Monday, June 30, 2008
'Tang Nang Trip 'Yan: THE PHILIPPINES' WACKIEST RACES
Sabi ni Rovilson Fernandez, “I’ve met more active people in the Philippines than in any other part of the world…and that’s saying a lot because I grew up in California.” Kaya siguro alongside the foot, bike and adventure races that make the Filipino professional athletes and weekend warriors busy throughout the year, nagkalat din ang mga karerang may bali (sayad?) ang konsepto. Next level na kasi ang trip nating mga Pinoy, been there/been that ika nga, kaya kung anu-ano nang mga naiimbento nating style ng karera para lang makuha natin ‘yung adrenaline rush (parang adik na nagdadagdag ng dosage).
Maganda ‘to kasi hindi natin namamalayan nakaka-introduce na tayo ng mga bagong kababaliwan ng buong mundo. Ganito naman nagsimula ang triathlon, ‘di ba? Pati ang bungee jumping, ang drifting, ang AR, ang BASE jumping at kung anu-ano pang paraan ng pagpapakamatay. Pero ang magaganda sa mga naiimbento natin, meron pa ring sense of structure kaya it still appeals to the athlete in you – kelangan mong mag-train, ma-apply mo ang mga rules ang regulations sa mga regular races na sinasalihan mo, at tine-take into consideration pa rin niya ang mga basic sports foundation ng mga participants.
Narito ang ilan sa pinakakakaibang karerang pinapatos ng sira-ulong multi-sport community ng Pilipinas. Sa mga ito, dapat nating pasalamatan ang mga organizers na sa halip na mag-mount ng usual race na textbook na ang steps, tumataya sila para lang mapasaya ang mga sasali, at the risk of technical, logisitical and, God forbid, medical nightmares. Maraming salamat sa inyo at dahil sa adik n’yong pag-iisip ay nakaka-pioneer ang Pilipinas ng mga ganito. Pero siyempre, naeengganyo rin ang mga organizers dahil open ang mga Pinoy athletes sa experimentation, kahit ano’ng ipagawa sa’tin, basta may sapat na marshals, water stops, at beer sa post-race party, ayos na tayo! Uulitin pa natin!
Naisip ko ‘tong blog na’to dahil nu’ng Sabado ay minount ng UP Mountaineers ang 2nd MULTO-Sport Night Triathlon to celebrate our 31st anniversary. In fairness, aside from the usual people, meron pang mga dumayong budding triathletes from the Alabang, oha! Kahit umuulan-ulan earlier that evening, tuloy pa rin ang karera ng 10pm. Swak na swak sa aking schedule.
The day before MULTO-Sport, naganap naman ang traditional UPM Anniversary Run, pero this year, sa halip na 31 hours na takbo (one hour per year of existence), nag-100km run na lang ang grupo and their friends, supporters, guests, lovers, exes to celebrate na rin UP’s Centennial, at para mas maraming time mag-party sa gabi. Sa halip nga naman na usual overnight Anniversary Run, isang buong araw na lang tatakbo, ‘di ba? Pero ang 24-hour format ay natranspose na rin sa ilang mountain bike races kung saan patagalaaaan talaga ang labanan. Hindi pa’ko nakakasali sa mga ganitong karera kasi nga may trabaho ako ‘pag weekend pero nai-imagine kong makulit talaga dito kasi in between biking through an unpredictable course at night, ay nakatambay lang kayo na parang nasa campsite.
Ang mga hardcore triathletes naman ng UPLB Trantados, aside from hosting some NAGT races, nagi-inject pa rin ng kanilang ka-trantaduhan by wearing costumes sa mga beginner triathlons nila (kaya siguro ako na-hook sa sport na’to dahil napakasaya ng unang sabak kong karera with them). Of course, nariyan ang kanilang night footrace na FullMoonRun. Ang tagline ng kanilang last race: “Buong Buwan Akong Tumakbo!” Sila rin ang nakaisip ng Three Pool Challenge na isang extreme aquathlon na inspired ng golf. Lalangoy ka sa isang pool tapos tatakbo sa susunod na pool. Langoy ulit. Tapos takbo ulit sa pangatlong pool. Saya! Siyempre built-in ang post-race party dahil may bar ang Trantados president Ian Castrilla. (Lechon ang handa nu’ng FullMoonRun, in fairness).
Branded races also have some creative and fun twists like the recent Pringles Run at the Fort, organized by Extreme Multi-Sport. Five kilometers lang ang racecourse pero may kinse mil ang grand prize! Mad dash talaga! Tapos ang concept, tatakbo kang may empty Pringles canister pero pag-cross mo ng finish line ay bibigyan ka na ng bagong Pringles! O, ‘di ba? Makabili nga Pringles ngayon na! Kayo rin bumili na kayo ng Pringles! Masarap!
Two or three weeks ago naman ay nakasali na rin ako sa Men’s Health All-Terrain Race. Mas pinili kong kumarera ru’n kesa sa Ayala Alabang Independence Day Tri kasi nga may work ako ‘pag Sunday at mas malapit ang Maarat kesa sa Alabang. Pero sasali akong Alabang Tri one of these days talaga. Habang tinatakbo ko ang 12km trail course ng MH, naisip ko kung bakit sa tatlong taong mina-mount ang karerang ito eh ngayon lang ako sumali, well-organized, mura, malapit lang, ang ganda-ganda pa ng view habang tumatakbo ka…Ang problema ko lang, hanggang ngayon wala pa ring race results.
Maganda rin ang off-road version ng Clark Duathlon ni Thumbie Remigio na tuluy na tuloy kahit kasagsagan nu’n ng bagyong Frank. Mga Pinoy talaga, hindi paawat! Of course, Extribe has the Extri Off-Road Triathlon every December. Magfi-fifth year na yata ‘to. Iba rin ang party rito kasi nga nasa San Juan, Batangas – beach, malayo sa sibilisasyon, madilim, laseng lahat, ang seseksi ng mga tao, masaya!
Ang ultra-marathons naman na pinangungunahan ni Neville Manaois ang other UP Mountaineers are also interesting. Merong relay ng mga athletic business leaders (like Ayala) nu’ng opening ng SCTEX pero siyempre naroon ang mga taong talagang tinakbo ang kahabaan ng SCTEX. May 17 hours din silang tumatakbo. This is the same group that ran The North Face Ultramarathon around Metro Manila early last year. Alam ko nagpaplano rin silang tumakbo mula Banaue to Sagada. Ang maganda sa ultramarathons na’to, puwede kang sumama at any point of their run, o kaya sumabay ka nang naka-bike, o kahit nakasasakyan. Sumama ka lang, maa-appreciate na!
Sa mga bago, hindi nakakaalangang sumali sa mga ‘to kasi they are relatively short races so hindi naman siya ganu’n ka-demanding sa training, at the same time, the atmosphere in these races are usually very festive so hindi nakaka-intimidate kahit pa nakakasabay mo na ang mga who’s who of the Philippine multi-sport community. Lahat naman ‘yan mababait, eh. Sa mga datihan na, these races provide a respite from the usual rigors of the sport – para hindi nakaka-burnout at nakaka-bore ang pageensayo’t pangangarera.
Ang sarap talaga sa Pilipinas!
Maganda ‘to kasi hindi natin namamalayan nakaka-introduce na tayo ng mga bagong kababaliwan ng buong mundo. Ganito naman nagsimula ang triathlon, ‘di ba? Pati ang bungee jumping, ang drifting, ang AR, ang BASE jumping at kung anu-ano pang paraan ng pagpapakamatay. Pero ang magaganda sa mga naiimbento natin, meron pa ring sense of structure kaya it still appeals to the athlete in you – kelangan mong mag-train, ma-apply mo ang mga rules ang regulations sa mga regular races na sinasalihan mo, at tine-take into consideration pa rin niya ang mga basic sports foundation ng mga participants.
Narito ang ilan sa pinakakakaibang karerang pinapatos ng sira-ulong multi-sport community ng Pilipinas. Sa mga ito, dapat nating pasalamatan ang mga organizers na sa halip na mag-mount ng usual race na textbook na ang steps, tumataya sila para lang mapasaya ang mga sasali, at the risk of technical, logisitical and, God forbid, medical nightmares. Maraming salamat sa inyo at dahil sa adik n’yong pag-iisip ay nakaka-pioneer ang Pilipinas ng mga ganito. Pero siyempre, naeengganyo rin ang mga organizers dahil open ang mga Pinoy athletes sa experimentation, kahit ano’ng ipagawa sa’tin, basta may sapat na marshals, water stops, at beer sa post-race party, ayos na tayo! Uulitin pa natin!
Naisip ko ‘tong blog na’to dahil nu’ng Sabado ay minount ng UP Mountaineers ang 2nd MULTO-Sport Night Triathlon to celebrate our 31st anniversary. In fairness, aside from the usual people, meron pang mga dumayong budding triathletes from the Alabang, oha! Kahit umuulan-ulan earlier that evening, tuloy pa rin ang karera ng 10pm. Swak na swak sa aking schedule.
The day before MULTO-Sport, naganap naman ang traditional UPM Anniversary Run, pero this year, sa halip na 31 hours na takbo (one hour per year of existence), nag-100km run na lang ang grupo and their friends, supporters, guests, lovers, exes to celebrate na rin UP’s Centennial, at para mas maraming time mag-party sa gabi. Sa halip nga naman na usual overnight Anniversary Run, isang buong araw na lang tatakbo, ‘di ba? Pero ang 24-hour format ay natranspose na rin sa ilang mountain bike races kung saan patagalaaaan talaga ang labanan. Hindi pa’ko nakakasali sa mga ganitong karera kasi nga may trabaho ako ‘pag weekend pero nai-imagine kong makulit talaga dito kasi in between biking through an unpredictable course at night, ay nakatambay lang kayo na parang nasa campsite.
Ang mga hardcore triathletes naman ng UPLB Trantados, aside from hosting some NAGT races, nagi-inject pa rin ng kanilang ka-trantaduhan by wearing costumes sa mga beginner triathlons nila (kaya siguro ako na-hook sa sport na’to dahil napakasaya ng unang sabak kong karera with them). Of course, nariyan ang kanilang night footrace na FullMoonRun. Ang tagline ng kanilang last race: “Buong Buwan Akong Tumakbo!” Sila rin ang nakaisip ng Three Pool Challenge na isang extreme aquathlon na inspired ng golf. Lalangoy ka sa isang pool tapos tatakbo sa susunod na pool. Langoy ulit. Tapos takbo ulit sa pangatlong pool. Saya! Siyempre built-in ang post-race party dahil may bar ang Trantados president Ian Castrilla. (Lechon ang handa nu’ng FullMoonRun, in fairness).
Branded races also have some creative and fun twists like the recent Pringles Run at the Fort, organized by Extreme Multi-Sport. Five kilometers lang ang racecourse pero may kinse mil ang grand prize! Mad dash talaga! Tapos ang concept, tatakbo kang may empty Pringles canister pero pag-cross mo ng finish line ay bibigyan ka na ng bagong Pringles! O, ‘di ba? Makabili nga Pringles ngayon na! Kayo rin bumili na kayo ng Pringles! Masarap!
Two or three weeks ago naman ay nakasali na rin ako sa Men’s Health All-Terrain Race. Mas pinili kong kumarera ru’n kesa sa Ayala Alabang Independence Day Tri kasi nga may work ako ‘pag Sunday at mas malapit ang Maarat kesa sa Alabang. Pero sasali akong Alabang Tri one of these days talaga. Habang tinatakbo ko ang 12km trail course ng MH, naisip ko kung bakit sa tatlong taong mina-mount ang karerang ito eh ngayon lang ako sumali, well-organized, mura, malapit lang, ang ganda-ganda pa ng view habang tumatakbo ka…Ang problema ko lang, hanggang ngayon wala pa ring race results.
Maganda rin ang off-road version ng Clark Duathlon ni Thumbie Remigio na tuluy na tuloy kahit kasagsagan nu’n ng bagyong Frank. Mga Pinoy talaga, hindi paawat! Of course, Extribe has the Extri Off-Road Triathlon every December. Magfi-fifth year na yata ‘to. Iba rin ang party rito kasi nga nasa San Juan, Batangas – beach, malayo sa sibilisasyon, madilim, laseng lahat, ang seseksi ng mga tao, masaya!
Ang ultra-marathons naman na pinangungunahan ni Neville Manaois ang other UP Mountaineers are also interesting. Merong relay ng mga athletic business leaders (like Ayala) nu’ng opening ng SCTEX pero siyempre naroon ang mga taong talagang tinakbo ang kahabaan ng SCTEX. May 17 hours din silang tumatakbo. This is the same group that ran The North Face Ultramarathon around Metro Manila early last year. Alam ko nagpaplano rin silang tumakbo mula Banaue to Sagada. Ang maganda sa ultramarathons na’to, puwede kang sumama at any point of their run, o kaya sumabay ka nang naka-bike, o kahit nakasasakyan. Sumama ka lang, maa-appreciate na!
Sa mga bago, hindi nakakaalangang sumali sa mga ‘to kasi they are relatively short races so hindi naman siya ganu’n ka-demanding sa training, at the same time, the atmosphere in these races are usually very festive so hindi nakaka-intimidate kahit pa nakakasabay mo na ang mga who’s who of the Philippine multi-sport community. Lahat naman ‘yan mababait, eh. Sa mga datihan na, these races provide a respite from the usual rigors of the sport – para hindi nakaka-burnout at nakaka-bore ang pageensayo’t pangangarera.
Ang sarap talaga sa Pilipinas!
Monday, June 09, 2008
2 Weddings
Last week, napasama ako sa pagpaplano ng dalawang wedding.
Una ay ang pre-prod meeting sa Dome, Shangri-La Mall para sa 10th Anniversary Wedding nina Cacai Velasquez and Raul Mitra. Special coverage kasi ng Startalk at Showbiz Central ang celebration sa Tagaytay Highlands sa darating na linggo. Frankly, kahit pa ratings show that the Filipino audience loves watching celebrity weddings, hindi na’ko nae-excite sa ganito, much more covering them. Para kasing nawawala ‘yung solemnity at intimacy para sa’kin kapag masyadong bongga at publicized ‘yung wedding (hmmm…ito rin kaya ang sentiment ni Mr. Big nu’ng sinasabi niya kay Carrie na “I need to know that it’s still us – you and me.”)
Pero I must say na-impress ako sa vision ni Cacai para sa kanyang wedding. Image-wise, she’s always been the edgier between the famous Velasquez sisters pero hindi ko alam na ganu’n pala talaga siya at hindi lang vision ng isang PR man ang kanyang pagiging, er, wilder. Black ang motif ng wedding. Classy black ang invitation tapos gusto niya sa wedding niya lahat naka-itim. Siya lang ang nakaputi, siyempre! Tapos gusto niya madilim - candlelight tapos medyo reddish ang lighting sa dinner-reception. Kakaiba pero romantic pa rin ang pinapakita niyang pegs sa’min na kung mapu-pull off talaga ng kanyang planner na si Rowena Garcia, eh, sa tingin ko it will be a truly spectacular wedding.
“Words, Love, and Music – the Cacai-Raul Mitra 10th Anniversary Wedding” will air next weekend sa Startalk and Showbiz Central.
***
Kagabi naman ay naka-dinner ko sa Cyma, Shangri-Mall (paborito yatang mall ‘to ng mga ikakasal) ang valedictorian ng aking UP-College of Mass Comm Batch 2000 na si Atty. Kat at ang kanyang fiancée na si DA. Buti hindi ako naging malaking hadlang dahil andu’n ang isa sa magiging co-host ko sa kanilang wedding reception this November, si Gian. I really look forward to this dinner kasi masarap sa Cyma plus napaka-traumatic as usual nu’ng pinanggalingan kong taping ng Gobingo…hindi ko talaga hinindian ang alok ni DA na beer. Aaahhh!
Ilang beses na’kong naaanyaya ng mga kaibigan kong ikakasal na mag-host ng wedding nila at WALA pa’kong tinatanggihan. Basta kaibigan, it’s an honor na piliin nila akong maging part ng very special day in their relationship, ‘di ba? Ang lagi ko lang request, sana hindi na’ko papilahin sa buffet at sana merong day planner na siyang gagawa ng dirty work like calling out the numbers of the tables na susunod nang magpapa-picture with the newlyweds, or susunod nang pipila sa buffet.
Anyway, excited ako sa wedding na’to. Kat and I are not particularly close nu’ng college – may kani-kaniya kaming barkada – pero we’ve managed to stay in touch. Ngayon abogado na siya at ako ay isa nang tsismis writer! Sa One Esplanade ang reception at Bizu ang kanilang caterer. If only for the food, I will not miss this hosting “gig!”
***
Sa dalawang meetings na’to dalawang encounters ang tumatak din sa’kin.
Sa meeting with Cacai wedding team, nakaupo sa kabilang table si Ms Clarissa Ocampo, ang bank executive whose classy, calm, and credible testimony at the Estrada Impeachment Trial that she saw Erap sign questionable bank documents as Jose Velarde is for me the golden example of modern heroism. And the way she just faded into obscurity right after changing the course of history made her even more heroic. Recently siyempre naka-crop up ang pangalan niya dahil merong mga taong tulad ko na kahit naniniwala sa self-proclaimed “probinsiyanong Intsik” eh hindi comfortable sa kanyang theatrics.
Prior to going to that meeting, nilibot ko muna ang Shangri-La para sa bumili ng Philippine Flag pin pero wala akong mahanap (kahit National wala!). Pero I guess if you are in the presence of Clarissa Ocampo, ‘yun na’yung sense of pride in being a Filipino na kailangan mo! If before she showed any hint of loving the publicity, I would not have hesitated to approach her table to shake her hand. Pero mukhang mas gusto na niya ang anonymity niya. Pero para sa’kin, I will forever be grateful to her. She is my hero. Thank you po, ma’am. (hmmm…sana pala sinabi ko na lang sa kanya…if any of my dear readers, dear readers daw o, has any way of sending this little blog entry to her, please do.)
Sa dinner naman with Kat ay nakilala ko pa ang isang lalakeng tila sinulat ni Nora Ephron sa pagka-romantic. He proposed to her girlfriend the way Peter Parker did in Spiderman 3 kasi pet peeve daw ng kanyang girlfriend kung ginagaya-gaya raw niya si Spidey. Nasa champagne ang engagement ring, saka siya umenter nang naka-Spiderman costume! Ang cute, ‘di ba? Meron pala talagang nangyayaring ganu’n. Akala ko sa pelikula lang. But then again, he ended up breaking the engagment “one year ago na pala!” dahil “hindi kami pareho ng pinapahalagahan.”
Siguro nga bagay kaming mag-host ng wedding, para nari-remind kami ng mga pinapahalagahan namin, ng mga pinaniniwalaan namin, at ng inaasahan naming happy ending na makukuha rin namin someday.
Una ay ang pre-prod meeting sa Dome, Shangri-La Mall para sa 10th Anniversary Wedding nina Cacai Velasquez and Raul Mitra. Special coverage kasi ng Startalk at Showbiz Central ang celebration sa Tagaytay Highlands sa darating na linggo. Frankly, kahit pa ratings show that the Filipino audience loves watching celebrity weddings, hindi na’ko nae-excite sa ganito, much more covering them. Para kasing nawawala ‘yung solemnity at intimacy para sa’kin kapag masyadong bongga at publicized ‘yung wedding (hmmm…ito rin kaya ang sentiment ni Mr. Big nu’ng sinasabi niya kay Carrie na “I need to know that it’s still us – you and me.”)
Pero I must say na-impress ako sa vision ni Cacai para sa kanyang wedding. Image-wise, she’s always been the edgier between the famous Velasquez sisters pero hindi ko alam na ganu’n pala talaga siya at hindi lang vision ng isang PR man ang kanyang pagiging, er, wilder. Black ang motif ng wedding. Classy black ang invitation tapos gusto niya sa wedding niya lahat naka-itim. Siya lang ang nakaputi, siyempre! Tapos gusto niya madilim - candlelight tapos medyo reddish ang lighting sa dinner-reception. Kakaiba pero romantic pa rin ang pinapakita niyang pegs sa’min na kung mapu-pull off talaga ng kanyang planner na si Rowena Garcia, eh, sa tingin ko it will be a truly spectacular wedding.
“Words, Love, and Music – the Cacai-Raul Mitra 10th Anniversary Wedding” will air next weekend sa Startalk and Showbiz Central.
***
Kagabi naman ay naka-dinner ko sa Cyma, Shangri-Mall (paborito yatang mall ‘to ng mga ikakasal) ang valedictorian ng aking UP-College of Mass Comm Batch 2000 na si Atty. Kat at ang kanyang fiancée na si DA. Buti hindi ako naging malaking hadlang dahil andu’n ang isa sa magiging co-host ko sa kanilang wedding reception this November, si Gian. I really look forward to this dinner kasi masarap sa Cyma plus napaka-traumatic as usual nu’ng pinanggalingan kong taping ng Gobingo…hindi ko talaga hinindian ang alok ni DA na beer. Aaahhh!
Ilang beses na’kong naaanyaya ng mga kaibigan kong ikakasal na mag-host ng wedding nila at WALA pa’kong tinatanggihan. Basta kaibigan, it’s an honor na piliin nila akong maging part ng very special day in their relationship, ‘di ba? Ang lagi ko lang request, sana hindi na’ko papilahin sa buffet at sana merong day planner na siyang gagawa ng dirty work like calling out the numbers of the tables na susunod nang magpapa-picture with the newlyweds, or susunod nang pipila sa buffet.
Anyway, excited ako sa wedding na’to. Kat and I are not particularly close nu’ng college – may kani-kaniya kaming barkada – pero we’ve managed to stay in touch. Ngayon abogado na siya at ako ay isa nang tsismis writer! Sa One Esplanade ang reception at Bizu ang kanilang caterer. If only for the food, I will not miss this hosting “gig!”
***
Sa dalawang meetings na’to dalawang encounters ang tumatak din sa’kin.
Sa meeting with Cacai wedding team, nakaupo sa kabilang table si Ms Clarissa Ocampo, ang bank executive whose classy, calm, and credible testimony at the Estrada Impeachment Trial that she saw Erap sign questionable bank documents as Jose Velarde is for me the golden example of modern heroism. And the way she just faded into obscurity right after changing the course of history made her even more heroic. Recently siyempre naka-crop up ang pangalan niya dahil merong mga taong tulad ko na kahit naniniwala sa self-proclaimed “probinsiyanong Intsik” eh hindi comfortable sa kanyang theatrics.
Prior to going to that meeting, nilibot ko muna ang Shangri-La para sa bumili ng Philippine Flag pin pero wala akong mahanap (kahit National wala!). Pero I guess if you are in the presence of Clarissa Ocampo, ‘yun na’yung sense of pride in being a Filipino na kailangan mo! If before she showed any hint of loving the publicity, I would not have hesitated to approach her table to shake her hand. Pero mukhang mas gusto na niya ang anonymity niya. Pero para sa’kin, I will forever be grateful to her. She is my hero. Thank you po, ma’am. (hmmm…sana pala sinabi ko na lang sa kanya…if any of my dear readers, dear readers daw o, has any way of sending this little blog entry to her, please do.)
Sa dinner naman with Kat ay nakilala ko pa ang isang lalakeng tila sinulat ni Nora Ephron sa pagka-romantic. He proposed to her girlfriend the way Peter Parker did in Spiderman 3 kasi pet peeve daw ng kanyang girlfriend kung ginagaya-gaya raw niya si Spidey. Nasa champagne ang engagement ring, saka siya umenter nang naka-Spiderman costume! Ang cute, ‘di ba? Meron pala talagang nangyayaring ganu’n. Akala ko sa pelikula lang. But then again, he ended up breaking the engagment “one year ago na pala!” dahil “hindi kami pareho ng pinapahalagahan.”
Siguro nga bagay kaming mag-host ng wedding, para nari-remind kami ng mga pinapahalagahan namin, ng mga pinaniniwalaan namin, at ng inaasahan naming happy ending na makukuha rin namin someday.
Wednesday, June 04, 2008
Now Showing...
Kung ayaw mo ng spoiler sa Sex and the City, don’t read this blog yet.
Kinasal na si Carrie Bradshaw at si Mr. Big.
Well, Sex and the City The Movie is malabnaw – the conflicts are contrived, the fashionista moments are too set-up, and the dialogues lack the beautiful rhetoric of the series. That being said, na-enjoy ko ‘yung pelikula. Eh, bakit ba? Sa fan ako ng napakagandang HBO TV series, eh, na sa sobrang ganda, mafo-forgive mo na ang pelikula na ginawa solely to get more money from gullible romantics like me.
In fairness, kinarir namin nina Haydee, Diane, Alyx at Pen ang panonood nito kagabi sa Trinoma. Sabi ko kasi mag-dress-up and with the exception of Haydee na galing taping kaya ang panget ng suot (but then again si Diane din galing work pero nakaporma pa rin), eh fumasyon naman kami. True enough, marami sa mga nanood that night ay fumasyon din! Pila pa lang sa ticket alam mo na kung ano ang panonoorin ng mga tao.
Sa mga sumabaybay sa Sex and the City, may theory sina Alyx at Pen. Sagutin mo muna ‘to, sino ang mas feel n’yong makatuluyan talaga ni Carrie – si Aidan o si Mr. Big? Sagot! OK… Here’s their theory:
Kapag sinagot mo raw na Aidan, malamang ikaw ay nasa isang normal, stable relationship ngayon. Pero kapag Mr. Big, well, either sawi ka o abnormal at unstable ang relationship mo. So ano ang sinagot mo? (No changing of answer, ha!)
Well, may mga times din na nalulungkot ako while watching the movie. I mean, si Carrie, ang ultimate na kakampi ko sa pagiging lonely at sawi, nakahanap na ng love…Ako kaya kelan?
***
Masaya rin ang Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull. Hindi ko naman napansin na matanda na si Harrison Ford sa pelikulang ‘to. Masaya lang siya na pelikula. At Pilipinung-Pilipino pa ang mga puncline…mas Pipilipino pa sa eksena sa SATC Movie na kung saan natae si Charlotte si pants niya! (Nag-warn naman akong may spoilers ‘to, ‘di ba?)
Anyway, lumulubog na sa kumunoy si Indiana Jones. Inutusan niya ang anak niya na kumuha ng lubid. Eh, gubat ito! So ang inihagis sa kanya, ahas! “Grab the snake!” “What?! I don’t wanna grab the snake!” O, ‘di ba? Regal Films school of scriptwriting.
***
Pero panoorin niyo talaga ang Caregiver ni Sharon Cuneta. Medyo lang na-excite akong panoorin ang movie na’to. Pero since lahat ng taong niyayaya kong manood mas feel manood ng Sex and the City, nawala na rin ang excitement kong panoorin ‘to, until a few days ago na biglang na-bore ako’t natapos akong maaga sa work so nahatak ko si Haydee sa Eastwood.
Maganda ang Caregiver kasi it explored other causes and impacts of the diaspora of Filipina migrant workers than those dramatized in another great modern Filipino film, “Anak.”
Nakita ko rin sa film ang mensaheng wala sa lugar ang tagumpay ng isang tao – nasa diskarte at tiyaga talaga. Si Sharon ay maayos ang buhay at trabaho rito sa bansa pero pinilit pa rin siya ng mister niyang mag-caregiver sa London nang bunagsak ang negosyo nila rito. Doon, agad na umusad ang career ni Sharon pero ang kanyang mister na magastos, hindi marunong makisama sa mga katrabaho, ma-pride, mabilis ma-frustrate, sinisisi sa lahat ang kamalasan maliban sa sariling katamaran at kawalan ng diskarte , eh, basta na lang nag-awol sa trabaho sa paniniwalang wala sa London ang suwerte niya, bumalik na lang daw sila sa Pilipinas bago sumubok muli “sa States, sa New Zealand…” kahit pa wala pa silang naipupundar sa pagtatrabaho abroad.
Sa huli, pinasya ng tauhan ni Sharon na, “Hindi na’ko sasama sa’yo…Matagal na’kong tumigil sa pagiging asawa mo…May nararting ako rito. May narrating na’ko noon pa…pero bakit hindi mo napansin ‘yun? Bakit kung babagsak ka kailangan mo’kong hilahin pababa?”
At habang tuluyang naglalakad papalayo si Sharon sa kanyang na asawa, naisip kong sa kabila ng inaasahan kong pansamantala lamang na kalungkutan tulod ng pag-iisa, ay tama pa rin ang mga desisyon ko sa buhay. Mahalaga kasi sa’kin na ang iibigin ko, magiging katuwang ko sa buhay, at hindi ‘yung hihilahin lang ako pababa.
Kinasal na si Carrie Bradshaw at si Mr. Big.
Well, Sex and the City The Movie is malabnaw – the conflicts are contrived, the fashionista moments are too set-up, and the dialogues lack the beautiful rhetoric of the series. That being said, na-enjoy ko ‘yung pelikula. Eh, bakit ba? Sa fan ako ng napakagandang HBO TV series, eh, na sa sobrang ganda, mafo-forgive mo na ang pelikula na ginawa solely to get more money from gullible romantics like me.
In fairness, kinarir namin nina Haydee, Diane, Alyx at Pen ang panonood nito kagabi sa Trinoma. Sabi ko kasi mag-dress-up and with the exception of Haydee na galing taping kaya ang panget ng suot (but then again si Diane din galing work pero nakaporma pa rin), eh fumasyon naman kami. True enough, marami sa mga nanood that night ay fumasyon din! Pila pa lang sa ticket alam mo na kung ano ang panonoorin ng mga tao.
Sa mga sumabaybay sa Sex and the City, may theory sina Alyx at Pen. Sagutin mo muna ‘to, sino ang mas feel n’yong makatuluyan talaga ni Carrie – si Aidan o si Mr. Big? Sagot! OK… Here’s their theory:
Kapag sinagot mo raw na Aidan, malamang ikaw ay nasa isang normal, stable relationship ngayon. Pero kapag Mr. Big, well, either sawi ka o abnormal at unstable ang relationship mo. So ano ang sinagot mo? (No changing of answer, ha!)
Well, may mga times din na nalulungkot ako while watching the movie. I mean, si Carrie, ang ultimate na kakampi ko sa pagiging lonely at sawi, nakahanap na ng love…Ako kaya kelan?
***
Masaya rin ang Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull. Hindi ko naman napansin na matanda na si Harrison Ford sa pelikulang ‘to. Masaya lang siya na pelikula. At Pilipinung-Pilipino pa ang mga puncline…mas Pipilipino pa sa eksena sa SATC Movie na kung saan natae si Charlotte si pants niya! (Nag-warn naman akong may spoilers ‘to, ‘di ba?)
Anyway, lumulubog na sa kumunoy si Indiana Jones. Inutusan niya ang anak niya na kumuha ng lubid. Eh, gubat ito! So ang inihagis sa kanya, ahas! “Grab the snake!” “What?! I don’t wanna grab the snake!” O, ‘di ba? Regal Films school of scriptwriting.
***
Pero panoorin niyo talaga ang Caregiver ni Sharon Cuneta. Medyo lang na-excite akong panoorin ang movie na’to. Pero since lahat ng taong niyayaya kong manood mas feel manood ng Sex and the City, nawala na rin ang excitement kong panoorin ‘to, until a few days ago na biglang na-bore ako’t natapos akong maaga sa work so nahatak ko si Haydee sa Eastwood.
Maganda ang Caregiver kasi it explored other causes and impacts of the diaspora of Filipina migrant workers than those dramatized in another great modern Filipino film, “Anak.”
Nakita ko rin sa film ang mensaheng wala sa lugar ang tagumpay ng isang tao – nasa diskarte at tiyaga talaga. Si Sharon ay maayos ang buhay at trabaho rito sa bansa pero pinilit pa rin siya ng mister niyang mag-caregiver sa London nang bunagsak ang negosyo nila rito. Doon, agad na umusad ang career ni Sharon pero ang kanyang mister na magastos, hindi marunong makisama sa mga katrabaho, ma-pride, mabilis ma-frustrate, sinisisi sa lahat ang kamalasan maliban sa sariling katamaran at kawalan ng diskarte , eh, basta na lang nag-awol sa trabaho sa paniniwalang wala sa London ang suwerte niya, bumalik na lang daw sila sa Pilipinas bago sumubok muli “sa States, sa New Zealand…” kahit pa wala pa silang naipupundar sa pagtatrabaho abroad.
Sa huli, pinasya ng tauhan ni Sharon na, “Hindi na’ko sasama sa’yo…Matagal na’kong tumigil sa pagiging asawa mo…May nararting ako rito. May narrating na’ko noon pa…pero bakit hindi mo napansin ‘yun? Bakit kung babagsak ka kailangan mo’kong hilahin pababa?”
At habang tuluyang naglalakad papalayo si Sharon sa kanyang na asawa, naisip kong sa kabila ng inaasahan kong pansamantala lamang na kalungkutan tulod ng pag-iisa, ay tama pa rin ang mga desisyon ko sa buhay. Mahalaga kasi sa’kin na ang iibigin ko, magiging katuwang ko sa buhay, at hindi ‘yung hihilahin lang ako pababa.
