Wednesday, September 30, 2009
Mahirap Magsulat ng Nakakatawa
Hindi ko pa lubusang ma-process ang halu-halong nararamdaman ko bilang ang pamilya ko’y nasalanta ni Ondoy kaya habang nagpapahinga ako mula sa isang buong araw na naman ng paglilinis ng bahay namin sa Marikina, ito na lang ang pag-usapan natin.
Nakakatawa naman akong tao pero hindi ko kayang magsulat ng comedy.
Nu’ng una akala ko kaya ko. Ang sinubmit kong sample scripts nu’ng nag-a-apply ako sa GMA ay ‘yung mga nakakatawa ko naman daw na scripts sa mga production classes ko sa UP. (Shit, bakit parang naaamoy ko ang pinaghalong burak at tae? Nare-retain ba ng olfactory nerves ang buong araw mong nasisinghot?) One particular scrip that I was very proud of was this that got an uno from. Prof. Rose Feliciano’s Radio Class:
DARNA: Ding! Akin na’ng bato!
DING: Bakit, ate? Wala naman tayong ise-save, ha!
DARNA: Meron! Makaka-save tayo ng up to 40% sa Sta. Lucia Super Sale! May discounts sa damit, pagkain, furniture, appliances, at groceries. Mamimigay pa ng libeng tickets sa arcade at sinehan!
DING: Kung ganu’n, akin na lang ‘to. (Lunok sound effects) DARNA!!!
DARNA: Ding, isama mo ako!
DING: (Fading out as Superman theme fades in) See posters and print ads for details na lang, ateeee!!!
Nang ini-interview ako ni Ma’am Wilma Galvante, tinanong niya kung kaya kong mag-isip ng mga gags for Bubble Gang. Sinayt din niya ang witty scripts ng Tigbak Authority ng Startalk. “Yes,” ang pabibo ko namang sagot.
Agad naman niya akong sinabak sa pagsusulat ng sitcom, naging nag-iisang bagitong brainstormer ako nu’n sa isang show na binubuo ng mga batikang comedy writers na tulad nina Benjie Elgincolin, Chito Francisco, Wystan Dimalanta, at ang naging sorta unang mentor ko, na si Direk Cesar Cosme.
“Idol Ko si Kap” would become Bong Revilla’s successful foray into television, and in comedy, even. Ang tanging na-contribute ko ay ang pangalan ng kanyang pamangkin na si “Gigi.” Hango ‘yun sa isang espesyal na tao nu’n sa buhay ko.
Pinagsulat din yata ako ng script for Idol pero pina-revise lang nang pina-revise, hindi rin nakapasa. Basta ang alam ko, ‘yung thought pa lang na magsulat ng isang buong script for a sitcom was very, very daunting. Dinadaga talaga ako, pakiramdamn ko hindi maganda, parang hindi nagwo-work, ganu’n. Sa totoo lang, ipinagpapasalamat ko na na-pack-up na lang ‘yung script ko nang ganu’n, without much fanfare.
Matapos nu’n ay pinagtiyagaan pa rin akong magsulat sa Kool Ka Lang. I think after sooo much revisions ay may isang script din akong nai-tape. Pero blurry lang sa’kin ang buong proseso ng pagsusulat. Pakiramdam ko talaga hindi ko kaya ‘yun. Takut na takot talaga ako. Tapos in-encourage pa’kong bumisita sa set when they’re taping my ep. Nakita kong pinag-uusapan nina Long ang opening sequence ko – which was required to be very, very funny. Napakasunduan nilang hindi siya nakakatawa enough to be an opening sequence, but they will tape the rest of the episode. Wala rin namang fanfare na napagdesisyunan ‘yun pero naramdaman ko talaga ‘yung pinakakinatatakutan ko mula pa nang maatasan akong magsulat ng comedy. Ang sakit! I had to excuse myself from the set para makapagpahangin sa Glorietta (may hangin ba ru’n?)
At du’n officially nagtapos ang pagsusulat ko ng comedy sa GMA. Basta hindi talaga nagwo-work. Hanggang ngayon pakiramdam ko hindi ako makakasulat ng sitcom.
A couple of years ago, nirekomenda ako ng kaibigan ko from Broad Ass na si (Direk) Ianco sa isang grupong naghahanap daw ng comedy writers. Eh, nakakahiya naman dahil nirekomenda nga niya ako so pumunta ako sa isang meeting ng mga dalawampu yatang katao sa The Old Spaghetti House sa may Valero. May pinapanood sa’ming French sitcom at i-adapt daw namin ‘yun sa Pilipinas.
Three to five minutes lang naman ang bawat episode so medyo madali, ‘di tulad ng isang oras at kalahati na kailangan mong punuan ng katatawanan sa mga Pinoy sitcoms. Kinarir ko nang kaunti ang aking adaptation. Bukod sa pagsasalin sa Filipino ng ilang episodes na sinuplayan nila ng English translation, naglakip din ako ng isang concept paper on how “Camera Café” could succeed in the Philippines.
Sa tingin ko ‘yung extra paper na’yun ang nakapukaw sa pansin ni Direk Mark Meily kung bakit ako napasali sa writers pool pero ngayon ay ikinahihiya ko na ang na’yun. Sinabi ko kasi ru’n na hindi maaarok ng Pilipinong manonood ang ganu’ng office set-up. Dapat gawing call center ang setting (as opposed to the ambiguous company ng orig) at gawing mga bata ang artista dahil ang tatanda ng mga napapanood kong cast ng Camera Café, sa France man, at sa iba pang versions nito all over Europe, and other French-speaking countries and territories.
Mas manageable sa’kin ang pagsusulat ng Camera Café. At sa ilang seasons din niyang nasa ere ay minsan ko pa lang yata siya napanood sa telebisyon. Pero tuwang-tuwa ako kapag naririnig ko na marami palang sumusubaybay sa kanya, na tuwang-tuwa, tawang-tawa, at nabibilib dahil kakaiba nga raw ang Camera Café.
Sa isang meeting para sa kasal ng valedictorian namin sa UP Mass Comm na si Atty. Kat Reyes, Kat mentioned to her then fiancée DA na naalala raw niyang sinabi ko sa isang class na pangarap kong baguhin ang hitsura ng sitcom sa Pilipinas. Humanga raw siya na parang may plano na’ko nu’ng nag-aaral pa lang kami. Sa totoo lang, hindi ko na maalala na sinabi ko ‘yun but if she says she so, ‘di sige, at natutuwa na lang din siguro ako sa dagdag pa niyang natutupad ko na ang pangarap na’yun with Camera Café.
Sa humor episode ng Jessica Soho Reports ay fineature ang Camera Café. Puring-puri ang mga French producers sa Pinoy version ng Camera Café dahil nga raw sa parehong Latin ang kultura nating mga Pilipino at Pranses ay agad nating na-grasp ang diwa ng show, as opposed to the other Asian versions that followed. Camera Café also won Best Comedy at the Asian Television Awards. Then the economic crisis came, wala nang sponsors, tigil muna ang taping.
Tulad siguro ng Ondoy, matagal rin bago ko na-process ang lahat-lahat kaya ngayon ko na nga lang sinasabi ‘to, ‘di ba? Just a few weeks ago may remnants pa rin ng collective disappointment ng staff and crew when Khalila lamented on her Facebook status line the fate that Camera Café Philippines suffered.
Sabi ng iba, hindi pa raw ready ang Pinoy sa ganu’ng “mataas” na comedy? I totally, totally disagree. Una, hindi ko naman kino-consider ang Camera Café na mataas eh much like Bubble Gang or other Pinoy sitcoms are not “mababa” just because masa ang target nila. Ang nakakatawa, nakakatawa; merong specificities, merong mas ki-click sa isang demographic, pero hindi ibig-sabihin nu’n mas mababang uri ang isa, at ang isa naman ay mas mataas. Iba-iba lang talaga ang nakakatawa sa mga tao. Kung tutuusin, naka-ilang season na rin naman ang Camera Café sa Pilipinas na may ganu’ng brand ng humor, kinakagat naman. Matatanda at non-stars (but really, really great thespians) ang cast, andu’n si Christian Vasquez pero hindi siya pinaghuhubad (well, not all the time), at ang tanging original Filipino character du’n ay si Manang (first played by Mylene Dizon, then Angel Aquino, and the latest, Wilma Doesnt). No Philippine office would be complete nga naman nang walang “Manang” na mauutangan ng lunch, meryenda, damit, alahas, atbp. Ay! Nang umalis din pala ‘yung character ni Frida (na hango sa French character na si, well, Freida), pinalitan siya ng similar character na pinangalanang…Fonda.
Our French producer, Henri deLorme, and his French backers (one of whom is the French father of it model/make-up artist Solenn Heussaff) is keeping the fire burning. Ang balita pa nga ay muling mabubuhay ang Camera Café Philippines. I don’t wanna keep my hopes too high pero sana nga. I’m so proud to be part of that team na talagang siniseryoso ang pagko-comedy.
Madugo at nakakatuwang okrayan ang brainstorming, pero mababait ang mga co-writers kahit mga luminaries na sila. I remember one brainstorming na nate-tense si Dennis Teodosio dahil lalabas na nga ang resulta ng Palanca Awards. Pangisi-ngisi lang si Kuya Rody Vera na judge pala sa Palanca that year. Saka ko na lang na-realize na LAHAT pala ng nasa creatives ay mga Palanca Award-winners! Dinaan ko na lang sa ganda.
Meron pa pala akong isang experience bilang comedy writer, nu’ng sinulat ko ang continuity ng Comedy Revue ng UP Centennial. I didn’t write any of the sketches (Candy Pangilinan kinda asked me to writer her material pero dinaga lang ako) pero kinonsider akong writer dahil ako ang nagtagpi-tagpi sa mga monologue ng mga UP alumni na tanyag na sa live comedya like Willie Nepomuceno, Tessie Tomas, Tuesday Vargas, Candy Pangilinan, Ador, Herbs Samonte, etc.
Hosts ko that night sina Kuya Roderick Paulate and pre-KimmyDora Eugene Domingo. I swear, sa sobrang galing nila hindi ako nagtrabaho during the show. Binigay ko sa kanila ang script that day, konting kausap at sila na ang dumiskarte. Nanood na lang talaga ako. Ang galing talaga! Magdadakdakan sila, batuhan ng punchlines, pero sa huli ay babalik pa rin sila sa script na isinulat!
Ang ganda rin na the night before the show, biglang nag-express si Kidlat Tahimik na gusto niyang mag-perform. It’s his world-famous bahag monologue. Kung hindi lang siya tatay ng kaibigan ko ay na-weirduhan ako; nagkagat-dila na lang ako sa mga skeptical comments na narinig ko pero na-vindicate naman ang recent Gawad Plaride Awardee (and Father of Filipino Independent Cinema) dahil ang kanyang “profound” na “performance art” was hilarious and poignant.
Nakakagulat din si Candy Pangilinan dahil nu’ng run-through ay hindi ako natatawa pero nu’ng may adrenaline na ng performance, grabe! Gugulong ka talaga sa made-for-that-occasion monologue…ang iba kasi ay nag-perform na lang ng tried and tested routine.
Magaling si Willie Nep, of course, as Erap addressing the UP Community. Fascinating ang rehearsals ng Teysi dahil she was actually bawling while mouthing her script dahil ang isang kaibigan niya was murdered the week before. She was actually crying out his name as she was rehearsing, perhaps as a means of purging all negativity bago siya magpatawa later on.
They say hindi na raw mauulit ang ganu’ng pagtitipun-tipon on one stage ng mga UP comedians/comediennes so nakaka-proud na naging part ako nu’n kahit papaano. Na-nega lang nu’ng huli dahil isang bagitong spinner ang nagreklamo kung bakit hindi raw SIYA napasalamatan sa curtain call. Hah? Eh, wala naman sa staff maliban kay Direk Maryo J. delos Reyes ang napasalamatan. Gaga, no?
Nakakatawa naman akong tao pero hindi ko kayang magsulat ng comedy.
Nu’ng una akala ko kaya ko. Ang sinubmit kong sample scripts nu’ng nag-a-apply ako sa GMA ay ‘yung mga nakakatawa ko naman daw na scripts sa mga production classes ko sa UP. (Shit, bakit parang naaamoy ko ang pinaghalong burak at tae? Nare-retain ba ng olfactory nerves ang buong araw mong nasisinghot?) One particular scrip that I was very proud of was this that got an uno from. Prof. Rose Feliciano’s Radio Class:
DARNA: Ding! Akin na’ng bato!
DING: Bakit, ate? Wala naman tayong ise-save, ha!
DARNA: Meron! Makaka-save tayo ng up to 40% sa Sta. Lucia Super Sale! May discounts sa damit, pagkain, furniture, appliances, at groceries. Mamimigay pa ng libeng tickets sa arcade at sinehan!
DING: Kung ganu’n, akin na lang ‘to. (Lunok sound effects) DARNA!!!
DARNA: Ding, isama mo ako!
DING: (Fading out as Superman theme fades in) See posters and print ads for details na lang, ateeee!!!
Nang ini-interview ako ni Ma’am Wilma Galvante, tinanong niya kung kaya kong mag-isip ng mga gags for Bubble Gang. Sinayt din niya ang witty scripts ng Tigbak Authority ng Startalk. “Yes,” ang pabibo ko namang sagot.
Agad naman niya akong sinabak sa pagsusulat ng sitcom, naging nag-iisang bagitong brainstormer ako nu’n sa isang show na binubuo ng mga batikang comedy writers na tulad nina Benjie Elgincolin, Chito Francisco, Wystan Dimalanta, at ang naging sorta unang mentor ko, na si Direk Cesar Cosme.
“Idol Ko si Kap” would become Bong Revilla’s successful foray into television, and in comedy, even. Ang tanging na-contribute ko ay ang pangalan ng kanyang pamangkin na si “Gigi.” Hango ‘yun sa isang espesyal na tao nu’n sa buhay ko.
Pinagsulat din yata ako ng script for Idol pero pina-revise lang nang pina-revise, hindi rin nakapasa. Basta ang alam ko, ‘yung thought pa lang na magsulat ng isang buong script for a sitcom was very, very daunting. Dinadaga talaga ako, pakiramdamn ko hindi maganda, parang hindi nagwo-work, ganu’n. Sa totoo lang, ipinagpapasalamat ko na na-pack-up na lang ‘yung script ko nang ganu’n, without much fanfare.
Matapos nu’n ay pinagtiyagaan pa rin akong magsulat sa Kool Ka Lang. I think after sooo much revisions ay may isang script din akong nai-tape. Pero blurry lang sa’kin ang buong proseso ng pagsusulat. Pakiramdam ko talaga hindi ko kaya ‘yun. Takut na takot talaga ako. Tapos in-encourage pa’kong bumisita sa set when they’re taping my ep. Nakita kong pinag-uusapan nina Long ang opening sequence ko – which was required to be very, very funny. Napakasunduan nilang hindi siya nakakatawa enough to be an opening sequence, but they will tape the rest of the episode. Wala rin namang fanfare na napagdesisyunan ‘yun pero naramdaman ko talaga ‘yung pinakakinatatakutan ko mula pa nang maatasan akong magsulat ng comedy. Ang sakit! I had to excuse myself from the set para makapagpahangin sa Glorietta (may hangin ba ru’n?)
At du’n officially nagtapos ang pagsusulat ko ng comedy sa GMA. Basta hindi talaga nagwo-work. Hanggang ngayon pakiramdam ko hindi ako makakasulat ng sitcom.
A couple of years ago, nirekomenda ako ng kaibigan ko from Broad Ass na si (Direk) Ianco sa isang grupong naghahanap daw ng comedy writers. Eh, nakakahiya naman dahil nirekomenda nga niya ako so pumunta ako sa isang meeting ng mga dalawampu yatang katao sa The Old Spaghetti House sa may Valero. May pinapanood sa’ming French sitcom at i-adapt daw namin ‘yun sa Pilipinas.
Three to five minutes lang naman ang bawat episode so medyo madali, ‘di tulad ng isang oras at kalahati na kailangan mong punuan ng katatawanan sa mga Pinoy sitcoms. Kinarir ko nang kaunti ang aking adaptation. Bukod sa pagsasalin sa Filipino ng ilang episodes na sinuplayan nila ng English translation, naglakip din ako ng isang concept paper on how “Camera Café” could succeed in the Philippines.
Sa tingin ko ‘yung extra paper na’yun ang nakapukaw sa pansin ni Direk Mark Meily kung bakit ako napasali sa writers pool pero ngayon ay ikinahihiya ko na ang na’yun. Sinabi ko kasi ru’n na hindi maaarok ng Pilipinong manonood ang ganu’ng office set-up. Dapat gawing call center ang setting (as opposed to the ambiguous company ng orig) at gawing mga bata ang artista dahil ang tatanda ng mga napapanood kong cast ng Camera Café, sa France man, at sa iba pang versions nito all over Europe, and other French-speaking countries and territories.
Mas manageable sa’kin ang pagsusulat ng Camera Café. At sa ilang seasons din niyang nasa ere ay minsan ko pa lang yata siya napanood sa telebisyon. Pero tuwang-tuwa ako kapag naririnig ko na marami palang sumusubaybay sa kanya, na tuwang-tuwa, tawang-tawa, at nabibilib dahil kakaiba nga raw ang Camera Café.
Sa isang meeting para sa kasal ng valedictorian namin sa UP Mass Comm na si Atty. Kat Reyes, Kat mentioned to her then fiancée DA na naalala raw niyang sinabi ko sa isang class na pangarap kong baguhin ang hitsura ng sitcom sa Pilipinas. Humanga raw siya na parang may plano na’ko nu’ng nag-aaral pa lang kami. Sa totoo lang, hindi ko na maalala na sinabi ko ‘yun but if she says she so, ‘di sige, at natutuwa na lang din siguro ako sa dagdag pa niyang natutupad ko na ang pangarap na’yun with Camera Café.
Sa humor episode ng Jessica Soho Reports ay fineature ang Camera Café. Puring-puri ang mga French producers sa Pinoy version ng Camera Café dahil nga raw sa parehong Latin ang kultura nating mga Pilipino at Pranses ay agad nating na-grasp ang diwa ng show, as opposed to the other Asian versions that followed. Camera Café also won Best Comedy at the Asian Television Awards. Then the economic crisis came, wala nang sponsors, tigil muna ang taping.
Tulad siguro ng Ondoy, matagal rin bago ko na-process ang lahat-lahat kaya ngayon ko na nga lang sinasabi ‘to, ‘di ba? Just a few weeks ago may remnants pa rin ng collective disappointment ng staff and crew when Khalila lamented on her Facebook status line the fate that Camera Café Philippines suffered.
Sabi ng iba, hindi pa raw ready ang Pinoy sa ganu’ng “mataas” na comedy? I totally, totally disagree. Una, hindi ko naman kino-consider ang Camera Café na mataas eh much like Bubble Gang or other Pinoy sitcoms are not “mababa” just because masa ang target nila. Ang nakakatawa, nakakatawa; merong specificities, merong mas ki-click sa isang demographic, pero hindi ibig-sabihin nu’n mas mababang uri ang isa, at ang isa naman ay mas mataas. Iba-iba lang talaga ang nakakatawa sa mga tao. Kung tutuusin, naka-ilang season na rin naman ang Camera Café sa Pilipinas na may ganu’ng brand ng humor, kinakagat naman. Matatanda at non-stars (but really, really great thespians) ang cast, andu’n si Christian Vasquez pero hindi siya pinaghuhubad (well, not all the time), at ang tanging original Filipino character du’n ay si Manang (first played by Mylene Dizon, then Angel Aquino, and the latest, Wilma Doesnt). No Philippine office would be complete nga naman nang walang “Manang” na mauutangan ng lunch, meryenda, damit, alahas, atbp. Ay! Nang umalis din pala ‘yung character ni Frida (na hango sa French character na si, well, Freida), pinalitan siya ng similar character na pinangalanang…Fonda.
Our French producer, Henri deLorme, and his French backers (one of whom is the French father of it model/make-up artist Solenn Heussaff) is keeping the fire burning. Ang balita pa nga ay muling mabubuhay ang Camera Café Philippines. I don’t wanna keep my hopes too high pero sana nga. I’m so proud to be part of that team na talagang siniseryoso ang pagko-comedy.
Madugo at nakakatuwang okrayan ang brainstorming, pero mababait ang mga co-writers kahit mga luminaries na sila. I remember one brainstorming na nate-tense si Dennis Teodosio dahil lalabas na nga ang resulta ng Palanca Awards. Pangisi-ngisi lang si Kuya Rody Vera na judge pala sa Palanca that year. Saka ko na lang na-realize na LAHAT pala ng nasa creatives ay mga Palanca Award-winners! Dinaan ko na lang sa ganda.
Meron pa pala akong isang experience bilang comedy writer, nu’ng sinulat ko ang continuity ng Comedy Revue ng UP Centennial. I didn’t write any of the sketches (Candy Pangilinan kinda asked me to writer her material pero dinaga lang ako) pero kinonsider akong writer dahil ako ang nagtagpi-tagpi sa mga monologue ng mga UP alumni na tanyag na sa live comedya like Willie Nepomuceno, Tessie Tomas, Tuesday Vargas, Candy Pangilinan, Ador, Herbs Samonte, etc.
Hosts ko that night sina Kuya Roderick Paulate and pre-KimmyDora Eugene Domingo. I swear, sa sobrang galing nila hindi ako nagtrabaho during the show. Binigay ko sa kanila ang script that day, konting kausap at sila na ang dumiskarte. Nanood na lang talaga ako. Ang galing talaga! Magdadakdakan sila, batuhan ng punchlines, pero sa huli ay babalik pa rin sila sa script na isinulat!
Ang ganda rin na the night before the show, biglang nag-express si Kidlat Tahimik na gusto niyang mag-perform. It’s his world-famous bahag monologue. Kung hindi lang siya tatay ng kaibigan ko ay na-weirduhan ako; nagkagat-dila na lang ako sa mga skeptical comments na narinig ko pero na-vindicate naman ang recent Gawad Plaride Awardee (and Father of Filipino Independent Cinema) dahil ang kanyang “profound” na “performance art” was hilarious and poignant.
Nakakagulat din si Candy Pangilinan dahil nu’ng run-through ay hindi ako natatawa pero nu’ng may adrenaline na ng performance, grabe! Gugulong ka talaga sa made-for-that-occasion monologue…ang iba kasi ay nag-perform na lang ng tried and tested routine.
Magaling si Willie Nep, of course, as Erap addressing the UP Community. Fascinating ang rehearsals ng Teysi dahil she was actually bawling while mouthing her script dahil ang isang kaibigan niya was murdered the week before. She was actually crying out his name as she was rehearsing, perhaps as a means of purging all negativity bago siya magpatawa later on.
They say hindi na raw mauulit ang ganu’ng pagtitipun-tipon on one stage ng mga UP comedians/comediennes so nakaka-proud na naging part ako nu’n kahit papaano. Na-nega lang nu’ng huli dahil isang bagitong spinner ang nagreklamo kung bakit hindi raw SIYA napasalamatan sa curtain call. Hah? Eh, wala naman sa staff maliban kay Direk Maryo J. delos Reyes ang napasalamatan. Gaga, no?
Tuesday, September 15, 2009
Iboboto ko si Noynoy kasi...
Iboboto ko si Noynoy. Nang unang lumabas ang pahiwatig na tatakbo siya, naisip ko kaagad na siya ang iboboto ko.
Pero hindi ko ma-justify kung bakit? Dahil ba gusto ko si Ninoy, at si Cory? Sige na nga, pati si Kris Aquino gusto ko actually. Sabi ko nga kay DJ Mo nu’ng napag-usapan naming sa backstage ng Showbiz Central ang eleksyon: “I know it’s like voting for an actor because you like the good character he plays on TV, but I’m gonna vote for Noynoy.”
Unapologetically ko siyang nasasabi pero ngayon ko pa lang ‘to maitataga sa blog kasi ayokong isulat ang isang bagay na hindi ko pa masyadong mapaninindigan, lalo pa nu’ng niratatat na’ko ni Mo ng lahat ng mga hindi ko pa ma-settle nu’n na issues tungkol sa pagpili ko kay Noynoy. Are we abandoning that dream for a Filipino electorate that vote based on platforms rather than on celebrity now that we’re choosing Noynoy despite his admitted lack of experience, credentials, and preparation?
Ngayon may masasagot na’ko.
At katulad ng sagot ng ibang tao kung sino ang kandidato nila sa 2010 Presidential Elections, ang sagot ko ay hindi siguradong tama, umaasa lang akong tama ito, at sa paglalahad ko sa kanya ay umaasa rin akong makumbinsi kayo…
Ang mga Left ay naniniwala sa pagbuwag ng mismong sistema, rebolusyon para tabularasang maiguguhitan muli ng mas maayos na pamamalakad ang bansa, and isang malaking argument against Noynoy sa mga taong Left-leaning ang kanyang Panginoong Maylupang background. He is part of the enemy system, so kahit gaano pa siya kabuting tao, voting him to office will only further cement the oppressive status quo. True, true, but I do not believe in rebolusyon at pagbubuwag ng gobyerno as we know it simply because magugulo lang tayo, eh. Kaya mapalalampas ko ang atraso ni Noynoy na isa siyang tagapagmana sa Hacienda Luisita.
Hindi ako naniniwala sa rebolusyon dahil naniniwala ako sa sistema natin. Oo, marami pa ring mali rito pero nafa-fine-tune din naman unti-unti. Naniniwala ako na ang pag-unlad ng tao ay malaking nakasalalay sa kanyang sariling diskarte, at naniniwala akong ang intensyon ng sistema ng ating lipunan at pamahalaan ngayon ay nakaka-allow pa naman sa atin na magkaroon ng sariling diskarte.
Kaya bumuboto ako hindi dahil umaasa akong ito na ang taong mag-aahon sa’kin mula sa anumang baiting sa lipunan na kinatutuntungan ko, dahil may sarilli naman akong diskarte. Ang boto ko ngayon ay para sa ibang hindi pa gaanong makadiskarte…
Sana ang mapipiling leader ay ‘yung hindi ililiku-liko ang takbo ng pagfa-fine-tune natin sa’ting sistema upang matustusan lang ang kanyang pansariling interes. Ganu’n si Noynoy. At sa lahat ng nagbabalak ngayong umupo sa Malacanang, si Noynoy Aquino lang ang ganu’n.
Walang experience, walang track record…sa pangungurakot at pantataksil sa bayan.
Pero hindi ko ma-justify kung bakit? Dahil ba gusto ko si Ninoy, at si Cory? Sige na nga, pati si Kris Aquino gusto ko actually. Sabi ko nga kay DJ Mo nu’ng napag-usapan naming sa backstage ng Showbiz Central ang eleksyon: “I know it’s like voting for an actor because you like the good character he plays on TV, but I’m gonna vote for Noynoy.”
Unapologetically ko siyang nasasabi pero ngayon ko pa lang ‘to maitataga sa blog kasi ayokong isulat ang isang bagay na hindi ko pa masyadong mapaninindigan, lalo pa nu’ng niratatat na’ko ni Mo ng lahat ng mga hindi ko pa ma-settle nu’n na issues tungkol sa pagpili ko kay Noynoy. Are we abandoning that dream for a Filipino electorate that vote based on platforms rather than on celebrity now that we’re choosing Noynoy despite his admitted lack of experience, credentials, and preparation?
Ngayon may masasagot na’ko.
At katulad ng sagot ng ibang tao kung sino ang kandidato nila sa 2010 Presidential Elections, ang sagot ko ay hindi siguradong tama, umaasa lang akong tama ito, at sa paglalahad ko sa kanya ay umaasa rin akong makumbinsi kayo…
Ang mga Left ay naniniwala sa pagbuwag ng mismong sistema, rebolusyon para tabularasang maiguguhitan muli ng mas maayos na pamamalakad ang bansa, and isang malaking argument against Noynoy sa mga taong Left-leaning ang kanyang Panginoong Maylupang background. He is part of the enemy system, so kahit gaano pa siya kabuting tao, voting him to office will only further cement the oppressive status quo. True, true, but I do not believe in rebolusyon at pagbubuwag ng gobyerno as we know it simply because magugulo lang tayo, eh. Kaya mapalalampas ko ang atraso ni Noynoy na isa siyang tagapagmana sa Hacienda Luisita.
Hindi ako naniniwala sa rebolusyon dahil naniniwala ako sa sistema natin. Oo, marami pa ring mali rito pero nafa-fine-tune din naman unti-unti. Naniniwala ako na ang pag-unlad ng tao ay malaking nakasalalay sa kanyang sariling diskarte, at naniniwala akong ang intensyon ng sistema ng ating lipunan at pamahalaan ngayon ay nakaka-allow pa naman sa atin na magkaroon ng sariling diskarte.
Kaya bumuboto ako hindi dahil umaasa akong ito na ang taong mag-aahon sa’kin mula sa anumang baiting sa lipunan na kinatutuntungan ko, dahil may sarilli naman akong diskarte. Ang boto ko ngayon ay para sa ibang hindi pa gaanong makadiskarte…
Sana ang mapipiling leader ay ‘yung hindi ililiku-liko ang takbo ng pagfa-fine-tune natin sa’ting sistema upang matustusan lang ang kanyang pansariling interes. Ganu’n si Noynoy. At sa lahat ng nagbabalak ngayong umupo sa Malacanang, si Noynoy Aquino lang ang ganu’n.
Walang experience, walang track record…sa pangungurakot at pantataksil sa bayan.
Tuesday, September 08, 2009
Rey's Report: Ironman 70.3 Philippines
1ST COBRA ENERGY DRINK IRONMAN 70.3 PHILIPPINES
23 August 2009 (Sunday)
Camsur Water Complex, Naga, The Philippines
1. Una sa lahat, congrats sa lahat ng individual participants na nakatapos sa karera! Sa mga winners, shit kayo! Kung alam ko lang na seseryosohin n’yo ‘to ‘di sana ginalingan ko! “Competing with yourself?” Isa pang shit! Ang hindi ko lang sini-shit ay si Terenzo Bozzone! The first time I saw this guy’s photo on the website, alam ko nang siya ang mananalo. Siya rin ang binoto ko sa online poll without even reviewing his credentials, basta lang na-draw ako sa kanya. Ewan ko ba, parang may connection.
2. Maraming salamat, Ige Lopez, owner of T1, for making my fabulous trisuit. You are still the best local manufacturer of triathlon/multi-sport apparel! Alamna!
3. Sa pampang, binulungan na’ko ni Monica Torres ng valuable tip sa swim. Sabi niya: “Zfdalhlgew ramp glagmfhr.” Magulo na ang utak ko nito kaya um-oo na lang ako sa kung anuman ‘yung sinabi niya. Pagdating ng swim turnaround sa tropical iceberg na’yun, du’n ko na lang naintindihan ‘yung sinasabing gibberish ni Monica! “Rey, pagbalik, targeting mo lang ‘yung malaking Gatorade kasi nakakasilaw, ‘di mo makita ‘yung dulo. And stay closer to the ramps than to the bouy lanes para shorter distance ang tatahakin mo.” True enough, lahat halos ng kasabayan ko sa swim ay sa boya nakadikit pero dalawa o tatlo lang yata kami sa kabilang side, sa may ramps. Yeba!
4. Ang sarap ng feeling coming out of the big lake. I was able to shave off minutes from my swim PR. But the swim has always been my weakest leg so I try to take it easy. Pero pag-ahon mo talaga from the big lake, mase-sense mo ang excitement with the blaring announcements, and the thick crowds lining each side of the short run to the small lake. Takbo ako to the small lake. Lusong sa small lake. Akmang da-dive and then…
5. Bakit ba’ko nagmamadali? Ang hirap kaya nu’n! Mahigit 1km na ang nilangoy tapos tumakbo pa sa slight paakyat para lumangoy ulit?! Kaya tumigil na lang muna ako habang waist-deep in small lake water. Once I caught my breasts, este, breath, dive into the circular swim route. Then off to T1.
6. Nakakatuwa nga talaga ang dami ng mga taong nanonood sa bike leg. Nakaka-tense nga lang ang unang turnaround kasi napakasikip, at halos nasasakupan na ng mga tao ‘yung daan. Natatakot akong masemplang pag-u-turn ko kasi nakakahiya, ‘di ba?!
7. Siyempre, tuwang-tuwa ang mga foreign elites sa mga taong nagchi-cheer ng “Go! Go! Ironman!” Nakakawala nga naman ng pagod. Sabi nga ni Bentley, “It was as if they were organized.” Of course, the Pinoy athletes know that they were indeed organized or they wouldn’t be in school uniforms on a Sunday, braving the heat as much as the athletes. Pero mukha namang nag-enjoy sila. Enjoy na enjoy din ako dahil sa tuwing dadaan ako eh sisigaw sila ng, “Philippines!” O, ‘di ba? Feeling crowd favorite sa Miss Universe!
8. Ang strategy ko ay maghinay-hinay sa bike. Pero sadya nga raw imposible ‘yun kasi cleared from all traffic ang highways, at napaganda talaga ang mga kalsada. Meron nga lang parang first-timers na kahit nagmamabagal eh sa sa gitna talaga ng daan nagba-bike, o kaya pasuray-suray pa! Pero OK lang, narating ko rin ang turnaround in less than my target time! Shit!
9. Bahagyang natanaw kong parang port ang turnaround kaya medyo may panghihinayang akong hindi ko totally ma-take in ang view kasi marami ring taong nanonood. Hindi na’ko nagtagal du’n at pumadyak na pabalik. Nakakabilib na tinigil talaga ni Gov. LRay ang traffic! Ang laking ginhawa. Meron nga lang akong natiyempuhang pinatawid nilang dalawang SUV nang padaan ako kaya nag-panic brake ang Pajero at Everest habang sumisigaw akong humarurot sa gitna nila. Agad namang nag-sorry ang mga marshals. OK lang po.
10. Dahil kay Fred Uytengsu, may libreng Cobra Energy Drinks. Dahil kay Fernando Zobel may libreng Globe wifi. Ano kayang makukuha ko kay BJ Manalo! Siya ang sinusundan ko emerging from T2. Run na!
11. Going into the barrio road, naoverteykan na’ko ni Amanda Carpo, who was on her last loop already. I tried to get my groove pero ewan ko ba. Nakaka-discourage din na marami akong nakikitang familiar faces na pabalik na, at may ilan sa kanila ngayon ko lang nakitang naglalakad for the first time in a race. Grabe! Iba yata ‘to!
12. At ito na’ng masakit. Shit.
13. More than half of us have tackled this distance before, pero dahil nga may tatak Ironman 70.3 ito, trinato natin siya na parang mas espesyal. Ganu’n din ako. I put in the effort, and I set goals for this race. But even before I reached my first run turnaround, alam kong nagka-crumble na’yung lahat ng ‘yon. Para que ano pa’t nag-ensayo ako?!
14. Buti na lang napakasaya ng aid station na pinangungunahan ng daughter yata ni David Charlton. Naka-grass skirts pa sila, may mga lei, nagchi-cheer talaga. At higit sa lahat, may saging! “Bahala na, Rey! Tapusin mo na lang ito.”
15. In the grueling kilometers of that run kinalimutan ko na lang ang anumang disappointment ko sa sarili ko by keeping a positive attitude, and it is these fun snippets that I will choose to remember:
a. Jonjon Rufino giving me an encouraging and literal push on my first loop, but he was on his last already
b. Ang pagpaing sa’kin ni Antonio Regis sa crowd dahil nga naka-Miss Philippines trisuit ako; at ang ilang hindi ko kilalang triathletes na napangiti ko naman
c. The exchange of encouraging words and high-fives with the friends I encounter on the run route: training mates from Team PMI Czar Manglicmot, Rizz Cloma-Santos, Poch Santos, Onard Bonavente, and Gerard Reyes; the elites who’ve helped me a lot with their patient and unselfish coaching (kahit napaka-whiny kong student) - Monica Torres, Rayzon Galdonez, and Jojo Macalintal; also my friends who put out fantastic times – Levy Ang and Makoy Almazar in their first 70.3 race, Junie Santos and TJ Isla who beat their PR by an overwhelming margin, and Joyette Jopson and Doray Ellis with their well-deserved podium finish
d. ‘Yung naglabas ng hose para i-shower ang mga karerista from his balcony; at ‘yung mga nag-igib sa poso para lang may baldeng puno ng pambuhos para sa’tin
e. ‘Yung pagtugtog ng “Nobody” sa isang bahagi ng run route…napa-dance pa rin ako
16. Sa last stretches sa barrio road ay inabandona ko na ang pagtakbo altogether. Naglakad na lang ako. Balak kong tumakbo na lang non-stop once I get up to the big lake. Pagdating sa lake, kinausap ko na lang talaga ang sarili ko na tumakbo: “Sige, ganyan, Rey, i-maintain mo lang ang pace na’yan. Fight the urge to overtake anyone, basta maintain ka lang, makakarating ka rin.” Then slowly naunahan ko rin ‘yung ibang nasa unahan. Then panibagong surge going into the small lake. Still I was fighting the urge to speed too soon dahil ayokong maubusan ng gas. Nakita naman ako ng mga magulang kong nag-finish, a first for all of us. Still, I was way off my PR and my target time…
17. Laseng/bangag ako halos araw-araw after the race. Not so much dahil nagse-celebrate ako, but because I was trying to drown my disappointment. Though nahahaluan din ng konting guilt dahil naka-participate naman ako sa isang magandang karera, nakapag-train ako nang maayos, at natapos ko naman nang walang hitch, ano pa bang irereklamo?
18. Hindi masakit ang katawan ko afterwards…kahit na nu’ng karera ay wala akong naramdamang kakaibang sakit. Siguro ibang rewards din ang nakukuha ng mga taong talagang sini-stretch ang kakayahan nila to the point of almost unbearable pain, for which I might not be prepared. Kelangan ko pa nga siguro ng soul-searching, to re-assess muli kung bakit ko ‘to ginagawa.
19. During the race, I was trying to listen closely to my body – whatever ache, pain, or discomfort – at sinusubukan kong tandaan siya. Ang katawan kasi natin, para ma-encourage tayong mag-exercise, nagpa-pump ng endorphins para sumasaya tayo, pero this time, on my third half-Ironman distance race, sinumpa kong hindi ko kakalimutan kung gaano siya kahirap para when the next race announcement comes out, hindi na’ko parang teenaged girl na ‘di mapakali sa upcoming visit ng Twilight cast sa Manila!
20. Pero heto ako ngayon, nilalagyan na ng aerobar ang aking road bike. ‘Di na natuto…
21. It was great to see so many Filipinos getting interested in the sport. Well-represented ang mga Manila teams, ang UPLB Trantados, ang Tri-Clark, CDO Tri, mga Cebuano, pati Camsur nagkaroon ng sariling tri team composed of young and promising athletes. Sana magtuluy-tuloy na ang ganitong paglago ng sport sa Pilipinas…na ang mga nag-relay ngayon eh ma-challenge nang gawin everything next time, na ‘yung mga sumubok lang to cross this item off their bucket list ay hanap-hanapin pa ang euphoria nito hanggang sa paulit-ulit na nila ‘tong gagawin, na may nakabalita lang na maengganyong targetin ang susunod na karera…at sana kasama ng increased interest na’to ay enough venues for the aspiring triathlete of simple means to get adequate support, training, and education sa sport para mas lalo pa nilang ma-enjoy ang kanilang karera.
22. I wish na kung magkakaroon man tayo ng susunod na Ironman 70.3 sa Pillipinas, hindi na magiging ganun ka prohibitive ang gastusin. Sana may local rates at hindi ‘yung ang kausap kong Pilipino sa telepono eh puro dollar-dollar-dollar ang kino-quote sa’king presyo. Nakakahinayang lang na ang dami akong kilalang talented young athletes ang hindi nakasali sa hindi na mauulit pang first-ever Ironman 70.3 Philippines dahil lang hindi nila ma-afford ang brand name na ikinabit sa race distance na regular namang nagaganap sa bansa.
23. Napakaganda ng support na binigay ng local community ng Naga sa IM70.3, but I wonder kung maganda ang beaches sa area nila. Maganda siguro na sa susunod na races na talagang dadayuhin ng mga tao, eh, sa dagat talaga ang swim para kitang-kita mo ang kagandahan ng Pilipinas.
24. But I gotta admit, bongga talaga 'tong 1st Cobra Energy Drink Ironman 70.3 Philippines!
