Friday, February 17, 2006
THE MYTH OF BROKEBACK MOUNTAIN
May tendency magkaroon ng Emperor’s New Clothes Syndrome when reacting to an Oscar-nominated film like Brokeback Mountain. Nakakatakot magbigay ng negative comment kasi nga everyone is raving about it. Eh sa na-bore ako, eh! Isipin mo, hango sa isang short story ang two-hour movie na’to.
Yet this morning I woke up with the final scene playing in my mind. That’s how subtly the movie has affected me.
Ang pinakamalaking apprehension ko lang about Brokeback Mountain is that it may create the illusion that it is about a time long past. Na magpasalamat tayo dahil ngayon ay accepting na ang society sa mga bading. In fact, we’re not quite there yet. The movie being set in the 60’s through the 70’s should not make us believe that the dilemmas faced by the film’s gay protagonists are things only of our prejudiced past; that gay men of today do not experience the repression, insecurity and violence that Ennis and John went through.
Madalas sabihin na very well accepted ang mga bading sa Pilipinas. Kung ikukumpara nga naman sa ibang bansa, mas malaya dawng nakakakilos ang mga bading dito. Pero iyang malinaw pananaw na ‘yan siguro ang pinakamalaking problema ng gay rights advocacy sa bansa. Kung minsan kasi mas madali pang kumbinsihin magbago ang isang lipunan na hayagang kumikitil sa karapatang-pantao ng mga bading, kesa sa atin na pasimple lamang kung manggipit tapos naniniwala na higit pa nga sa sapat ang ibinibigay na natin. Maraming mga batas, policies ng private at religious institutions at mga paniniwala ng mga indibidwal ang nananatiling discriminatory sa mga bading dahil dito. Masasalamin ‘yan sa napaka-commong sentiment na’to: “Tanggap na ng lipunan ang mga bading na magkarelasyon sa kapwa nila. Hindi na kailangan na sila ay payagang ikasal.”
The setting of Brokeback Mountain may have easily justified the decisions and the fate of the two cowboys who entered heterosexual unions despite their homosexual love but the same story could be told with two New York City stockbrokers in 2006 as characters. Puwede rin silang dalawang Pinoy na call center agents na nagtatrabaho sa Makati ngayon.
The gay community should not allow the heterosexual world to believe that today’s world is unbiased already. Na nangyayari lamang ang Brokeback Mountain nu’ng 60’s sa mga bundok sa Montana. Hanggang ngayon, maraming bading ang nakukulong sa mga mapaniil na expectations ng lipunan. Marami pa rin ang tago at ingat sa kanilang pagkilos sa takot na kutyain, mawalan ng trabaho, itakwil ng pamilya, iwasan ng mga kaibigan, pagtsismisan ng mga kapitbahay, paringgan ng pari sa sermon, and in extreme but possible circumstances, saktan at paslangin.
Sa mga straight kong kaibigan na lang, nakikita ang attitude na’to. Marami sa kanilang naniniwala na dahil lamang may kaibigan silang bading accepting, open-minded at unprejudiced na sila. Subalit hangga’t meron akong kaibigan na naniniwala na “Wala akong problemang magkaroon ng kaibigang bading” subalit sikreto pa ring iisipin n asana wala silang baklang kapatid, anak, magulang… o kaya magsasbing “OK ka, ha. Hindi ka katulad ng ibang bakla d’yan” hindi pa puwedeng ipagmalaki ng Pilipinas – at maging ng anumang lipunan – na ito ay tunay na makatao at mapagpalaya.
Yet this morning I woke up with the final scene playing in my mind. That’s how subtly the movie has affected me.
Ang pinakamalaking apprehension ko lang about Brokeback Mountain is that it may create the illusion that it is about a time long past. Na magpasalamat tayo dahil ngayon ay accepting na ang society sa mga bading. In fact, we’re not quite there yet. The movie being set in the 60’s through the 70’s should not make us believe that the dilemmas faced by the film’s gay protagonists are things only of our prejudiced past; that gay men of today do not experience the repression, insecurity and violence that Ennis and John went through.
Madalas sabihin na very well accepted ang mga bading sa Pilipinas. Kung ikukumpara nga naman sa ibang bansa, mas malaya dawng nakakakilos ang mga bading dito. Pero iyang malinaw pananaw na ‘yan siguro ang pinakamalaking problema ng gay rights advocacy sa bansa. Kung minsan kasi mas madali pang kumbinsihin magbago ang isang lipunan na hayagang kumikitil sa karapatang-pantao ng mga bading, kesa sa atin na pasimple lamang kung manggipit tapos naniniwala na higit pa nga sa sapat ang ibinibigay na natin. Maraming mga batas, policies ng private at religious institutions at mga paniniwala ng mga indibidwal ang nananatiling discriminatory sa mga bading dahil dito. Masasalamin ‘yan sa napaka-commong sentiment na’to: “Tanggap na ng lipunan ang mga bading na magkarelasyon sa kapwa nila. Hindi na kailangan na sila ay payagang ikasal.”
The setting of Brokeback Mountain may have easily justified the decisions and the fate of the two cowboys who entered heterosexual unions despite their homosexual love but the same story could be told with two New York City stockbrokers in 2006 as characters. Puwede rin silang dalawang Pinoy na call center agents na nagtatrabaho sa Makati ngayon.
The gay community should not allow the heterosexual world to believe that today’s world is unbiased already. Na nangyayari lamang ang Brokeback Mountain nu’ng 60’s sa mga bundok sa Montana. Hanggang ngayon, maraming bading ang nakukulong sa mga mapaniil na expectations ng lipunan. Marami pa rin ang tago at ingat sa kanilang pagkilos sa takot na kutyain, mawalan ng trabaho, itakwil ng pamilya, iwasan ng mga kaibigan, pagtsismisan ng mga kapitbahay, paringgan ng pari sa sermon, and in extreme but possible circumstances, saktan at paslangin.
Sa mga straight kong kaibigan na lang, nakikita ang attitude na’to. Marami sa kanilang naniniwala na dahil lamang may kaibigan silang bading accepting, open-minded at unprejudiced na sila. Subalit hangga’t meron akong kaibigan na naniniwala na “Wala akong problemang magkaroon ng kaibigang bading” subalit sikreto pa ring iisipin n asana wala silang baklang kapatid, anak, magulang… o kaya magsasbing “OK ka, ha. Hindi ka katulad ng ibang bakla d’yan” hindi pa puwedeng ipagmalaki ng Pilipinas – at maging ng anumang lipunan – na ito ay tunay na makatao at mapagpalaya.
Tuesday, February 14, 2006
LOLO NSO
‘Yung isang co-writer ko na nagsusulat sa Pinoy Pop Superstar may kuwento. May tumawag daw sa office ng Pinoy Pop Superstar. Lolo raw na parang nakatira sa isang malayong probinsiya at nakikitawag lang sa nag-iisang landline sa kanilang barrio.
“Ano po ba ‘yung kelangan naming kunin sa NSO?”
Sagot ng co-writer ko: “Birth certificate po ‘yun, lolo. Kunin n’yo po sa National Statistics Office.”
Pero parang nalilito pa rin daw si lolo. Meron pa raw ibang nire-require na kelangang kunin sa NSO. Hindi naman maisip ng writer kung ano ‘to. Finally, pinasa na ng lolo ang telepono sa kanyang apo.
“Ako po ‘yung mag-o-audition. Ano po ba ‘yung kelangan sa NSO?”
“Birth certificate po ‘yun.”
“Hindi, may isa pa po na pinapakuha n’yo sa NSO. ‘Yung a capella. Ano po ba ’yun?”
Napa-tumbling ang writer-friend ko. Required kasi na kumanta nang a capella ang mga mag-o-audition sa Pinoy Pop Superstar.
Nang marinig ko ang kuwentong ‘to, hindi ko alam kung tatawa ako o maawa.
“Ano po ba ‘yung kelangan naming kunin sa NSO?”
Sagot ng co-writer ko: “Birth certificate po ‘yun, lolo. Kunin n’yo po sa National Statistics Office.”
Pero parang nalilito pa rin daw si lolo. Meron pa raw ibang nire-require na kelangang kunin sa NSO. Hindi naman maisip ng writer kung ano ‘to. Finally, pinasa na ng lolo ang telepono sa kanyang apo.
“Ako po ‘yung mag-o-audition. Ano po ba ‘yung kelangan sa NSO?”
“Birth certificate po ‘yun.”
“Hindi, may isa pa po na pinapakuha n’yo sa NSO. ‘Yung a capella. Ano po ba ’yun?”
Napa-tumbling ang writer-friend ko. Required kasi na kumanta nang a capella ang mga mag-o-audition sa Pinoy Pop Superstar.
Nang marinig ko ang kuwentong ‘to, hindi ko alam kung tatawa ako o maawa.
EAVESDROPPING ON DIREK LAURICE GUILLEN
Ka-meeting namin ngayon si Direk Laurice Guillen. Nasa-starstruck ako sa kanya. Though hindi ako ang directly makakatrabaho niya kasi hindi ako ang assigned sa script ng idi-direct niyang eksena featuring the six Starstruck Survivors and Ms Lorna Tolentino, nag-i-eavesdrop ako sa usapan nila ng assigned writer. She’s going through the script kasi.
Kanina ko lang nalaman na si Direk Laurice ang darating today. Buti na lang sinipag akong magbihis today. Naka-polo, necktie at velvety jacket ako. Medyo mainit kanina nu’ng nag-tricycle at jeep ako papunta rito pero napanindigan ko naman. Good thing umaambun-ambon na sa labas.
Sabi niya, ang performance ng isang aktor is dependent on the writing. Nanghihinayang tuloy ako na hindi ako ang na-assign sa episode na’to. Exciting pa naman ‘yung task: come up with a script na mangyayari lang sa isang bahay, but will feature seven characters na bawat isa magkakaroon ng moment, and everything must last for only seven minutes.
At ito pa ang triviang napulot ko sa kanya: “Nu’ng panahon ko sa telebisyon, bawal sabihin ang salitang buntis.” Apparently, back in those more conservative days, masyadong vulgar ‘yung word na’yon. Sine-censor daw. Mas preferred ang term na “nagdadalang-tao.” Ang galing, no? Ngayon, wala nang nagsasabi ng “nagdadalang-tao.” Ibig-sabihin ba vulgar na tayo?
Kanina ko lang nalaman na si Direk Laurice ang darating today. Buti na lang sinipag akong magbihis today. Naka-polo, necktie at velvety jacket ako. Medyo mainit kanina nu’ng nag-tricycle at jeep ako papunta rito pero napanindigan ko naman. Good thing umaambun-ambon na sa labas.
Sabi niya, ang performance ng isang aktor is dependent on the writing. Nanghihinayang tuloy ako na hindi ako ang na-assign sa episode na’to. Exciting pa naman ‘yung task: come up with a script na mangyayari lang sa isang bahay, but will feature seven characters na bawat isa magkakaroon ng moment, and everything must last for only seven minutes.
At ito pa ang triviang napulot ko sa kanya: “Nu’ng panahon ko sa telebisyon, bawal sabihin ang salitang buntis.” Apparently, back in those more conservative days, masyadong vulgar ‘yung word na’yon. Sine-censor daw. Mas preferred ang term na “nagdadalang-tao.” Ang galing, no? Ngayon, wala nang nagsasabi ng “nagdadalang-tao.” Ibig-sabihin ba vulgar na tayo?
Coney Reyes on Celebrity PBB
Hindi ko kinaya nang inintroduce kagabi sa Pinoy Big Brother Celebrity Edition na meron silang celebrity spiritual adviser. Ang unang pumasok sa utak ko si Fr. Sonny Ramirez. ‘Yun pala si Coney Reyes! Nye!
Tanong ni Coney sa celebrity housemates, “What do you worry about?” After ng sharing, ang sabi ni Coney, “One day at a time lang…Ipagdasal mo lang kung ano ang kelangan mo para sa araw na’yon… Throw your cares to the Lord because the Lord cares for you.”
Ayun, naluha ako.
This morning kasi I spent the morning worrying about my next move. Ilang linggo na lang ay magtatapos na ang Starstruck. When that time comes, wala na’kong show sa GMA. At wala pa’kong naka-line-up na regular show. Puro raket lang. Nag-alala tuloy ako.
Until nga na-counsel ako ni Coney Reyes…In fairness, ‘yung sinabi niyang ‘yon ang isa pang paninindigan ko sa buhay ko mula ngayon. That makes two things that I’ve learned from Coney.
***
‘Yung unang natutunan ko kay Coney Reyes, eh, nabasa ko ata sa “Trip To Quiapo” ni Rickey Lee, isang napakagandang libro on scriptwriting. Sabi niya ru’n writing is a gift from God. It should not depend on mood. Kapag gusto mong magsulat, ipagdasal mo lang at ibibigay Niya sa’yo. ‘Yan ang pangunahing pilosopiya ko sa pagsusulat.
***
Hindi ako Coney Reyes fan. Being so, pati ako naa-astound sa profound effect niya sa akin. Cosmic manifestation ba’to mula sa childhook ko na puno ng panonood ng Coney Reyes on Camera pagkatapos ng Eat Bulaga tuwing Sabado?
Puwede rin namang creative lang talaga si Lord sa page-express ng Kanyang sarili sa’tin. May mas ke-creative pa bas a paggamit Niya kay Coney Reyes ang para kausapin ako?
EPILOGUE SA “Coney Reyes on Celebrity PBB”
Dagdag ko lang ‘tong dalawang naalala ko kay Coney Reyes:
Una, bata pa’ko nu’ng at pinagpuyatan ko ang Star Awards for Television. Off the air na ang Coney Reyes on Camera nu’n pero qualified pa ito for an award for that year. And, surprisingly, nanalo si Coney ng Best Actress. Natalo pa niya yata si Maricel Soriano para sa Maricel Drama Special. Upset talaga!
Tapos sa kanyang acceptance speech, Coney gave a very impassioned speech. Hindi raw niya ikinahihiyang i-declare na she wanted to win that night. That she really prayed to win. Madaling araw na’to. Mag-isa na lang ako sa sala at natatawa-tawa pa’ko sa kanyang hysteria pero napaisip talaga ako na, “Hmmm… Ang galing mo magdasal, ha, Coney.”
Pangalawa, nu’ng EDSA Dos, nag-lead ng prayer si Coney Reyes. Hysterical na naman siya like her acceptance speech. To make it worse, ang hoarse ng boses niya. Ginagaya ko siya. Tawanan kami ng mga kabarkada ko. ‘Yun lang.
Tanong ni Coney sa celebrity housemates, “What do you worry about?” After ng sharing, ang sabi ni Coney, “One day at a time lang…Ipagdasal mo lang kung ano ang kelangan mo para sa araw na’yon… Throw your cares to the Lord because the Lord cares for you.”
Ayun, naluha ako.
This morning kasi I spent the morning worrying about my next move. Ilang linggo na lang ay magtatapos na ang Starstruck. When that time comes, wala na’kong show sa GMA. At wala pa’kong naka-line-up na regular show. Puro raket lang. Nag-alala tuloy ako.
Until nga na-counsel ako ni Coney Reyes…In fairness, ‘yung sinabi niyang ‘yon ang isa pang paninindigan ko sa buhay ko mula ngayon. That makes two things that I’ve learned from Coney.
***
‘Yung unang natutunan ko kay Coney Reyes, eh, nabasa ko ata sa “Trip To Quiapo” ni Rickey Lee, isang napakagandang libro on scriptwriting. Sabi niya ru’n writing is a gift from God. It should not depend on mood. Kapag gusto mong magsulat, ipagdasal mo lang at ibibigay Niya sa’yo. ‘Yan ang pangunahing pilosopiya ko sa pagsusulat.
***
Hindi ako Coney Reyes fan. Being so, pati ako naa-astound sa profound effect niya sa akin. Cosmic manifestation ba’to mula sa childhook ko na puno ng panonood ng Coney Reyes on Camera pagkatapos ng Eat Bulaga tuwing Sabado?
Puwede rin namang creative lang talaga si Lord sa page-express ng Kanyang sarili sa’tin. May mas ke-creative pa bas a paggamit Niya kay Coney Reyes ang para kausapin ako?
EPILOGUE SA “Coney Reyes on Celebrity PBB”
Dagdag ko lang ‘tong dalawang naalala ko kay Coney Reyes:
Una, bata pa’ko nu’ng at pinagpuyatan ko ang Star Awards for Television. Off the air na ang Coney Reyes on Camera nu’n pero qualified pa ito for an award for that year. And, surprisingly, nanalo si Coney ng Best Actress. Natalo pa niya yata si Maricel Soriano para sa Maricel Drama Special. Upset talaga!
Tapos sa kanyang acceptance speech, Coney gave a very impassioned speech. Hindi raw niya ikinahihiyang i-declare na she wanted to win that night. That she really prayed to win. Madaling araw na’to. Mag-isa na lang ako sa sala at natatawa-tawa pa’ko sa kanyang hysteria pero napaisip talaga ako na, “Hmmm… Ang galing mo magdasal, ha, Coney.”
Pangalawa, nu’ng EDSA Dos, nag-lead ng prayer si Coney Reyes. Hysterical na naman siya like her acceptance speech. To make it worse, ang hoarse ng boses niya. Ginagaya ko siya. Tawanan kami ng mga kabarkada ko. ‘Yun lang.
Ang Stampeding Network Wars
However the networks deny it, nababahiran pa rin ng alitang GMA-ABS-CBN ang coverage ng Ultra Stampede. Nakakalungkot.
Kanina lang, tampok sa mga primetime newscasts ng dalawang istasyon (ABS-CBN’s TV Patrol World and GMA’s Saksi) ang ‘di umanong insensitive statements na binitiwan ni Joey de Leon sa Eat Bulaga nu’ng kasagsagan ng sakuna. Una kong narinig ang balita sa kaibigan kong reporter ng ABS-CBN. His forwarded text message alleges that Joey said “Dito na lang kayo sa’min, puro buhay. Hindi katulad sa kabila” then Joey daw proceeded to mock the Wowowee hand gesture by making it like the popular gesticulation for patay, ‘yung bang parang naggigilit ng leeg. ‘Yung text na’yon ang una kong nabasa pagkagising ko at agad akong nag-reply na nanood ako ng Eat Bulaga but I didn’t Joey say or do those things. Come to think of it, nababahiran na ng network wars ang dynamics ng aksyon naming magkaibigan who happen to work for the rival networks.
Parehong nilagay sa bandang dulo ng kani-kanilang newscasts ang istorya tungkol sa Joey de Leon comment, although mas naunang umere ang sa Dos dahil talagang sa last segment na pinasok ng GMA ang istorya. Throughout the newscasts, heavily plugged ang kuwento, isa pang proof ng pagpapahalaga ng networks sa istorya. Timely kasi ‘yung kuwento kasi talagang pinag-uusapan. Below the surface, the story is an effective means of conveying to the network’s target audience kung sino nga ba ang Tunay na Kapuso at Tunay na Kapamilya sa gitna ng trahedyang ito. It’s about protecting the brand image that the networks position themselves to have.
Naniniwala akong may sincere intention ang both newscasts to truthfully report the incident – pero keeping the desire to advance their network’s image over the rival’s.
Saksi plugged the story with the banner “JOEY MASAMA ANG LOOB” complete with the video of a tearful Joey de Leon. TV Patrol World’s plug read “MTRCB NANINDIGAN.” D’yan pa lang makikita mo na ang magkaibang agenda sa likod ng makatotohanang pagbabalita ng dalawang programa. Pliney-up ng GMA ang lumuluhang Joey dahil importante na makuha nila ang simpatiya ng audience sa isyung sila ang lumalabas na masama. Hindi naman kinastigo ng ABS si Joey sa kanilang news report pero the way they plugged it makes you think na may mali ngang nagawa si Joey when, in fact, their complete newscast goes “Nanindigan naman ang MTRCB na walang sapat na ebidensiya upang kasuhan si Joey de Leon.”
Magkaiba talaga ang anggulong ginamit ng dalawang newscast para i-tackle ang kuwento. ‘Yung Saksi nag-focus sa tearful interview ni Joey de Leon with soundbites on how it has negatively affected his family. TVPW naman showed MTRCB Chief Laguardia reviewing the tape and saying that she finds no fault. Pero meron silang interview with an MTRCB member who disagrees. TVPW lang din ang nagpakita nang paulit-ulit sa questionable gesture ni Joey.
In the whole Ultra Stampede, walang-wala sa importansiya ang isyung ito. Maganda lang ma-realize ng audience ng news na kapamilya mo man at kapuso meron at merong isusulong na pansariling agenda. Kailangan lang na maging matalas at mapanuri tayong consumer ng media para mas mabuti nating makita ang kabuuan ng isyu at makagawa tayo ng sarili nating opininyon tungkol dito.
Kanina lang, tampok sa mga primetime newscasts ng dalawang istasyon (ABS-CBN’s TV Patrol World and GMA’s Saksi) ang ‘di umanong insensitive statements na binitiwan ni Joey de Leon sa Eat Bulaga nu’ng kasagsagan ng sakuna. Una kong narinig ang balita sa kaibigan kong reporter ng ABS-CBN. His forwarded text message alleges that Joey said “Dito na lang kayo sa’min, puro buhay. Hindi katulad sa kabila” then Joey daw proceeded to mock the Wowowee hand gesture by making it like the popular gesticulation for patay, ‘yung bang parang naggigilit ng leeg. ‘Yung text na’yon ang una kong nabasa pagkagising ko at agad akong nag-reply na nanood ako ng Eat Bulaga but I didn’t Joey say or do those things. Come to think of it, nababahiran na ng network wars ang dynamics ng aksyon naming magkaibigan who happen to work for the rival networks.
Parehong nilagay sa bandang dulo ng kani-kanilang newscasts ang istorya tungkol sa Joey de Leon comment, although mas naunang umere ang sa Dos dahil talagang sa last segment na pinasok ng GMA ang istorya. Throughout the newscasts, heavily plugged ang kuwento, isa pang proof ng pagpapahalaga ng networks sa istorya. Timely kasi ‘yung kuwento kasi talagang pinag-uusapan. Below the surface, the story is an effective means of conveying to the network’s target audience kung sino nga ba ang Tunay na Kapuso at Tunay na Kapamilya sa gitna ng trahedyang ito. It’s about protecting the brand image that the networks position themselves to have.
Naniniwala akong may sincere intention ang both newscasts to truthfully report the incident – pero keeping the desire to advance their network’s image over the rival’s.
Saksi plugged the story with the banner “JOEY MASAMA ANG LOOB” complete with the video of a tearful Joey de Leon. TV Patrol World’s plug read “MTRCB NANINDIGAN.” D’yan pa lang makikita mo na ang magkaibang agenda sa likod ng makatotohanang pagbabalita ng dalawang programa. Pliney-up ng GMA ang lumuluhang Joey dahil importante na makuha nila ang simpatiya ng audience sa isyung sila ang lumalabas na masama. Hindi naman kinastigo ng ABS si Joey sa kanilang news report pero the way they plugged it makes you think na may mali ngang nagawa si Joey when, in fact, their complete newscast goes “Nanindigan naman ang MTRCB na walang sapat na ebidensiya upang kasuhan si Joey de Leon.”
Magkaiba talaga ang anggulong ginamit ng dalawang newscast para i-tackle ang kuwento. ‘Yung Saksi nag-focus sa tearful interview ni Joey de Leon with soundbites on how it has negatively affected his family. TVPW naman showed MTRCB Chief Laguardia reviewing the tape and saying that she finds no fault. Pero meron silang interview with an MTRCB member who disagrees. TVPW lang din ang nagpakita nang paulit-ulit sa questionable gesture ni Joey.
In the whole Ultra Stampede, walang-wala sa importansiya ang isyung ito. Maganda lang ma-realize ng audience ng news na kapamilya mo man at kapuso meron at merong isusulong na pansariling agenda. Kailangan lang na maging matalas at mapanuri tayong consumer ng media para mas mabuti nating makita ang kabuuan ng isyu at makagawa tayo ng sarili nating opininyon tungkol dito.
Thursday, February 09, 2006
SEVEN THOUGHTS ON PAGTAE SA PUBLIC RESTROOM
1. Bakit kapag tumatae ka in a public restroom, feeling mo may ginagawa kang krimen? Kelangan tagung-tago - pinipigilan mo ang pag-utot mo, ang pagpururot mo. Something that is almost always impossible dahil if you are desperate enough to take a dump at a public restroom, it means you really really have to go.
2. Just yesterday, inabutan ako sa isang building sa Ortigas. Pero naka-lock ang isang cubicle. Pagsilip ko, may paa. Meron nang tumatae. At nang nasa kalagitnaan, narinig kong lumabas na’yung nasa kabilang cubicle. Parang napahinto ako sa pagtae ko. Parang subconsciously gusto kong maging invisible, na para bang hindi niya alam na may tumatae rin. I don’t know what I had to be ashamed of, eh, tumae rin naman siya. Basta dyahe!
3. At kahit tapos na’ko, hinintay ko pa ang ilang minuto after niyang lumabas ng banyo bago ako nagsimulang maghugas. Baka kasi may makarinig. And no one, after taking a dump at a public restroom, would like to go out of the cubicle tapos may tao pala sa banyo. Alam mo kasing titignan ka niya at iisipin niyang “Tumae ka, no!” Again, I don’t know what one should be ashamed of dahil sigurado namang akong tumatae rin naman sila. Kung hindi sila tumatae, ‘yun ang talagang dapat ikahiya!
4. On the bright side, dahil wala occupied na’yung unang cubicle, nauwi ako sa mas malaking corner cubicle na may panoramic view ng Ortigas corner Emerald. Power Dumping!
5. A scientific research shows that the first cubicle in a public restroom is always the cleanest. Apparently, people value the privacy so they usually use the last one. Dito rin siguro pumapasok ‘yung pina-ponder kong shame that goes with taking a dump at a public restroom. The last time I used one of those pay lounges, I chose hygiene at du’n talaga ako sa unang cubicle. Ako lang ang nasa banyo nu’n, ha, pero na-conscious talaga ako.
6. Which brings to mind some of the best public restrooms in which I’ve “major gone.” Sa Fleur de Lyss Morato, parang handa sila sa mga ganu’ng sitwasyon. Well, they should be. It’s a dessert place. Perfect ang kanilang maliit na banyo! May tabo, may tissue, at may deodorant spray pa para you don’t leave any trace! Unlike sa Starbucks 6750 na hindi nagfa-flush nang maayos! Nakakahiya! I had to flush it several times bago lumubog. By that time, obvious na sa mga nakapilang lalake’t babae (Damn Starbucks unisex restrooms!) kung ano’ng ginawa ko sa loob!
7. Frustrating ang mga pay restrooms ng Gateway at Shagri-La Mall. Lounge ang tawag nila kahit pareho lang naman ng kanilang “free” restrooms. May konting lighting lang at may mga alkohol, mouthwash, lotion, at kung anu-anong abubot sa lababo pero wala naman ‘yung pinakaimportanteng bagay kung bakit napipilitang magbayad ang isang mall-goer para lang magbanyo…walang tabo! Kaya ba siguro ang dami nilang nilalagay na panlinis ng kamay sa lababo para maalis ang yucky feeling ng pagpupunas lang ng tissue without tabo and water? Ewan ko, ha. ‘Yung banyo ko sa bahay is no Lounge pero at least may tabo!
2. Just yesterday, inabutan ako sa isang building sa Ortigas. Pero naka-lock ang isang cubicle. Pagsilip ko, may paa. Meron nang tumatae. At nang nasa kalagitnaan, narinig kong lumabas na’yung nasa kabilang cubicle. Parang napahinto ako sa pagtae ko. Parang subconsciously gusto kong maging invisible, na para bang hindi niya alam na may tumatae rin. I don’t know what I had to be ashamed of, eh, tumae rin naman siya. Basta dyahe!
3. At kahit tapos na’ko, hinintay ko pa ang ilang minuto after niyang lumabas ng banyo bago ako nagsimulang maghugas. Baka kasi may makarinig. And no one, after taking a dump at a public restroom, would like to go out of the cubicle tapos may tao pala sa banyo. Alam mo kasing titignan ka niya at iisipin niyang “Tumae ka, no!” Again, I don’t know what one should be ashamed of dahil sigurado namang akong tumatae rin naman sila. Kung hindi sila tumatae, ‘yun ang talagang dapat ikahiya!
4. On the bright side, dahil wala occupied na’yung unang cubicle, nauwi ako sa mas malaking corner cubicle na may panoramic view ng Ortigas corner Emerald. Power Dumping!
5. A scientific research shows that the first cubicle in a public restroom is always the cleanest. Apparently, people value the privacy so they usually use the last one. Dito rin siguro pumapasok ‘yung pina-ponder kong shame that goes with taking a dump at a public restroom. The last time I used one of those pay lounges, I chose hygiene at du’n talaga ako sa unang cubicle. Ako lang ang nasa banyo nu’n, ha, pero na-conscious talaga ako.
6. Which brings to mind some of the best public restrooms in which I’ve “major gone.” Sa Fleur de Lyss Morato, parang handa sila sa mga ganu’ng sitwasyon. Well, they should be. It’s a dessert place. Perfect ang kanilang maliit na banyo! May tabo, may tissue, at may deodorant spray pa para you don’t leave any trace! Unlike sa Starbucks 6750 na hindi nagfa-flush nang maayos! Nakakahiya! I had to flush it several times bago lumubog. By that time, obvious na sa mga nakapilang lalake’t babae (Damn Starbucks unisex restrooms!) kung ano’ng ginawa ko sa loob!
7. Frustrating ang mga pay restrooms ng Gateway at Shagri-La Mall. Lounge ang tawag nila kahit pareho lang naman ng kanilang “free” restrooms. May konting lighting lang at may mga alkohol, mouthwash, lotion, at kung anu-anong abubot sa lababo pero wala naman ‘yung pinakaimportanteng bagay kung bakit napipilitang magbayad ang isang mall-goer para lang magbanyo…walang tabo! Kaya ba siguro ang dami nilang nilalagay na panlinis ng kamay sa lababo para maalis ang yucky feeling ng pagpupunas lang ng tissue without tabo and water? Ewan ko, ha. ‘Yung banyo ko sa bahay is no Lounge pero at least may tabo!
