I'm a Baby!

“Anong test number mo?”

Hindi ko na maalala kung ano ‘yung number na tinanong sa’kin, or kung si Mikee o si Luke ang nag-small talk nu’n para mapawi ang kaba namin. Basta ang malinaw sa’kin, kung paano gumapang ang nerbiyos mula paa hanggang sa tuktok ng ulo ko; ‘yung lamig ng sobrang kaba kapag hinanap na ng teacher ang over-the-weekend homework na naalala mo na ngayon pero misteryosong nabura sa utak mong gawin noong nakaraang Sabado’t Linggo. Patay! Kailangan ba’yung UPCAT card na’yun?

Nasa Ateneo na kami nu’n, buti maaga kaming nagkita-kita, pero still, uuwi pa’ko ngayon sa Marikina?! Habang pinag-iingatan kong 'wag pabiyakin ang aking boses dahil wala nang panahong umiyak, pinatabi ko na lang sa mommy ni Luke ang kotse para gawin ang walang choice pero dapat gawin. Siguro lutang na lang ako sa takot na mapapalampas ko ang pagkakataong makapag-aral sa paaralang pinagarap ko dahil sa isang simpleng-simpleng katangahan na hindi ko namalayan kung paano akong naglakad mula sa may Ateneo Gym pabalik ng Katipunan, sumakay ng jeep papuntang Concepcion, naglakad mula sa entrance ng Phase II hanggang sa bahay, kumatok, kinuha ‘yung lecheng card na hindi ko naman naisip na kailangang dalhin kaya sadya kong iniwan, naglakad muli papuntang entrance, sumakay ng Cubao jeep pabalik ng Katipunan, at doon pumila hanggang para sa jeep papasok ng UP. Grabe na ang trapik nu’n. Kaya mula sa may Ateneo Gym, oo, sa banda kung saan ako nagpababa kanina, ay nilakad ko na lang papuntang College of Business Ad. Mabuti’t nasa bungad lang ‘yun. At nakakilabot ang suwerte kong ang mga kukuha ng UPCAT sa mismong testing room ko na ang tinatawag pagkarating ko. Sina Luke at Mikee ay pawang sa mga private universities nagtapos.