Sunday, January 10, 2010
Ayokong Masanay
May mga kakayahan tayong dulot ng ating genes. Tone-deafness, for example, so mahirap na talaga akong matutong kumanta. Genetic disposition din daw ang alcoholism. I have an uncle who’s alcoholic kaya siguro I also have a very high tolerance for alcohol. Malakas akong uminom, hindi ako basta-basta nalalaseng. Sa other extreme naman ang isa kong kuya na pinapantal sa tuwing makakainom.
March 1996. Ga-graduate na kami nu’n ng high school. Niyaya ni CJ ang buong SPC (St. Peter Chanel) sa kanilang resthouse na nasa isang malawak na lupain sa pampang ng Laguna de Bay. Kumpleto ang lugar. May main house kung saan nag-stay ang mga magulang ni CJ, dito rin sine-serve ang pagkain namin buffet style. May mga jetski, at may isa pang separate na guest house with two bedrooms and wraparound lanai kung saan nag-stay kaming magkakaklase. Meron ding parang port jutting out into the water at sa dulo nito merong roofed structure na perfect for inuman. Du’n ko vinow na ma-experience malaseng for the very first time. Inisip kong perfect time ‘yun kasi hindi ako nasa public na lugar, hindi ko sagot ang alak, I’m around people I trust, at ilang buwan na lang college na’ko so mabuti nang alam ko ang feeling ng laseng, at alam ko kung hanggang saan lang dapat ako.
So that night, beer lang nang beer, at hindi ko na matandaan kung ano ang pinapatagay pa ni Dondon Ramos. Ending, nagsuka ako…sa Laguna de Bay, sa garden, sa inidoro ng guest house, at nang nagbara eh nilipat nila ako sa inidoro (Very valuable lesson na matututunan mo ‘yan: Magsuka sa inidoro, ‘wag sa lababo!) Naalala ko pa na nu’ng sinasalok ng mga classmate ko ang suka ko from the sink to the inidoro eh nabitawan nila ang plastic cup at nalaglag ‘to sa inidoro, I just instinctively picked it up and handed it back to them. Naalala ko ring sa pagkakasalampak ko sa lababo eh halos matanggal na’to sa pader, at paulit-ulit ko pang sinasabi ang “Sorry, classmates, I failed you.” Nakakadiri!!! (At least alam kong halos imposible ang 100% amnesia kapag laseng na laseng as soooo many people claim.)
Mula nu’n, na-stretch na nang na-stretch ang capacity ko for alcohol. Sa UPM masarap uminom sa mga party, lalo na sa tuktok ng bundok where the cold makes it necessary. Sa mga karera, masarap uminom right after to celebrate or to sulk. Sa trabaho masarap din uminom…pero hindi ko ginagawa ‘yun nakuwento lang sa’kin. At dahil sa first experience ko, alam ko kung paano uminom hanggang sa ma-buzz o kaya magkaroon ng matinding tama pero just below the point na magsusuka-suka na’ko. Mangyari man ‘yon, hindi na’ko alagain tulad nu’ng 1996. Susuka lang ako tapos ok na, tamang buzz na ulit. Sanay na, eh.
May mga kasanayan namang dulot ng life events and circumstances. Lumaki akong middle child so hindi na’ko as doted over as much as my two older brothers. Saka by then nagse-stretch na rin siguro sa budget ang mga magulang ko so I never had that “may pasalubong na toy evertime na darating sila from work” na tulad ng kinukuwento nina kuya. Less than a year after I was born, ipinanganak naman ang bunso and only girl in the family so siyempre mas du’n nabaling ang atensyon. Ang resulta, lumaki akong independent-minded. Kailangan gawin ko ang mga bagay-bagay on my own. Hindi ko masyadong maalalang talagang tinututukan ako para sa assignments o sa mga projects. Kaya siguro ginawa na rin akong matalinong bata ng Diyos dahil alam niyang kakailanganin ko ‘yun para maka-cope at ma-enjoy ang pag-iisa. Ako ‘yung batang pinupuri for doing things on my own. “Kaya mo nang mag-isa! Galeng!” Kaya nang matutong maligo, magbihis, at kumaing mag-isa, nasanay na ring maglakwatsang mag-isa, kumain sa restaurang nang mag-isa, at kahit manood ng sine mag-isa. Tahimik akong manood; ayoko sa ma-react at ma-comment sa sinehan kasi I save mine after watching the film, pero kapag kelangang sumigaw, tumawa at umiyak ay ginagawa ko naman. Masayahin din naman ako habang nag-iisa.
Lately natuto na’kong magyaya. OK rin pala ang may kasama. Nagwo-worry nga ako kasi baka mamaya hindi ko na pala kayang mag-sine o mag-restaurant nang mag-isa tulad ng ipinagmamalaki ko.
Once in a while nga lang, sa gitna ng iyong pag-iisa, maaalala mong masaya rin ‘yung mga panahong biglang may magte-text sa’yo ng sweet concerns niya, mangangamusta lang, magpapa-cute, tapos mukha kang tangang mag-isang nakangiti habang nagte-text back habang nagsa-shopping. O habang kumakain ka, eh, for a change, meron kang katabi (as opposed to nakaupo across sa’yo na usually ang blocking kapag kaibigan mo lang ang kasama mo) tapos yayapusin ka o kaya magnanakaw ng halik. Masaya rin minsan ‘yung may sasalubong sa’yo sa finish line o kaya ‘yung alam mong sa iyong pagsa-psyche up sa karera alam mong may isang tao sa sidelines na aligagang-aligaga sa pagchi-cheer at pagkukuha ng video o pictures mo. Masaya lang.
Pero sa tatlmpu’t isang taon ko, wala pa yatang dalawang taon ang total na hindi ako mag-isa. So hindi nasanay.
March 1996. Ga-graduate na kami nu’n ng high school. Niyaya ni CJ ang buong SPC (St. Peter Chanel) sa kanilang resthouse na nasa isang malawak na lupain sa pampang ng Laguna de Bay. Kumpleto ang lugar. May main house kung saan nag-stay ang mga magulang ni CJ, dito rin sine-serve ang pagkain namin buffet style. May mga jetski, at may isa pang separate na guest house with two bedrooms and wraparound lanai kung saan nag-stay kaming magkakaklase. Meron ding parang port jutting out into the water at sa dulo nito merong roofed structure na perfect for inuman. Du’n ko vinow na ma-experience malaseng for the very first time. Inisip kong perfect time ‘yun kasi hindi ako nasa public na lugar, hindi ko sagot ang alak, I’m around people I trust, at ilang buwan na lang college na’ko so mabuti nang alam ko ang feeling ng laseng, at alam ko kung hanggang saan lang dapat ako.
So that night, beer lang nang beer, at hindi ko na matandaan kung ano ang pinapatagay pa ni Dondon Ramos. Ending, nagsuka ako…sa Laguna de Bay, sa garden, sa inidoro ng guest house, at nang nagbara eh nilipat nila ako sa inidoro (Very valuable lesson na matututunan mo ‘yan: Magsuka sa inidoro, ‘wag sa lababo!) Naalala ko pa na nu’ng sinasalok ng mga classmate ko ang suka ko from the sink to the inidoro eh nabitawan nila ang plastic cup at nalaglag ‘to sa inidoro, I just instinctively picked it up and handed it back to them. Naalala ko ring sa pagkakasalampak ko sa lababo eh halos matanggal na’to sa pader, at paulit-ulit ko pang sinasabi ang “Sorry, classmates, I failed you.” Nakakadiri!!! (At least alam kong halos imposible ang 100% amnesia kapag laseng na laseng as soooo many people claim.)
Mula nu’n, na-stretch na nang na-stretch ang capacity ko for alcohol. Sa UPM masarap uminom sa mga party, lalo na sa tuktok ng bundok where the cold makes it necessary. Sa mga karera, masarap uminom right after to celebrate or to sulk. Sa trabaho masarap din uminom…pero hindi ko ginagawa ‘yun nakuwento lang sa’kin. At dahil sa first experience ko, alam ko kung paano uminom hanggang sa ma-buzz o kaya magkaroon ng matinding tama pero just below the point na magsusuka-suka na’ko. Mangyari man ‘yon, hindi na’ko alagain tulad nu’ng 1996. Susuka lang ako tapos ok na, tamang buzz na ulit. Sanay na, eh.
May mga kasanayan namang dulot ng life events and circumstances. Lumaki akong middle child so hindi na’ko as doted over as much as my two older brothers. Saka by then nagse-stretch na rin siguro sa budget ang mga magulang ko so I never had that “may pasalubong na toy evertime na darating sila from work” na tulad ng kinukuwento nina kuya. Less than a year after I was born, ipinanganak naman ang bunso and only girl in the family so siyempre mas du’n nabaling ang atensyon. Ang resulta, lumaki akong independent-minded. Kailangan gawin ko ang mga bagay-bagay on my own. Hindi ko masyadong maalalang talagang tinututukan ako para sa assignments o sa mga projects. Kaya siguro ginawa na rin akong matalinong bata ng Diyos dahil alam niyang kakailanganin ko ‘yun para maka-cope at ma-enjoy ang pag-iisa. Ako ‘yung batang pinupuri for doing things on my own. “Kaya mo nang mag-isa! Galeng!” Kaya nang matutong maligo, magbihis, at kumaing mag-isa, nasanay na ring maglakwatsang mag-isa, kumain sa restaurang nang mag-isa, at kahit manood ng sine mag-isa. Tahimik akong manood; ayoko sa ma-react at ma-comment sa sinehan kasi I save mine after watching the film, pero kapag kelangang sumigaw, tumawa at umiyak ay ginagawa ko naman. Masayahin din naman ako habang nag-iisa.
Lately natuto na’kong magyaya. OK rin pala ang may kasama. Nagwo-worry nga ako kasi baka mamaya hindi ko na pala kayang mag-sine o mag-restaurant nang mag-isa tulad ng ipinagmamalaki ko.
Once in a while nga lang, sa gitna ng iyong pag-iisa, maaalala mong masaya rin ‘yung mga panahong biglang may magte-text sa’yo ng sweet concerns niya, mangangamusta lang, magpapa-cute, tapos mukha kang tangang mag-isang nakangiti habang nagte-text back habang nagsa-shopping. O habang kumakain ka, eh, for a change, meron kang katabi (as opposed to nakaupo across sa’yo na usually ang blocking kapag kaibigan mo lang ang kasama mo) tapos yayapusin ka o kaya magnanakaw ng halik. Masaya rin minsan ‘yung may sasalubong sa’yo sa finish line o kaya ‘yung alam mong sa iyong pagsa-psyche up sa karera alam mong may isang tao sa sidelines na aligagang-aligaga sa pagchi-cheer at pagkukuha ng video o pictures mo. Masaya lang.
Pero sa tatlmpu’t isang taon ko, wala pa yatang dalawang taon ang total na hindi ako mag-isa. So hindi nasanay.
Sunday, January 03, 2010
Brazil! Brazil!
Hanggang ngayon hindi pa rin namin maalala kung paano napunta ru’n ‘yung usapan nang magkita-kita ng mga past midnight sa Jack’s Loft. Basta we were talking about our dreams of visiting Brazil when next thing we know I was accepting the girls’ dare for me to get a Brazilian wax. At kahapon, ikalawang araw pa lang ng bagong taon josko, dinala na’ko nina Judy, Erica, at Mytee sa Lay Bare sa may Scout Area.
I came prepared. Mentally, nakapanood ako by accident ng mga male waxing technique sa YouTube. ‘Di ko rin lang sure kung paano ko na-chance upon ang mga videos na’yun eh ang sinearch ko eh “Singapore hunk.” Pyschologically, isang tipak ng brownies ang nginatngat ko an hour before para talagang may tama na’ko pagdating pa lang sa salon.
Isang petite and young girl named Cel ang, errr, ano ba tawag sa taong nagwa-wax? Pinahubad niya ako at pinasuot ang isang pink na surgical gown. Nang nasiguro niyang nakahiga na’ko sa kama ay saka na lang siya pumasok. Separated lang ng curtains ang mga waxing area so sigurado kong walang privacy dahil naririnig ko ang chikahan ng mga mareng nagpapa-wax sa mga kabilang areas. Ako lang ang lalake sa salon na’yon at that time. Napapansin ko na ang patagong ngisi ng mga babaeng cliente habang naghihintay sila sa reception area, nakatayo lang ako sa may pinto sa labas. Hindi ako mapakali.
Iba sa napanood kong video ang gagawin sa’kin. Walang wax na pine-press sa skin tapos saka lalapatan ng papel na siyang huhugutin. Hot wax pala ‘yun. After the session, saka na lang ipinaliwanag ng mga langyang babaeng ‘yan na cold wax ang ginawa sa’kin. Basically, nagbibilog si Cel sa mga daliri niya ng wax na kulay honey pero may consistency ng kulangot. Mga slightly smaller than a pingpong ball din ‘yung wax. Sinet aside.
Tinaas niya ang surgical gown, exposing me. Iba ulit ito sa napanood kong video na may towel constantly covering your privates para ‘yung area lang na wina-wax ang nakikita nila. Si Cel, walang privacy-privacy, buyangyang kung buyangyang! Trinim niya muna nang konti saka niya sinimulan!
Advice ng girls expect the worst para kapag maramdaman ko nang it’s reall not that bad, OK na’ko. The first few strokes were ok. May sting pero OK. Tapos hindi. na. OK. Eeeeyaaawww! Putangina!
Ang sakit!
Isa pan! PUTANGINA ANG SAKIT!!!
Normal naman daw ang mapasigaw, hindi raw bawal, so everytime I feel I had to, I’d let out a yelp, ask her to stop, and brace myself for the next hair-pulling punishment! Kakaiba talaga. Sabi ng girls, since they pluck their eyebrows and their kilikili, meron silang reference point ng pain, samantalang ang mga lalake, this is an entirely different kind of pain. Eh, ‘yung masubunutan nga lang ‘yun pubes habang nakaupo sobra nang masakit, ‘di ba? Bunutin pa kaya?! BUNUTIN PA KAYA!!!
May mga proud moments naman ako na sunud-sunod na kinakaya ko pero mahirap talaga. May mga times talagang MASAKIT AS IN MASAKIT! After what seemed like the hundredth pull, I decided to look down at kitang-kita naman ang resulta - mabuhok pa rin!!! Nakaka-frustrate ‘yun! Nai-imagine ko kasing with each excruciating pull ay naiiwang malinis na malinis na ‘yung area. ‘Yun pala hindi pa. Parang walang nangyayari. Naiiyak na’ko, walang OA. May mga times na I’d cover my face with a towel, I’d bite the towel, I’d give a long yelp, or minsan naman pagka-pull akala ko kaya ko tapos saka lang magre-register ‘yung pain! Kakaiba!
I kept on checking my watch. Ayoko naman kasing abutin nang isang oras du’n na tulad daw ng ilang nasasaktang cliente ni Cel. So may conscious effort akong i-brush aside agad ang pain para i-go na ulit ang pagwa-wax. After what I thought was 30 minutes, natapos na rin ang buong session pero siguro naduduling-duleng na’ko sa sakit kasi ang inaakala kong 30 minutes eh actually 1½ hours! Time flies when you’re in extreme pain? The brain’s way of easing your burden – fooling you into thinking it’s actually for just a short time?
Nilibre nila akong gelato after dahil binunutan nga naman ako. Ngayon, hindi ko pa rin siya nate-testing kahit kating-kati na’ko (not literally, mind you!). Ang down side nga raw nito eh magiging eager to show it off. Eh, wala pa naman akong mapagpapakitaan. Enjoyin ko na lang siya by looking at my baby look at the mirror (para kang nakakita ng weird na bagay na alam mong weird pero you just can’t help but stare, ganu’n!)
Ang favorite benefit ko so far, ang sarap-sarap-sarap magsabon!
I came prepared. Mentally, nakapanood ako by accident ng mga male waxing technique sa YouTube. ‘Di ko rin lang sure kung paano ko na-chance upon ang mga videos na’yun eh ang sinearch ko eh “Singapore hunk.” Pyschologically, isang tipak ng brownies ang nginatngat ko an hour before para talagang may tama na’ko pagdating pa lang sa salon.
Isang petite and young girl named Cel ang, errr, ano ba tawag sa taong nagwa-wax? Pinahubad niya ako at pinasuot ang isang pink na surgical gown. Nang nasiguro niyang nakahiga na’ko sa kama ay saka na lang siya pumasok. Separated lang ng curtains ang mga waxing area so sigurado kong walang privacy dahil naririnig ko ang chikahan ng mga mareng nagpapa-wax sa mga kabilang areas. Ako lang ang lalake sa salon na’yon at that time. Napapansin ko na ang patagong ngisi ng mga babaeng cliente habang naghihintay sila sa reception area, nakatayo lang ako sa may pinto sa labas. Hindi ako mapakali.
Iba sa napanood kong video ang gagawin sa’kin. Walang wax na pine-press sa skin tapos saka lalapatan ng papel na siyang huhugutin. Hot wax pala ‘yun. After the session, saka na lang ipinaliwanag ng mga langyang babaeng ‘yan na cold wax ang ginawa sa’kin. Basically, nagbibilog si Cel sa mga daliri niya ng wax na kulay honey pero may consistency ng kulangot. Mga slightly smaller than a pingpong ball din ‘yung wax. Sinet aside.
Tinaas niya ang surgical gown, exposing me. Iba ulit ito sa napanood kong video na may towel constantly covering your privates para ‘yung area lang na wina-wax ang nakikita nila. Si Cel, walang privacy-privacy, buyangyang kung buyangyang! Trinim niya muna nang konti saka niya sinimulan!
Advice ng girls expect the worst para kapag maramdaman ko nang it’s reall not that bad, OK na’ko. The first few strokes were ok. May sting pero OK. Tapos hindi. na. OK. Eeeeyaaawww! Putangina!
Ang sakit!
Isa pan! PUTANGINA ANG SAKIT!!!
Normal naman daw ang mapasigaw, hindi raw bawal, so everytime I feel I had to, I’d let out a yelp, ask her to stop, and brace myself for the next hair-pulling punishment! Kakaiba talaga. Sabi ng girls, since they pluck their eyebrows and their kilikili, meron silang reference point ng pain, samantalang ang mga lalake, this is an entirely different kind of pain. Eh, ‘yung masubunutan nga lang ‘yun pubes habang nakaupo sobra nang masakit, ‘di ba? Bunutin pa kaya?! BUNUTIN PA KAYA!!!
May mga proud moments naman ako na sunud-sunod na kinakaya ko pero mahirap talaga. May mga times talagang MASAKIT AS IN MASAKIT! After what seemed like the hundredth pull, I decided to look down at kitang-kita naman ang resulta - mabuhok pa rin!!! Nakaka-frustrate ‘yun! Nai-imagine ko kasing with each excruciating pull ay naiiwang malinis na malinis na ‘yung area. ‘Yun pala hindi pa. Parang walang nangyayari. Naiiyak na’ko, walang OA. May mga times na I’d cover my face with a towel, I’d bite the towel, I’d give a long yelp, or minsan naman pagka-pull akala ko kaya ko tapos saka lang magre-register ‘yung pain! Kakaiba!
I kept on checking my watch. Ayoko naman kasing abutin nang isang oras du’n na tulad daw ng ilang nasasaktang cliente ni Cel. So may conscious effort akong i-brush aside agad ang pain para i-go na ulit ang pagwa-wax. After what I thought was 30 minutes, natapos na rin ang buong session pero siguro naduduling-duleng na’ko sa sakit kasi ang inaakala kong 30 minutes eh actually 1½ hours! Time flies when you’re in extreme pain? The brain’s way of easing your burden – fooling you into thinking it’s actually for just a short time?
Nilibre nila akong gelato after dahil binunutan nga naman ako. Ngayon, hindi ko pa rin siya nate-testing kahit kating-kati na’ko (not literally, mind you!). Ang down side nga raw nito eh magiging eager to show it off. Eh, wala pa naman akong mapagpapakitaan. Enjoyin ko na lang siya by looking at my baby look at the mirror (para kang nakakita ng weird na bagay na alam mong weird pero you just can’t help but stare, ganu’n!)
Ang favorite benefit ko so far, ang sarap-sarap-sarap magsabon!
