na parang may covered corpse sa tabi ko!)
Lumaki na kami at napabayaan na rin ang babeng kahoy. Hindi ko alam kung kelan siya tuluyang naalis sa bahay hangga’t makuwento ng aking sister na ang kanyang anak, bunso sa mga pamangkin ko, eh nagde-develop din ng fascination sa babaeng kahoy. Nakita raw niya ito sa may likod bahay na nakatambak kaya binuhat niya ito papasok ng bahay. “She said she’s getting wet, eh!”
When my siblings and I half-kiddingly confronted our mom about the mysterious babaeng kahoy: “Bakit kayo matatakot eh Virgin Mary ‘yon!” “Mommy, hindi ‘yun Virgin Mary! Nakahikaw kaya siya!” (Hmmm…come to think of it, may butas ba sa tenga si Mama Mary o deadma na lang kasi lagi naman siyang nakabelo?) Besides, never namang dinisplay sa altar ‘yung babaeng kahoy so bullshit ‘yung excuse ni mommy monster.
Siguro one of these days, iimbestigahan ko talaga ang origin ng babaeng kahoy. Right now, her powers – totoo man o guni-guni – has already manifested in the next generation of inhabitants sa aming “lumang bahay sa Marikina.”
Blogged with Flock
# posted by rey agapay @ 2:47 AM 
