Monday, September 22, 2008
Ano'ng Bastos sa Pagsuot ng Flag??
Kinumpirma kaninang umaga (22 September 2008) ng isang brand marketing officer ng Adidas sa radio show nina Mo Twister, Mojo Jojo at Grace Lee sa Magic 89.9 na itinigil na nga ng Adidas ang pagma-manufacture ng Philippine Flag jackets dahil they want to “uphold the Philippine Flag Code.” Apparently, sinita nga sila ng ilang mga hipokritong patriots kuno kaya hayun… In other words, minsan nga nga lang tayo pansinin ng isang global brand, minasama pa natin! The Adidas rep also said that the jacket, a part o their Fall/Winter 07 Collection was sold all over the Philippines, but she refused to say just how many units were bought.
This is another example why I think we should re-think this law, not totally scrap it because there are some provisions that do make sense, but some parts, like the prohibition of using the flag as part of costume or clothing seems too outdated, too conservative, and bordering on violating our Constitutionally guaranteed “freedom of expression.”
OK, medyo controversial siguro sa iba itong iniisip ko pero para sa’kin, walang masama kung isuot ko ang flag. Kahit pa as underwear.
Or as bodypaint.
I also disagree with the strict implementation of the law that prohibits the singing of the Lupang Hinirang in any other way except for its “original” version as a march. A country with so many great singers, and a rich musical culture such as ours should not be this limiting to the most important song in our nation. I also used to think that it’s important that we sing the national anthem as a march, and only as a march, because it reminds us of the revolutionary circumstances behind the birth of our country pero unti-unti ko ‘tong na-rethink dahil na-miss ko ang choral version ng Philippine Madrigal that they use to play in cinemas. Hindi na rin exciting panoorin ang iba’t ibang divas (at nagdidiva-divahan) sa mga laban ni Pacquiao kasi hindi na sila as free to interpret the song. Napaka-refreshing nga nang sa simula ng “Noli at Fili 2008” na pinanood ko kamakailan sa napakagandang PETA Center eh ang version ng Loboc Children’s Choir ang pinatugtog nila (albeit a voice-over disclaimer saying that it is not the “official” version.)
Kung nasa Ifugao nga ako, halimbawa, at merong katutubo/Igorot version ng national anthem, I will not be offended. I will be even more proud. Hindi ko na iisipin na hindi naman ‘yun ang orig dahil kung magiging strict na rin lang naman tayo, ni hindi natin makakanta ang Lupang Hinirang dahil una itong sinulat nang walang lyrics, noh! At ang unang version ng lyrics nito ay Kastila, tapos naging Inggles, at saka na lang nagkaroon ng Filipino version! So ‘wag nga tayong magpaka-historically accurate d’yan, eh, hindi naman tayo accurate to begin with!
Sa lahat ng mga iffy sa ideas ko, ang main concern nila ay ang pag-o-open ng floodgates for ugly versions ng national anthem, or hideous clothing items inspired by the flag.
Ang sagot ko lang d’yan ay isang konseptong natutunan ko sa class ni Prof. Avecilla sa UP Mass Comm na Law and Mass Media: That it is better and safer for a free society to err in favor of freedom than to curtail it in fear of abuses. Mabuti na ngang meron tayong karapatang maabuso kesa walang karapatan at all. “Abuses” to freedom can easily be tamed, minsan mere social pressure lang matitigil na ang “violator,” eh. Pero to win back a freedom. Tsk! Madugo ‘yun. Literally.
This is another example why I think we should re-think this law, not totally scrap it because there are some provisions that do make sense, but some parts, like the prohibition of using the flag as part of costume or clothing seems too outdated, too conservative, and bordering on violating our Constitutionally guaranteed “freedom of expression.”
OK, medyo controversial siguro sa iba itong iniisip ko pero para sa’kin, walang masama kung isuot ko ang flag. Kahit pa as underwear.
Or as bodypaint.
I also disagree with the strict implementation of the law that prohibits the singing of the Lupang Hinirang in any other way except for its “original” version as a march. A country with so many great singers, and a rich musical culture such as ours should not be this limiting to the most important song in our nation. I also used to think that it’s important that we sing the national anthem as a march, and only as a march, because it reminds us of the revolutionary circumstances behind the birth of our country pero unti-unti ko ‘tong na-rethink dahil na-miss ko ang choral version ng Philippine Madrigal that they use to play in cinemas. Hindi na rin exciting panoorin ang iba’t ibang divas (at nagdidiva-divahan) sa mga laban ni Pacquiao kasi hindi na sila as free to interpret the song. Napaka-refreshing nga nang sa simula ng “Noli at Fili 2008” na pinanood ko kamakailan sa napakagandang PETA Center eh ang version ng Loboc Children’s Choir ang pinatugtog nila (albeit a voice-over disclaimer saying that it is not the “official” version.)
Kung nasa Ifugao nga ako, halimbawa, at merong katutubo/Igorot version ng national anthem, I will not be offended. I will be even more proud. Hindi ko na iisipin na hindi naman ‘yun ang orig dahil kung magiging strict na rin lang naman tayo, ni hindi natin makakanta ang Lupang Hinirang dahil una itong sinulat nang walang lyrics, noh! At ang unang version ng lyrics nito ay Kastila, tapos naging Inggles, at saka na lang nagkaroon ng Filipino version! So ‘wag nga tayong magpaka-historically accurate d’yan, eh, hindi naman tayo accurate to begin with!
Sa lahat ng mga iffy sa ideas ko, ang main concern nila ay ang pag-o-open ng floodgates for ugly versions ng national anthem, or hideous clothing items inspired by the flag.
Ang sagot ko lang d’yan ay isang konseptong natutunan ko sa class ni Prof. Avecilla sa UP Mass Comm na Law and Mass Media: That it is better and safer for a free society to err in favor of freedom than to curtail it in fear of abuses. Mabuti na ngang meron tayong karapatang maabuso kesa walang karapatan at all. “Abuses” to freedom can easily be tamed, minsan mere social pressure lang matitigil na ang “violator,” eh. Pero to win back a freedom. Tsk! Madugo ‘yun. Literally.
Tuesday, September 16, 2008
DON'T SING MY SONG! why the "intellectual property rights" isn't quite right
Intellectual Property Rights (IPR). Isa ‘to sa mga bagay na maganda on paper pero the way it is being implemented now, mukhang mas nagiging bane pa yata.
Sa trabaho ko sa telebisyon, pinakanaramdaman ko ‘to about two years ago nang biglang naging mahigpit ang paggamit ng mga music. Hindi na kami basta-basta makagamit ng mga songs lalo na ng mga foreign artists kasi nga mahal. Hindi na puwedeng kantahin ang “Happy Birthday to You” kapag may artistang nagbe-birthday. At kapag nakuha naman namin ang rights ng isang kanta, hindi na naming basta-basta magagawan ng creative treatment ang pagkanta nito, like producing a music video, putting the lyrics of the songs on the bottom of the screens so the televiewers could sing along, o hindi rin namin basta-basta mababago ang lyrics ng mga kanta. (Nakanta na rin naming ang Happy Birthday Song recently pero once lang kasi ‘yun lang ang na-afford namin.)
Kung ganito na ka-strict noon, hindi na magagamit ang “Dyslexic Heart” as the iconic theme song ng TGIS. O ‘yung “It Might Be You” na natatak kina Bobby at Angelua (to the point na when I was digging through my dad’s CD’s, nagulat ako na lumang kanta na pala siya!) Hindi rin mangyayari ‘yung English-Filipino translation ng mga kanta na naging popular act noon nina Dolphy at Panchito, Tito, Vic and Joey, at ni Michael V.
Nang dini-discuss nga namin ‘to ng mga co-writers ko sa Camera Café, multi-awarded writer Rody Vera cited an article that says this IPR thing actually “curtails culture.” Kung may IPR shit na noon, can you just imagine this: “Ely, hindi mo puwedeng gawin ‘yang TOYANG kasi mahal ang bayad sa rights ng TOO YOUNG.”
True, it’s nice that the creators of these wonderful pieces of art are protected and compensated for their contributions but are they really the ones getting paid? Sa Pilipinas, especially, pinaka-protected and music dahil merong malalaking record producers na siyang nagma-may-ari ng mga rights sa mga kantang ito. Sila rin ang may resources na mag-monitor ng kung anumang “illegal” na paggamit ng music (like reciting one line of a song as a punchline) para makapaningil. I wonder how much of what is paid goes to the artists themselves? I have nothing against Noel Cabangon lending his hauntingly beautiful aria “Pana-panahon” for a McDo commercial dahil mukhang siya lang naman talaga ang kumita ru’n. Pero kung pati pati si Madonna eh dinitch na ang kanyang record label dahil hindi ganu’n ka-equitable ang nakukuha niyang royalties, then merong mali, ‘di ba?
Isa pa, nai-implement lang naman ‘to sa mga industries na may strong business foundation, like music. Paano naman ‘yung ibang artists whose outputs are not really backed by a strong business set-up. Writers in the Philippines, unlike in Hollywood, do not have a strong business guild na talaga nakakapag-demand. Sa Amerika, natitigil talaga ang paggawa ng mga shows kapag nag-strike ang mga manunulat. Dito sa Pilipinas, kapag ang isinulat kong script ay napakaganda at i-replay ito, maaaring mabayaran pa ‘yung mga artistang gumanap doon pero the writers? Asa pa kami! Again, it’s because the actors have a strong, influential block of talent managers that handle them.
Of course, this may also go the other way. Hotdogs and Sampaguita songs are now seldom used on TV (despite their catchiness, not to mention importance to Pinoy contemporary music) dahil their songs are among the most expensive to use. Hindi ko lang alam kung ‘yung artists mismo o ‘yung mga record companies nila ang nag-impose ng rates na’to, pero dahil dito, hindi malayong dumating ang panahon na mawala na talagang tuluyan sa consciousness ng mga Pinoy ang finest examples ng Manila Sound at Philippine Folk Rock.
Ang mahirap kasi sa IPR ay ang assumption nitong pera ang motivation ng creator sa paglikha, when in fact, profit is the producer’s motive. Oo, merong mga taong kinakarir na talaga ang paggawa ng musika, and that is not a bad thing, but ask them if they decided to get into it primarily for the money… Artists are more than willing to put their works out there. Kapag may isa pang artist na ma-inspire mag-create ng iba pang art dahil na-inspire sa ginawa niya, chances are matutuwa ‘yung artist, ‘di ba? Hindi niya yata unang maiisip na, “Shit! Ginamit ‘yung ginawa ko! Bayaran n’yo ako!”
Kitang-kita ang pagiging generous ng mga artists sa kanilang creation sa internet. Youtube lang ay punung-puno ng ganyan. Pero dahil sa IPR shit na’yan, wala akong mahanap na footage ni isa sa walong gold medal wins ni Michael Phelps sa Beijing Olympics, o ‘yung world record setting 100-meter dash ni Usain Bolt, o ng anuman sa Olympics na’to! Pag-aari raw ito ng nbcolympics.com. Hindi ko rin ma-access ang karamihan sa mga footage sa NBC dahil for “US viewers” lang daw ‘to! Shit, ‘di ba? Binayaran ba nila ang lahat ng atleta at lahat ng nanood sa Beijing na tinamaan ng cameras nila ng talent fee para angkinin at ipagkait sa’tin ang footage ng mga ‘to? And tingin ko lang, tulad ng mga artists, hindi rin naman gustong ipagkait ng mga atletang ito ang mapanood ng sinuman ang kanilang performance nang libre.
Don’t get me wrong. This is not an anti-business stance. Importante ang business aspect ng music, ito ang dahilan kung bakit sa lahat ng artforms, ito ang isa sa talagang lumawig. Pero hindi naman siguro ikamamamtay ng music industry if they only moderate their greed and agree to make do of this whole IPR hypocrisy. In the extreme, maaaring mabubuwag lang siguro ang traditional set-up ng industry as we know it now, kung saan naghahari talaga ang mga record companies; at sa dinami-rami na rin ng hinarap na “problema” ng mga record companies noon (remember Napster) ay nakakahanap at nakakahanap pa rin sila ng paraan para kumita, ‘di ba?
Ang mas importanteng tanong, titigil ba ang paggawa ng music kapag nawala ang IPR? Hay! Thousands of years nang gumagawa ng musika ang mga tao, it is only in the last hundred years talaga nating ginawa itong komersyo, no! The music will continue playing, at nang walang culture of curtailment, prior restraint, and selfishness na ngayo’y napo-promote lang ng Intellectual Property Rights shit.
Sa trabaho ko sa telebisyon, pinakanaramdaman ko ‘to about two years ago nang biglang naging mahigpit ang paggamit ng mga music. Hindi na kami basta-basta makagamit ng mga songs lalo na ng mga foreign artists kasi nga mahal. Hindi na puwedeng kantahin ang “Happy Birthday to You” kapag may artistang nagbe-birthday. At kapag nakuha naman namin ang rights ng isang kanta, hindi na naming basta-basta magagawan ng creative treatment ang pagkanta nito, like producing a music video, putting the lyrics of the songs on the bottom of the screens so the televiewers could sing along, o hindi rin namin basta-basta mababago ang lyrics ng mga kanta. (Nakanta na rin naming ang Happy Birthday Song recently pero once lang kasi ‘yun lang ang na-afford namin.)
Kung ganito na ka-strict noon, hindi na magagamit ang “Dyslexic Heart” as the iconic theme song ng TGIS. O ‘yung “It Might Be You” na natatak kina Bobby at Angelua (to the point na when I was digging through my dad’s CD’s, nagulat ako na lumang kanta na pala siya!) Hindi rin mangyayari ‘yung English-Filipino translation ng mga kanta na naging popular act noon nina Dolphy at Panchito, Tito, Vic and Joey, at ni Michael V.
Nang dini-discuss nga namin ‘to ng mga co-writers ko sa Camera Café, multi-awarded writer Rody Vera cited an article that says this IPR thing actually “curtails culture.” Kung may IPR shit na noon, can you just imagine this: “Ely, hindi mo puwedeng gawin ‘yang TOYANG kasi mahal ang bayad sa rights ng TOO YOUNG.”
True, it’s nice that the creators of these wonderful pieces of art are protected and compensated for their contributions but are they really the ones getting paid? Sa Pilipinas, especially, pinaka-protected and music dahil merong malalaking record producers na siyang nagma-may-ari ng mga rights sa mga kantang ito. Sila rin ang may resources na mag-monitor ng kung anumang “illegal” na paggamit ng music (like reciting one line of a song as a punchline) para makapaningil. I wonder how much of what is paid goes to the artists themselves? I have nothing against Noel Cabangon lending his hauntingly beautiful aria “Pana-panahon” for a McDo commercial dahil mukhang siya lang naman talaga ang kumita ru’n. Pero kung pati pati si Madonna eh dinitch na ang kanyang record label dahil hindi ganu’n ka-equitable ang nakukuha niyang royalties, then merong mali, ‘di ba?
Isa pa, nai-implement lang naman ‘to sa mga industries na may strong business foundation, like music. Paano naman ‘yung ibang artists whose outputs are not really backed by a strong business set-up. Writers in the Philippines, unlike in Hollywood, do not have a strong business guild na talaga nakakapag-demand. Sa Amerika, natitigil talaga ang paggawa ng mga shows kapag nag-strike ang mga manunulat. Dito sa Pilipinas, kapag ang isinulat kong script ay napakaganda at i-replay ito, maaaring mabayaran pa ‘yung mga artistang gumanap doon pero the writers? Asa pa kami! Again, it’s because the actors have a strong, influential block of talent managers that handle them.
Of course, this may also go the other way. Hotdogs and Sampaguita songs are now seldom used on TV (despite their catchiness, not to mention importance to Pinoy contemporary music) dahil their songs are among the most expensive to use. Hindi ko lang alam kung ‘yung artists mismo o ‘yung mga record companies nila ang nag-impose ng rates na’to, pero dahil dito, hindi malayong dumating ang panahon na mawala na talagang tuluyan sa consciousness ng mga Pinoy ang finest examples ng Manila Sound at Philippine Folk Rock.
Ang mahirap kasi sa IPR ay ang assumption nitong pera ang motivation ng creator sa paglikha, when in fact, profit is the producer’s motive. Oo, merong mga taong kinakarir na talaga ang paggawa ng musika, and that is not a bad thing, but ask them if they decided to get into it primarily for the money… Artists are more than willing to put their works out there. Kapag may isa pang artist na ma-inspire mag-create ng iba pang art dahil na-inspire sa ginawa niya, chances are matutuwa ‘yung artist, ‘di ba? Hindi niya yata unang maiisip na, “Shit! Ginamit ‘yung ginawa ko! Bayaran n’yo ako!”
Kitang-kita ang pagiging generous ng mga artists sa kanilang creation sa internet. Youtube lang ay punung-puno ng ganyan. Pero dahil sa IPR shit na’yan, wala akong mahanap na footage ni isa sa walong gold medal wins ni Michael Phelps sa Beijing Olympics, o ‘yung world record setting 100-meter dash ni Usain Bolt, o ng anuman sa Olympics na’to! Pag-aari raw ito ng nbcolympics.com. Hindi ko rin ma-access ang karamihan sa mga footage sa NBC dahil for “US viewers” lang daw ‘to! Shit, ‘di ba? Binayaran ba nila ang lahat ng atleta at lahat ng nanood sa Beijing na tinamaan ng cameras nila ng talent fee para angkinin at ipagkait sa’tin ang footage ng mga ‘to? And tingin ko lang, tulad ng mga artists, hindi rin naman gustong ipagkait ng mga atletang ito ang mapanood ng sinuman ang kanilang performance nang libre.
Don’t get me wrong. This is not an anti-business stance. Importante ang business aspect ng music, ito ang dahilan kung bakit sa lahat ng artforms, ito ang isa sa talagang lumawig. Pero hindi naman siguro ikamamamtay ng music industry if they only moderate their greed and agree to make do of this whole IPR hypocrisy. In the extreme, maaaring mabubuwag lang siguro ang traditional set-up ng industry as we know it now, kung saan naghahari talaga ang mga record companies; at sa dinami-rami na rin ng hinarap na “problema” ng mga record companies noon (remember Napster) ay nakakahanap at nakakahanap pa rin sila ng paraan para kumita, ‘di ba?
Ang mas importanteng tanong, titigil ba ang paggawa ng music kapag nawala ang IPR? Hay! Thousands of years nang gumagawa ng musika ang mga tao, it is only in the last hundred years talaga nating ginawa itong komersyo, no! The music will continue playing, at nang walang culture of curtailment, prior restraint, and selfishness na ngayo’y napo-promote lang ng Intellectual Property Rights shit.
Sunday, September 14, 2008
Love in the Time of the Eraserheads
PROLOGUE
Rey!this is the concrt for us!eraserheads reunion sa aug30!nood tayo!
Kay X ko unang narinig ang magandang balita, about a month before this historic event, about the same time na nagsimula ang bulung-bulungang magsasama-sama nga ulit ang Eheads six years since they bitterly parted ways.
Pero ilang araw na lang bago ang Sabado eh wala pa ring definite details about the concert. Nagpanggap pa’kong smoker at kinarir ang pagse-send ng proof of age sa Marlboro Red List pero wala pa ring details du’n kahit naging member na’ko. Lalo na talagang namumuo sa loob ko na hoax lang ‘to, isang cruel publicity stunt para pag-usapan ang Marlboro.
Then Wednesday night lumabas nga na may ticket-selling na. Agad kong tinext si X. Bili na kita ng tket? Yes, 2 pls. Siyempre sasama niya ang kanyang partner. Pagkauwi ko ng bahay that night ay agad akong nag-log on sa Ticketworld para bumili ng 3 tickets sa Eraserheads Reunion pero ang bagal mag-load. Minsan sinasabing marami kasing nagta-try mag-access at the same time. Tiniyaga ko talaga. Hanggang sa ma-punch-in ko na’yung credit card number ko. Tapos ayan, nag-down ulit ‘yung site. Natakot na’ko na baka ma-charge lang ako sa wala. So in-update ko si X.
Di ko maaxes tketworld. Bili ko bukas sa Natl.
Cge tnx.
Hindi pa bukas ang National Bookstore sa Katipunan ay nagbe-breakfast na’ko sa katabi nitong Jollibee. Pagkabukas na pagkabukas, hinanap ko na ang Ticketworld. Wala pala sila nu’n sa branch na’yon.
Punta akong Main store nila sa Cubao. 10am pa raw magbubukas ang Ticketworld Booth. OK, ako lang naman ang tao ru’n so nag-browse-browse muna ako. Pagbalik ko sa booth ng 10:18, aba! May pila na! Namimigay pa sila ng number. Ate-behind-the-counter even told me, “Dapat pumila ka na kanina,” while handing me #18. Grrr. Marami pang nakaamoy na nakapila ako at that time so nagpabili sila ng tickets. OK lang kasi ike-credit card ko naman. When finally nasa counter na’ko, down ang credit card swiper nila! Cash lang. Buti may ATM just outside National so nagpahintay ako at nag-withdraw ng limpak-limpak na cash para ibili ang mga nagpabili. Got ur tkets na! Byaran nyo ko agad a. Ala nko cash.
ACT 1
Gabi ng concert. Madugo ang meeting ko sa QC. 7pm na nagbe-brainstorming pa rin kami. Kating-kati na kami ni Haydeeng sumugod ng Fort. Balita eh may mga nag-overnight pa ru’n para lang mauna sa venue. Nasa VIP List si Haydee (c/o Marcus Adorro) at hawak ko naman ang aking mas reliable na Patron ticket.
Finally, nakatakas na rin kami ng meeting. Pila pa rin pagdating namin sa Fort. Kinikilig-kilig pa kami ni Haydeeng naghiwalay ng pila. Dinig sa buong Taguig ang ting-ting ng nakaka-tense at nakaka-excite na countdown. Eight minutes na lang! Mabilis naman ang pila pero du’n na’ko inabot ng 3-2-1. Video. Humihiyaw na’ko sa pila! Buti na lang Patron at mabilis lang ang pagpapapasok. ‘Yung mga nasa VIP vine-verify pa. Sa saliw ng Alapaap ay pumasok ako sa concert grounds! Sumasayaw-sayaw at kumakanta ako ng Ligaya nang nahanap ko sina Thea, Arnold at Louise. Du’n kami sa may tabi ng speaker! Ang saya nito!
Deadma nko sa pangungulit ni X. Asan ka n? Nagstart n!
D2 kna ba? Umiiyak nko d2!
Wala pa’kong panahong mag-reply dahil gusto kong namnamin ang bawat sandaling ito with the Eraserheads.
Si X pala kasama ng partner niya. Nakakarir si partner ng VIP tickets.
Then after one set ay tinigil na nga ang concert. Disappointed kaming lahat na nag-regroup at kumain sa Dencio’s High Street. Pero masaya.
Hinatid ako ni X and partner pabalik ng GMA. Magtatrabaho pa’ko that night.
The next day, overwhelmed pa rin ako sa buong experience. Tinext ko si X:
“Napaka-surreal kagabi. Ang saya. Ang magical. Kahit hindi kita kasama, parang pakiramdam ko ikaw ang katabi kong sumasabay na kumakanta with the Eraserheads. Thank you for the friendship and for sticking it out with me after all these years.”
PREQUEL
Sa emo message na’yon ay trinay kong i-contain ang lahat ng memories ko with X and the Eraserheads. We met sa first day in college and have been very close since. Nag-apply kami sa Broad Ass siya ang bath head, ako ang assistant. Nang mag-apply siya sa isang Greek Letter Society a few years after, para rin akong amuyong na nag-iisip ng production numbers nila, at nag-e-enroll sa buong batch niyang zombie na nu'n sa initiation. Senior year, siya ang Presidente ng org, ako ang Vice. Ganu’ng klase. When people are looking for X, they ask me. And vice-verse. Kapag sembreak, Christmas break, summer break, tambay ako sa bahay nila. Dati may project kaming music video. Nag-uusap kami sa phone kung anong song ang gagawin namin. “X, mag-isip muna tayo. Maliligo lang ako.” Habang nagsa-shower ay naisip ko ang perfect song na gagawan naming ng video. Tawag agad ako nang nakatuwalya pa (college ‘to so ang hot ko with my chiseled chest and six-pack), “X! Alam ko nang magandang song! Hold My Hand by Hootie and the Blowfish!” “Rey, hawak ko ‘yang CD na’yan right now at ‘yan din ang sasabihin ko sa’yo.” Ganu’ng klase ang friendship naming ni X. Nu’ng bumili nga ‘ko ng condo, siya ang nagpautang sa’kin ng pang-down.
Sabi nga ni John Lapus, “Past na naman, puwede nang pag-usapan,” so wala na’kong pag-iimbot na aamining si X ang taong pinakamatindi ko na yatang minahal. At ‘yung connection ko sa kanya ang isang bagay na hinahanap ko sa taong mamahalin ko forever. Sana lang mahalin din ako, kasi si X hindi ako minahal, eh. Well, not in that way...things didn’t happen the way I thought I wanted things to be.
Si X din ang talagang taong inayakan ko. And I think I will never allow myself to be that vulnerable and open to anybody else the way I was, I am, with X. Hanggang ngayon, insecurity ko ‘yung fact na here’s one person who really, really knows me and ended up not able to love me. So at the back of my mind, I fear that the real, real me is not someone anyone could really love (Shit! Namumuo ang mga luha ko while typing this. Teka…)
The connection between X and I were that strong that I didn’t have to open up to X na meron na’kong ibang nararamdaman. Siya mismo naramdaman niya. So naging awkward. Tapos a few months after ako magka-feelings, nagka-partner si X. After all those years in college na pareho naming frustration ang aming singlehood. I tried being OK with it. Then I wasn’t. Then I was OK. Then I just became honest na I can be civil about it, but I can’t really be totally OK with it. Ngayon, wala na sila, matagal na, pero hanggang ngayon I can’t even mention that partner’s name. Naiinis ako.
Anyway, back in college madalas akong mag-host-host ng mga concert. One big gig was freshman concert at the UP Theater. Matagal na kaming hindi OK ni X nito kasi nga meron na siyang iba, and weird lang everything that happened. Nagse-set-up sina Ely, Marcus, Raymund at Buddy sa likod ko at tsika lang ako nang tsika. When they gave me the signal na OK na sila, I introduced the Eraserheads and I excitedly ran to the stage wing to watch them perform up close. Pero kulang, eh. All the time na napapanood ko ang Eraserheads nang live, kasama ko si X. But not this time.
Then sa gitna pa lang ng first song nila, I felt a kalabit. I looked back and there was X smiling and then OK na. We sang and danced through the Eraserheads’ set. We’ve been very good friends since.
At ngayon, ten years after that, hindi na nag-reply si X sa aking text after the Reunion Concert. Tampo ako. May mali ba’kong nasabi? Deadma! I’ve long moved on, no! Nag-open up lang ako!
ACT 2
Last Saturday, nagko-cover ako ng Oktoberfest opening sa Ortigas. Buong araw akong nagte-taping before that so hulas at pagod na rin akong dumating sa SMC where our OB Van was set-up. Isang linggo na’ng nakalilipas nito matapos ang Eraserheads Reunion Concert.
Biglang nag-text si X nang pagkahaba-haba: (pasensya na X, feeling ko iisipin mong oversharing ‘to pero anonymous ka naman sa entry na’to, eh)
“di mapakali, magdamag hinahanap. nababaliw tuwing naaalala ang init. hindi malimutan, kailangang muling makamit ang tamis sa aking mga labi…..halos isang linggo na ang lumipas, pero nandun pa rin ako…excited sa pila, tapos countdwn,tapos “sa wakas…” haay grabe kinilabutan ako. pasok opening avp…ang ganda, dinelubyon ako ng emosyon at nostalgia ng eheads mania. umangat na ung apat sa stage sa saliw ng opening riffs ng alapaap. ganito pala ang makita ang mahal mo matapos manabik ng matagal,intense joy bordering on disbelief…walang tigil na ang luha ko. tell me, how can smthng w/ such mundane beginnings be THIS spiritual 16 yrs later? alongsyd batibot ang my eductn,the eraserheads were the cornrstones of my youth,the shapers of my intellect & my soul. flashback: acac oval, 1st wk of freshman yr, kumanta ako ng eheads, sumabay ka (or was it d othr way arnd?), at yun na ang hudyat. magkalayo man tayo last wk, alam kong alam mo na magkasabay tayong kumakanta at dumadanas ng “walang humpay na ligaya.” salamat sa pagkakaibigan at pnagsamahan, sa koneksyong iginuhit ng tadhana at ng apat na nilalang na ngkatagpuan mnsan sa may kalayaan.”
Naiiyak ako. Pero ang saya-saya ko.
Rey!this is the concrt for us!eraserheads reunion sa aug30!nood tayo!
Kay X ko unang narinig ang magandang balita, about a month before this historic event, about the same time na nagsimula ang bulung-bulungang magsasama-sama nga ulit ang Eheads six years since they bitterly parted ways.
Pero ilang araw na lang bago ang Sabado eh wala pa ring definite details about the concert. Nagpanggap pa’kong smoker at kinarir ang pagse-send ng proof of age sa Marlboro Red List pero wala pa ring details du’n kahit naging member na’ko. Lalo na talagang namumuo sa loob ko na hoax lang ‘to, isang cruel publicity stunt para pag-usapan ang Marlboro.
Then Wednesday night lumabas nga na may ticket-selling na. Agad kong tinext si X. Bili na kita ng tket? Yes, 2 pls. Siyempre sasama niya ang kanyang partner. Pagkauwi ko ng bahay that night ay agad akong nag-log on sa Ticketworld para bumili ng 3 tickets sa Eraserheads Reunion pero ang bagal mag-load. Minsan sinasabing marami kasing nagta-try mag-access at the same time. Tiniyaga ko talaga. Hanggang sa ma-punch-in ko na’yung credit card number ko. Tapos ayan, nag-down ulit ‘yung site. Natakot na’ko na baka ma-charge lang ako sa wala. So in-update ko si X.
Di ko maaxes tketworld. Bili ko bukas sa Natl.
Cge tnx.
Hindi pa bukas ang National Bookstore sa Katipunan ay nagbe-breakfast na’ko sa katabi nitong Jollibee. Pagkabukas na pagkabukas, hinanap ko na ang Ticketworld. Wala pala sila nu’n sa branch na’yon.
Punta akong Main store nila sa Cubao. 10am pa raw magbubukas ang Ticketworld Booth. OK, ako lang naman ang tao ru’n so nag-browse-browse muna ako. Pagbalik ko sa booth ng 10:18, aba! May pila na! Namimigay pa sila ng number. Ate-behind-the-counter even told me, “Dapat pumila ka na kanina,” while handing me #18. Grrr. Marami pang nakaamoy na nakapila ako at that time so nagpabili sila ng tickets. OK lang kasi ike-credit card ko naman. When finally nasa counter na’ko, down ang credit card swiper nila! Cash lang. Buti may ATM just outside National so nagpahintay ako at nag-withdraw ng limpak-limpak na cash para ibili ang mga nagpabili. Got ur tkets na! Byaran nyo ko agad a. Ala nko cash.
ACT 1
Gabi ng concert. Madugo ang meeting ko sa QC. 7pm na nagbe-brainstorming pa rin kami. Kating-kati na kami ni Haydeeng sumugod ng Fort. Balita eh may mga nag-overnight pa ru’n para lang mauna sa venue. Nasa VIP List si Haydee (c/o Marcus Adorro) at hawak ko naman ang aking mas reliable na Patron ticket.
Finally, nakatakas na rin kami ng meeting. Pila pa rin pagdating namin sa Fort. Kinikilig-kilig pa kami ni Haydeeng naghiwalay ng pila. Dinig sa buong Taguig ang ting-ting ng nakaka-tense at nakaka-excite na countdown. Eight minutes na lang! Mabilis naman ang pila pero du’n na’ko inabot ng 3-2-1. Video. Humihiyaw na’ko sa pila! Buti na lang Patron at mabilis lang ang pagpapapasok. ‘Yung mga nasa VIP vine-verify pa. Sa saliw ng Alapaap ay pumasok ako sa concert grounds! Sumasayaw-sayaw at kumakanta ako ng Ligaya nang nahanap ko sina Thea, Arnold at Louise. Du’n kami sa may tabi ng speaker! Ang saya nito!
Deadma nko sa pangungulit ni X. Asan ka n? Nagstart n!
D2 kna ba? Umiiyak nko d2!
Wala pa’kong panahong mag-reply dahil gusto kong namnamin ang bawat sandaling ito with the Eraserheads.
Si X pala kasama ng partner niya. Nakakarir si partner ng VIP tickets.
Then after one set ay tinigil na nga ang concert. Disappointed kaming lahat na nag-regroup at kumain sa Dencio’s High Street. Pero masaya.
Hinatid ako ni X and partner pabalik ng GMA. Magtatrabaho pa’ko that night.
The next day, overwhelmed pa rin ako sa buong experience. Tinext ko si X:
“Napaka-surreal kagabi. Ang saya. Ang magical. Kahit hindi kita kasama, parang pakiramdam ko ikaw ang katabi kong sumasabay na kumakanta with the Eraserheads. Thank you for the friendship and for sticking it out with me after all these years.”
PREQUEL
Sa emo message na’yon ay trinay kong i-contain ang lahat ng memories ko with X and the Eraserheads. We met sa first day in college and have been very close since. Nag-apply kami sa Broad Ass siya ang bath head, ako ang assistant. Nang mag-apply siya sa isang Greek Letter Society a few years after, para rin akong amuyong na nag-iisip ng production numbers nila, at nag-e-enroll sa buong batch niyang zombie na nu'n sa initiation. Senior year, siya ang Presidente ng org, ako ang Vice. Ganu’ng klase. When people are looking for X, they ask me. And vice-verse. Kapag sembreak, Christmas break, summer break, tambay ako sa bahay nila. Dati may project kaming music video. Nag-uusap kami sa phone kung anong song ang gagawin namin. “X, mag-isip muna tayo. Maliligo lang ako.” Habang nagsa-shower ay naisip ko ang perfect song na gagawan naming ng video. Tawag agad ako nang nakatuwalya pa (college ‘to so ang hot ko with my chiseled chest and six-pack), “X! Alam ko nang magandang song! Hold My Hand by Hootie and the Blowfish!” “Rey, hawak ko ‘yang CD na’yan right now at ‘yan din ang sasabihin ko sa’yo.” Ganu’ng klase ang friendship naming ni X. Nu’ng bumili nga ‘ko ng condo, siya ang nagpautang sa’kin ng pang-down.
Sabi nga ni John Lapus, “Past na naman, puwede nang pag-usapan,” so wala na’kong pag-iimbot na aamining si X ang taong pinakamatindi ko na yatang minahal. At ‘yung connection ko sa kanya ang isang bagay na hinahanap ko sa taong mamahalin ko forever. Sana lang mahalin din ako, kasi si X hindi ako minahal, eh. Well, not in that way...things didn’t happen the way I thought I wanted things to be.
Si X din ang talagang taong inayakan ko. And I think I will never allow myself to be that vulnerable and open to anybody else the way I was, I am, with X. Hanggang ngayon, insecurity ko ‘yung fact na here’s one person who really, really knows me and ended up not able to love me. So at the back of my mind, I fear that the real, real me is not someone anyone could really love (Shit! Namumuo ang mga luha ko while typing this. Teka…)
The connection between X and I were that strong that I didn’t have to open up to X na meron na’kong ibang nararamdaman. Siya mismo naramdaman niya. So naging awkward. Tapos a few months after ako magka-feelings, nagka-partner si X. After all those years in college na pareho naming frustration ang aming singlehood. I tried being OK with it. Then I wasn’t. Then I was OK. Then I just became honest na I can be civil about it, but I can’t really be totally OK with it. Ngayon, wala na sila, matagal na, pero hanggang ngayon I can’t even mention that partner’s name. Naiinis ako.
Anyway, back in college madalas akong mag-host-host ng mga concert. One big gig was freshman concert at the UP Theater. Matagal na kaming hindi OK ni X nito kasi nga meron na siyang iba, and weird lang everything that happened. Nagse-set-up sina Ely, Marcus, Raymund at Buddy sa likod ko at tsika lang ako nang tsika. When they gave me the signal na OK na sila, I introduced the Eraserheads and I excitedly ran to the stage wing to watch them perform up close. Pero kulang, eh. All the time na napapanood ko ang Eraserheads nang live, kasama ko si X. But not this time.
Then sa gitna pa lang ng first song nila, I felt a kalabit. I looked back and there was X smiling and then OK na. We sang and danced through the Eraserheads’ set. We’ve been very good friends since.
At ngayon, ten years after that, hindi na nag-reply si X sa aking text after the Reunion Concert. Tampo ako. May mali ba’kong nasabi? Deadma! I’ve long moved on, no! Nag-open up lang ako!
ACT 2
Last Saturday, nagko-cover ako ng Oktoberfest opening sa Ortigas. Buong araw akong nagte-taping before that so hulas at pagod na rin akong dumating sa SMC where our OB Van was set-up. Isang linggo na’ng nakalilipas nito matapos ang Eraserheads Reunion Concert.
Biglang nag-text si X nang pagkahaba-haba: (pasensya na X, feeling ko iisipin mong oversharing ‘to pero anonymous ka naman sa entry na’to, eh)
“di mapakali, magdamag hinahanap. nababaliw tuwing naaalala ang init. hindi malimutan, kailangang muling makamit ang tamis sa aking mga labi…..halos isang linggo na ang lumipas, pero nandun pa rin ako…excited sa pila, tapos countdwn,tapos “sa wakas…” haay grabe kinilabutan ako. pasok opening avp…ang ganda, dinelubyon ako ng emosyon at nostalgia ng eheads mania. umangat na ung apat sa stage sa saliw ng opening riffs ng alapaap. ganito pala ang makita ang mahal mo matapos manabik ng matagal,intense joy bordering on disbelief…walang tigil na ang luha ko. tell me, how can smthng w/ such mundane beginnings be THIS spiritual 16 yrs later? alongsyd batibot ang my eductn,the eraserheads were the cornrstones of my youth,the shapers of my intellect & my soul. flashback: acac oval, 1st wk of freshman yr, kumanta ako ng eheads, sumabay ka (or was it d othr way arnd?), at yun na ang hudyat. magkalayo man tayo last wk, alam kong alam mo na magkasabay tayong kumakanta at dumadanas ng “walang humpay na ligaya.” salamat sa pagkakaibigan at pnagsamahan, sa koneksyong iginuhit ng tadhana at ng apat na nilalang na ngkatagpuan mnsan sa may kalayaan.”
Naiiyak ako. Pero ang saya-saya ko.
