Wednesday, May 13, 2009
Aanhin ang Ganda, Kung ang Ka-meeting Basura?
Na-realize kong naniniwala pala ako sa fashion psychology. Hindi ko alam kung meron talagang ganu’ng term, pero ‘yun ‘yung paniniwala kong your clothes and haircut will determine your behavior, and how people perceive and treat you.
Kaya pala napapa-nod ako sa monologue ni Meryll Streep sa The Devil Wears Prada where she calmly lambasts her assistant for acting like she’s “exempt from the fashion industry” when the sad cerulean jacket she was wearing “was chosen for her…from a pile of stuff” by people in fashion. Maglalagay sana ako ng link sa youtube nu’ng scene na sinasabi ko kaso na-delete na pala sa favorites ko due to “copyright claims from fox.” Putsa talagang mga greedy corporate intellectural property rights kuno faking shit ng mga kanong ‘yan, o! Malimas sana kayo ng swine flu! (Pasensya na, alam ko bad joke pero nanggagalaita lang talaga ako at hindi ko na mapapanood ang napakaikli at profound na eksenang ‘yun! Grrr!)
Anyway….
Such a eureka moment na ma-identify mo ang isang bagay na matagal mo na palang pinaniniwalaan at pina-practice. Natutunan ko siguro ‘to sa aking mommy monster na isang babaeng mahilig mag-ayos. Ang kanyang teaching na kinowt pa nina Gelli de Belen-Rivera at Carmina Villaroel, “Sa panahon ngayon, kapag ang babae panget, kasalanan na niya.”
Importante ang substance, ang talent, ang galing. Pero dapat ma-convey mo ang mga kakayahan mo sa mga taong dapat maka-gets nito.
Meron akong mga nakatrabaho noon na isang babaeng direkto, at isang babaeng TV executive. Parehong matangkad, tisay, long hair, sosyal ang dating, galing sa sosyal na schools, matatalino, ‘yung isa dati pang model. Pero ewan, gusto yatang ipakitang kaya nilang maging successful at karespe-respeto nang hindi dahil sa maganda sila kaya hayun kung magbihis parang magra-rally sa Mendiola. Panget! I’m sorry, hindi kaaya-ayang katrabaho ang ganu’n. I mean, nage-effort akong magpaganda tuwing haharap ako sa kanila, tapos ang makaka-brainstorm ko lang pala basura?
Hindi ako mababaw. Sabi nga fashionista kong master sa org ko sa UP na si Peachy, “Don’t judge a book by its cover…but packaging counts.”
Sobra akong naa-appreciate ‘yung mga babaeng nag-aayos. Marami akong kakilala na mataba, o kaya maitim, meron pang panget talaga sa paningin ko pero alam i-play-up kung anumang kakaunting ibinigay sa kanila in the looks department. May mata sa pagpili ng mga damit – and mind you, not necessarily mamahalin at branded – kaya nilang mag-accessorize, hindi sila takot mag-experiment, o magsuot ng mga pieces na usually ipinagbabawal na isuot ng mga tulad nila pero kering-keri nila. So kapag pumapasok sila sa kuwarto, alam mo agad na, “Ay, hindi mo mababasta-basta ‘tong taong ‘to.”
Nu’ng college my mom would even discourage me from wearing shorts to school kasi nga raw kapag naka-shorts ka, mare-relax ka masyado, baka hindi ka na makapag-concentrate sa pag-aaral. ‘Yung German mom naman ng isa kong kaibigan ayaw siyang naka-skinhead kasi napapansin daw niyang mas aggressive ang son niya kapag naka-gupit-electric chair. So long hair siya hanggang ngayon at name-mellow daw siya nito.
In sports, studies have shown that umpires “see red.” When a match is too close to call, umpires would more often favor the competitor in red. Sikreto kaya ‘yan ng China? Another study showed that in hockey games, the team in black or in the darker colored uniform tends to be more aggressive and rough.
A recent startling way na nagamit ko ang fashion psychology was when I was up for a promotion over a year ago. Nu’ng nalaman kong may opening, inisip ko na puwede ako sa trabahong ‘yun, so tinanggal ko ang Havaianas sa’king work attire, and in-upgrade ko ang aking wardrobe. Nagbihis ako as if I am already in that position I am eyeing. I was hired shortly after.
Kaya pala napapa-nod ako sa monologue ni Meryll Streep sa The Devil Wears Prada where she calmly lambasts her assistant for acting like she’s “exempt from the fashion industry” when the sad cerulean jacket she was wearing “was chosen for her…from a pile of stuff” by people in fashion. Maglalagay sana ako ng link sa youtube nu’ng scene na sinasabi ko kaso na-delete na pala sa favorites ko due to “copyright claims from fox.” Putsa talagang mga greedy corporate intellectural property rights kuno faking shit ng mga kanong ‘yan, o! Malimas sana kayo ng swine flu! (Pasensya na, alam ko bad joke pero nanggagalaita lang talaga ako at hindi ko na mapapanood ang napakaikli at profound na eksenang ‘yun! Grrr!)
Anyway….
Such a eureka moment na ma-identify mo ang isang bagay na matagal mo na palang pinaniniwalaan at pina-practice. Natutunan ko siguro ‘to sa aking mommy monster na isang babaeng mahilig mag-ayos. Ang kanyang teaching na kinowt pa nina Gelli de Belen-Rivera at Carmina Villaroel, “Sa panahon ngayon, kapag ang babae panget, kasalanan na niya.”
Importante ang substance, ang talent, ang galing. Pero dapat ma-convey mo ang mga kakayahan mo sa mga taong dapat maka-gets nito.
Meron akong mga nakatrabaho noon na isang babaeng direkto, at isang babaeng TV executive. Parehong matangkad, tisay, long hair, sosyal ang dating, galing sa sosyal na schools, matatalino, ‘yung isa dati pang model. Pero ewan, gusto yatang ipakitang kaya nilang maging successful at karespe-respeto nang hindi dahil sa maganda sila kaya hayun kung magbihis parang magra-rally sa Mendiola. Panget! I’m sorry, hindi kaaya-ayang katrabaho ang ganu’n. I mean, nage-effort akong magpaganda tuwing haharap ako sa kanila, tapos ang makaka-brainstorm ko lang pala basura?
Hindi ako mababaw. Sabi nga fashionista kong master sa org ko sa UP na si Peachy, “Don’t judge a book by its cover…but packaging counts.”
Sobra akong naa-appreciate ‘yung mga babaeng nag-aayos. Marami akong kakilala na mataba, o kaya maitim, meron pang panget talaga sa paningin ko pero alam i-play-up kung anumang kakaunting ibinigay sa kanila in the looks department. May mata sa pagpili ng mga damit – and mind you, not necessarily mamahalin at branded – kaya nilang mag-accessorize, hindi sila takot mag-experiment, o magsuot ng mga pieces na usually ipinagbabawal na isuot ng mga tulad nila pero kering-keri nila. So kapag pumapasok sila sa kuwarto, alam mo agad na, “Ay, hindi mo mababasta-basta ‘tong taong ‘to.”
Nu’ng college my mom would even discourage me from wearing shorts to school kasi nga raw kapag naka-shorts ka, mare-relax ka masyado, baka hindi ka na makapag-concentrate sa pag-aaral. ‘Yung German mom naman ng isa kong kaibigan ayaw siyang naka-skinhead kasi napapansin daw niyang mas aggressive ang son niya kapag naka-gupit-electric chair. So long hair siya hanggang ngayon at name-mellow daw siya nito.
In sports, studies have shown that umpires “see red.” When a match is too close to call, umpires would more often favor the competitor in red. Sikreto kaya ‘yan ng China? Another study showed that in hockey games, the team in black or in the darker colored uniform tends to be more aggressive and rough.
A recent startling way na nagamit ko ang fashion psychology was when I was up for a promotion over a year ago. Nu’ng nalaman kong may opening, inisip ko na puwede ako sa trabahong ‘yun, so tinanggal ko ang Havaianas sa’king work attire, and in-upgrade ko ang aking wardrobe. Nagbihis ako as if I am already in that position I am eyeing. I was hired shortly after.
# posted by rey agapay @ 10:46 AM 
