Sunday, September 14, 2008
Love in the Time of the Eraserheads
PROLOGUE
Rey!this is the concrt for us!eraserheads reunion sa aug30!nood tayo!
Kay X ko unang narinig ang magandang balita, about a month before this historic event, about the same time na nagsimula ang bulung-bulungang magsasama-sama nga ulit ang Eheads six years since they bitterly parted ways.
Pero ilang araw na lang bago ang Sabado eh wala pa ring definite details about the concert. Nagpanggap pa’kong smoker at kinarir ang pagse-send ng proof of age sa Marlboro Red List pero wala pa ring details du’n kahit naging member na’ko. Lalo na talagang namumuo sa loob ko na hoax lang ‘to, isang cruel publicity stunt para pag-usapan ang Marlboro.
Then Wednesday night lumabas nga na may ticket-selling na. Agad kong tinext si X. Bili na kita ng tket? Yes, 2 pls. Siyempre sasama niya ang kanyang partner. Pagkauwi ko ng bahay that night ay agad akong nag-log on sa Ticketworld para bumili ng 3 tickets sa Eraserheads Reunion pero ang bagal mag-load. Minsan sinasabing marami kasing nagta-try mag-access at the same time. Tiniyaga ko talaga. Hanggang sa ma-punch-in ko na’yung credit card number ko. Tapos ayan, nag-down ulit ‘yung site. Natakot na’ko na baka ma-charge lang ako sa wala. So in-update ko si X.
Di ko maaxes tketworld. Bili ko bukas sa Natl.
Cge tnx.
Hindi pa bukas ang National Bookstore sa Katipunan ay nagbe-breakfast na’ko sa katabi nitong Jollibee. Pagkabukas na pagkabukas, hinanap ko na ang Ticketworld. Wala pala sila nu’n sa branch na’yon.
Punta akong Main store nila sa Cubao. 10am pa raw magbubukas ang Ticketworld Booth. OK, ako lang naman ang tao ru’n so nag-browse-browse muna ako. Pagbalik ko sa booth ng 10:18, aba! May pila na! Namimigay pa sila ng number. Ate-behind-the-counter even told me, “Dapat pumila ka na kanina,” while handing me #18. Grrr. Marami pang nakaamoy na nakapila ako at that time so nagpabili sila ng tickets. OK lang kasi ike-credit card ko naman. When finally nasa counter na’ko, down ang credit card swiper nila! Cash lang. Buti may ATM just outside National so nagpahintay ako at nag-withdraw ng limpak-limpak na cash para ibili ang mga nagpabili. Got ur tkets na! Byaran nyo ko agad a. Ala nko cash.
ACT 1
Gabi ng concert. Madugo ang meeting ko sa QC. 7pm na nagbe-brainstorming pa rin kami. Kating-kati na kami ni Haydeeng sumugod ng Fort. Balita eh may mga nag-overnight pa ru’n para lang mauna sa venue. Nasa VIP List si Haydee (c/o Marcus Adorro) at hawak ko naman ang aking mas reliable na Patron ticket.
Finally, nakatakas na rin kami ng meeting. Pila pa rin pagdating namin sa Fort. Kinikilig-kilig pa kami ni Haydeeng naghiwalay ng pila. Dinig sa buong Taguig ang ting-ting ng nakaka-tense at nakaka-excite na countdown. Eight minutes na lang! Mabilis naman ang pila pero du’n na’ko inabot ng 3-2-1. Video. Humihiyaw na’ko sa pila! Buti na lang Patron at mabilis lang ang pagpapapasok. ‘Yung mga nasa VIP vine-verify pa. Sa saliw ng Alapaap ay pumasok ako sa concert grounds! Sumasayaw-sayaw at kumakanta ako ng Ligaya nang nahanap ko sina Thea, Arnold at Louise. Du’n kami sa may tabi ng speaker! Ang saya nito!
Deadma nko sa pangungulit ni X. Asan ka n? Nagstart n!
D2 kna ba? Umiiyak nko d2!
Wala pa’kong panahong mag-reply dahil gusto kong namnamin ang bawat sandaling ito with the Eraserheads.
Si X pala kasama ng partner niya. Nakakarir si partner ng VIP tickets.
Then after one set ay tinigil na nga ang concert. Disappointed kaming lahat na nag-regroup at kumain sa Dencio’s High Street. Pero masaya.
Hinatid ako ni X and partner pabalik ng GMA. Magtatrabaho pa’ko that night.
The next day, overwhelmed pa rin ako sa buong experience. Tinext ko si X:
“Napaka-surreal kagabi. Ang saya. Ang magical. Kahit hindi kita kasama, parang pakiramdam ko ikaw ang katabi kong sumasabay na kumakanta with the Eraserheads. Thank you for the friendship and for sticking it out with me after all these years.”
PREQUEL
Sa emo message na’yon ay trinay kong i-contain ang lahat ng memories ko with X and the Eraserheads. We met sa first day in college and have been very close since. Nag-apply kami sa Broad Ass siya ang bath head, ako ang assistant. Nang mag-apply siya sa isang Greek Letter Society a few years after, para rin akong amuyong na nag-iisip ng production numbers nila, at nag-e-enroll sa buong batch niyang zombie na nu'n sa initiation. Senior year, siya ang Presidente ng org, ako ang Vice. Ganu’ng klase. When people are looking for X, they ask me. And vice-verse. Kapag sembreak, Christmas break, summer break, tambay ako sa bahay nila. Dati may project kaming music video. Nag-uusap kami sa phone kung anong song ang gagawin namin. “X, mag-isip muna tayo. Maliligo lang ako.” Habang nagsa-shower ay naisip ko ang perfect song na gagawan naming ng video. Tawag agad ako nang nakatuwalya pa (college ‘to so ang hot ko with my chiseled chest and six-pack), “X! Alam ko nang magandang song! Hold My Hand by Hootie and the Blowfish!” “Rey, hawak ko ‘yang CD na’yan right now at ‘yan din ang sasabihin ko sa’yo.” Ganu’ng klase ang friendship naming ni X. Nu’ng bumili nga ‘ko ng condo, siya ang nagpautang sa’kin ng pang-down.
Sabi nga ni John Lapus, “Past na naman, puwede nang pag-usapan,” so wala na’kong pag-iimbot na aamining si X ang taong pinakamatindi ko na yatang minahal. At ‘yung connection ko sa kanya ang isang bagay na hinahanap ko sa taong mamahalin ko forever. Sana lang mahalin din ako, kasi si X hindi ako minahal, eh. Well, not in that way...things didn’t happen the way I thought I wanted things to be.
Si X din ang talagang taong inayakan ko. And I think I will never allow myself to be that vulnerable and open to anybody else the way I was, I am, with X. Hanggang ngayon, insecurity ko ‘yung fact na here’s one person who really, really knows me and ended up not able to love me. So at the back of my mind, I fear that the real, real me is not someone anyone could really love (Shit! Namumuo ang mga luha ko while typing this. Teka…)
The connection between X and I were that strong that I didn’t have to open up to X na meron na’kong ibang nararamdaman. Siya mismo naramdaman niya. So naging awkward. Tapos a few months after ako magka-feelings, nagka-partner si X. After all those years in college na pareho naming frustration ang aming singlehood. I tried being OK with it. Then I wasn’t. Then I was OK. Then I just became honest na I can be civil about it, but I can’t really be totally OK with it. Ngayon, wala na sila, matagal na, pero hanggang ngayon I can’t even mention that partner’s name. Naiinis ako.
Anyway, back in college madalas akong mag-host-host ng mga concert. One big gig was freshman concert at the UP Theater. Matagal na kaming hindi OK ni X nito kasi nga meron na siyang iba, and weird lang everything that happened. Nagse-set-up sina Ely, Marcus, Raymund at Buddy sa likod ko at tsika lang ako nang tsika. When they gave me the signal na OK na sila, I introduced the Eraserheads and I excitedly ran to the stage wing to watch them perform up close. Pero kulang, eh. All the time na napapanood ko ang Eraserheads nang live, kasama ko si X. But not this time.
Then sa gitna pa lang ng first song nila, I felt a kalabit. I looked back and there was X smiling and then OK na. We sang and danced through the Eraserheads’ set. We’ve been very good friends since.
At ngayon, ten years after that, hindi na nag-reply si X sa aking text after the Reunion Concert. Tampo ako. May mali ba’kong nasabi? Deadma! I’ve long moved on, no! Nag-open up lang ako!
ACT 2
Last Saturday, nagko-cover ako ng Oktoberfest opening sa Ortigas. Buong araw akong nagte-taping before that so hulas at pagod na rin akong dumating sa SMC where our OB Van was set-up. Isang linggo na’ng nakalilipas nito matapos ang Eraserheads Reunion Concert.
Biglang nag-text si X nang pagkahaba-haba: (pasensya na X, feeling ko iisipin mong oversharing ‘to pero anonymous ka naman sa entry na’to, eh)
“di mapakali, magdamag hinahanap. nababaliw tuwing naaalala ang init. hindi malimutan, kailangang muling makamit ang tamis sa aking mga labi…..halos isang linggo na ang lumipas, pero nandun pa rin ako…excited sa pila, tapos countdwn,tapos “sa wakas…” haay grabe kinilabutan ako. pasok opening avp…ang ganda, dinelubyon ako ng emosyon at nostalgia ng eheads mania. umangat na ung apat sa stage sa saliw ng opening riffs ng alapaap. ganito pala ang makita ang mahal mo matapos manabik ng matagal,intense joy bordering on disbelief…walang tigil na ang luha ko. tell me, how can smthng w/ such mundane beginnings be THIS spiritual 16 yrs later? alongsyd batibot ang my eductn,the eraserheads were the cornrstones of my youth,the shapers of my intellect & my soul. flashback: acac oval, 1st wk of freshman yr, kumanta ako ng eheads, sumabay ka (or was it d othr way arnd?), at yun na ang hudyat. magkalayo man tayo last wk, alam kong alam mo na magkasabay tayong kumakanta at dumadanas ng “walang humpay na ligaya.” salamat sa pagkakaibigan at pnagsamahan, sa koneksyong iginuhit ng tadhana at ng apat na nilalang na ngkatagpuan mnsan sa may kalayaan.”
Naiiyak ako. Pero ang saya-saya ko.
Rey!this is the concrt for us!eraserheads reunion sa aug30!nood tayo!
Kay X ko unang narinig ang magandang balita, about a month before this historic event, about the same time na nagsimula ang bulung-bulungang magsasama-sama nga ulit ang Eheads six years since they bitterly parted ways.
Pero ilang araw na lang bago ang Sabado eh wala pa ring definite details about the concert. Nagpanggap pa’kong smoker at kinarir ang pagse-send ng proof of age sa Marlboro Red List pero wala pa ring details du’n kahit naging member na’ko. Lalo na talagang namumuo sa loob ko na hoax lang ‘to, isang cruel publicity stunt para pag-usapan ang Marlboro.
Then Wednesday night lumabas nga na may ticket-selling na. Agad kong tinext si X. Bili na kita ng tket? Yes, 2 pls. Siyempre sasama niya ang kanyang partner. Pagkauwi ko ng bahay that night ay agad akong nag-log on sa Ticketworld para bumili ng 3 tickets sa Eraserheads Reunion pero ang bagal mag-load. Minsan sinasabing marami kasing nagta-try mag-access at the same time. Tiniyaga ko talaga. Hanggang sa ma-punch-in ko na’yung credit card number ko. Tapos ayan, nag-down ulit ‘yung site. Natakot na’ko na baka ma-charge lang ako sa wala. So in-update ko si X.
Di ko maaxes tketworld. Bili ko bukas sa Natl.
Cge tnx.
Hindi pa bukas ang National Bookstore sa Katipunan ay nagbe-breakfast na’ko sa katabi nitong Jollibee. Pagkabukas na pagkabukas, hinanap ko na ang Ticketworld. Wala pala sila nu’n sa branch na’yon.
Punta akong Main store nila sa Cubao. 10am pa raw magbubukas ang Ticketworld Booth. OK, ako lang naman ang tao ru’n so nag-browse-browse muna ako. Pagbalik ko sa booth ng 10:18, aba! May pila na! Namimigay pa sila ng number. Ate-behind-the-counter even told me, “Dapat pumila ka na kanina,” while handing me #18. Grrr. Marami pang nakaamoy na nakapila ako at that time so nagpabili sila ng tickets. OK lang kasi ike-credit card ko naman. When finally nasa counter na’ko, down ang credit card swiper nila! Cash lang. Buti may ATM just outside National so nagpahintay ako at nag-withdraw ng limpak-limpak na cash para ibili ang mga nagpabili. Got ur tkets na! Byaran nyo ko agad a. Ala nko cash.
ACT 1
Gabi ng concert. Madugo ang meeting ko sa QC. 7pm na nagbe-brainstorming pa rin kami. Kating-kati na kami ni Haydeeng sumugod ng Fort. Balita eh may mga nag-overnight pa ru’n para lang mauna sa venue. Nasa VIP List si Haydee (c/o Marcus Adorro) at hawak ko naman ang aking mas reliable na Patron ticket.
Finally, nakatakas na rin kami ng meeting. Pila pa rin pagdating namin sa Fort. Kinikilig-kilig pa kami ni Haydeeng naghiwalay ng pila. Dinig sa buong Taguig ang ting-ting ng nakaka-tense at nakaka-excite na countdown. Eight minutes na lang! Mabilis naman ang pila pero du’n na’ko inabot ng 3-2-1. Video. Humihiyaw na’ko sa pila! Buti na lang Patron at mabilis lang ang pagpapapasok. ‘Yung mga nasa VIP vine-verify pa. Sa saliw ng Alapaap ay pumasok ako sa concert grounds! Sumasayaw-sayaw at kumakanta ako ng Ligaya nang nahanap ko sina Thea, Arnold at Louise. Du’n kami sa may tabi ng speaker! Ang saya nito!
Deadma nko sa pangungulit ni X. Asan ka n? Nagstart n!
D2 kna ba? Umiiyak nko d2!
Wala pa’kong panahong mag-reply dahil gusto kong namnamin ang bawat sandaling ito with the Eraserheads.
Si X pala kasama ng partner niya. Nakakarir si partner ng VIP tickets.
Then after one set ay tinigil na nga ang concert. Disappointed kaming lahat na nag-regroup at kumain sa Dencio’s High Street. Pero masaya.
Hinatid ako ni X and partner pabalik ng GMA. Magtatrabaho pa’ko that night.
The next day, overwhelmed pa rin ako sa buong experience. Tinext ko si X:
“Napaka-surreal kagabi. Ang saya. Ang magical. Kahit hindi kita kasama, parang pakiramdam ko ikaw ang katabi kong sumasabay na kumakanta with the Eraserheads. Thank you for the friendship and for sticking it out with me after all these years.”
PREQUEL
Sa emo message na’yon ay trinay kong i-contain ang lahat ng memories ko with X and the Eraserheads. We met sa first day in college and have been very close since. Nag-apply kami sa Broad Ass siya ang bath head, ako ang assistant. Nang mag-apply siya sa isang Greek Letter Society a few years after, para rin akong amuyong na nag-iisip ng production numbers nila, at nag-e-enroll sa buong batch niyang zombie na nu'n sa initiation. Senior year, siya ang Presidente ng org, ako ang Vice. Ganu’ng klase. When people are looking for X, they ask me. And vice-verse. Kapag sembreak, Christmas break, summer break, tambay ako sa bahay nila. Dati may project kaming music video. Nag-uusap kami sa phone kung anong song ang gagawin namin. “X, mag-isip muna tayo. Maliligo lang ako.” Habang nagsa-shower ay naisip ko ang perfect song na gagawan naming ng video. Tawag agad ako nang nakatuwalya pa (college ‘to so ang hot ko with my chiseled chest and six-pack), “X! Alam ko nang magandang song! Hold My Hand by Hootie and the Blowfish!” “Rey, hawak ko ‘yang CD na’yan right now at ‘yan din ang sasabihin ko sa’yo.” Ganu’ng klase ang friendship naming ni X. Nu’ng bumili nga ‘ko ng condo, siya ang nagpautang sa’kin ng pang-down.
Sabi nga ni John Lapus, “Past na naman, puwede nang pag-usapan,” so wala na’kong pag-iimbot na aamining si X ang taong pinakamatindi ko na yatang minahal. At ‘yung connection ko sa kanya ang isang bagay na hinahanap ko sa taong mamahalin ko forever. Sana lang mahalin din ako, kasi si X hindi ako minahal, eh. Well, not in that way...things didn’t happen the way I thought I wanted things to be.
Si X din ang talagang taong inayakan ko. And I think I will never allow myself to be that vulnerable and open to anybody else the way I was, I am, with X. Hanggang ngayon, insecurity ko ‘yung fact na here’s one person who really, really knows me and ended up not able to love me. So at the back of my mind, I fear that the real, real me is not someone anyone could really love (Shit! Namumuo ang mga luha ko while typing this. Teka…)
The connection between X and I were that strong that I didn’t have to open up to X na meron na’kong ibang nararamdaman. Siya mismo naramdaman niya. So naging awkward. Tapos a few months after ako magka-feelings, nagka-partner si X. After all those years in college na pareho naming frustration ang aming singlehood. I tried being OK with it. Then I wasn’t. Then I was OK. Then I just became honest na I can be civil about it, but I can’t really be totally OK with it. Ngayon, wala na sila, matagal na, pero hanggang ngayon I can’t even mention that partner’s name. Naiinis ako.
Anyway, back in college madalas akong mag-host-host ng mga concert. One big gig was freshman concert at the UP Theater. Matagal na kaming hindi OK ni X nito kasi nga meron na siyang iba, and weird lang everything that happened. Nagse-set-up sina Ely, Marcus, Raymund at Buddy sa likod ko at tsika lang ako nang tsika. When they gave me the signal na OK na sila, I introduced the Eraserheads and I excitedly ran to the stage wing to watch them perform up close. Pero kulang, eh. All the time na napapanood ko ang Eraserheads nang live, kasama ko si X. But not this time.
Then sa gitna pa lang ng first song nila, I felt a kalabit. I looked back and there was X smiling and then OK na. We sang and danced through the Eraserheads’ set. We’ve been very good friends since.
At ngayon, ten years after that, hindi na nag-reply si X sa aking text after the Reunion Concert. Tampo ako. May mali ba’kong nasabi? Deadma! I’ve long moved on, no! Nag-open up lang ako!
ACT 2
Last Saturday, nagko-cover ako ng Oktoberfest opening sa Ortigas. Buong araw akong nagte-taping before that so hulas at pagod na rin akong dumating sa SMC where our OB Van was set-up. Isang linggo na’ng nakalilipas nito matapos ang Eraserheads Reunion Concert.
Biglang nag-text si X nang pagkahaba-haba: (pasensya na X, feeling ko iisipin mong oversharing ‘to pero anonymous ka naman sa entry na’to, eh)
“di mapakali, magdamag hinahanap. nababaliw tuwing naaalala ang init. hindi malimutan, kailangang muling makamit ang tamis sa aking mga labi…..halos isang linggo na ang lumipas, pero nandun pa rin ako…excited sa pila, tapos countdwn,tapos “sa wakas…” haay grabe kinilabutan ako. pasok opening avp…ang ganda, dinelubyon ako ng emosyon at nostalgia ng eheads mania. umangat na ung apat sa stage sa saliw ng opening riffs ng alapaap. ganito pala ang makita ang mahal mo matapos manabik ng matagal,intense joy bordering on disbelief…walang tigil na ang luha ko. tell me, how can smthng w/ such mundane beginnings be THIS spiritual 16 yrs later? alongsyd batibot ang my eductn,the eraserheads were the cornrstones of my youth,the shapers of my intellect & my soul. flashback: acac oval, 1st wk of freshman yr, kumanta ako ng eheads, sumabay ka (or was it d othr way arnd?), at yun na ang hudyat. magkalayo man tayo last wk, alam kong alam mo na magkasabay tayong kumakanta at dumadanas ng “walang humpay na ligaya.” salamat sa pagkakaibigan at pnagsamahan, sa koneksyong iginuhit ng tadhana at ng apat na nilalang na ngkatagpuan mnsan sa may kalayaan.”
Naiiyak ako. Pero ang saya-saya ko.
# posted by rey agapay @ 10:09 PM 
